Είναι μάλλον δύσκολο να πιστέψεις ότι η κράμπα στο χέρι ενός γιατρού υπήρξε η αφορμή για να γίνει μια από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στον τομέα του σεξ. Δεν παύει ωστόσο να είναι η αλήθεια. Μια κράμπα στο χέρι ενός νεαρού φυσιοθεραπευτή είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του δονητή! Μια απίστευτη μα πέρα για πέρα αληθινή ιστορία που στις μέρες μας επανήλθε στην επικαιρότητα μέσω της βρετανικής ταινίας «Η μηχανή της χαράς» της Τάνια Γουέξλερ που θα προβάλλεται σε λίγο καιρό στις αίθουσες.
Η ιστορία έχει ως εξής: στην σεμνότυφη Αγγλία της δεκαετίας του 1880, ο ριζοσπαστικός σε ιδέες νεαρός γιατρός Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ, έχοντας μόλις χάσει την θέση του στην κλινική όπου εργαζόταν (επειδή τόλμησε να ισχυριστεί ότι η κλινική ήταν μολυσμένη), κατάφερε να προσληφθεί στο ιδιωτικό ιατρείο του δρ. Ρόμπερτ Ντάλριμπλ.
Πρωτοπόρος και άκρως επιτυχημένος επιστήμονας στον τομέα της γυναικολογίας, ο δρ. Ντάλριμπλ είχε εντρυφήσει στην «υστερία», την πιο διαδεδομένη γυναικεία νόσο εκείνης της εποχής. Κυριολεκτικά μια επιδημία, η «υστερία» ταλαιπωρούσε το αδύναμο φύλο προκαλώντας διάφορα (ανεξήγητα στον ανδρικό πληθυσμό) συμπτώματα. Τα γνωρίζουμε όλοι γιατί όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, η υστερία τελικά δεν θεραπεύεται, πόσω μάλλον στις γυναίκες. Ανάμεσά στα συμπτώματά τους, η κλάψα, η νυμφομανία, η μελαγχολία, η κατάθλιψη και η ψυχρότητα.
Ο δρ. Ντάλριμπλ όμως και σε αυτό οφειλόταν η τεράστια δημοτικότητά του είχε βρει το κατάλληλο φάρμακο που έστω και για λίγο, μπορούσε να «απαλύνει τον πόνο της υστερίας». Ηταν το πυελικό μασάζ. Πελάτισσες πάσας ηλικίας, κοινωνικής τάξης και οικονομικού προφίλ, συρρικνώνονταν στο ιατρείο του με την προσμονή της στιγμής που θα άνοιγαν τα πόδια τους προκειμένου τα απόκρυφα σημεία του σώματός τους να επωφεληθούν από την …δακτυλική επιδεξιότητα των δυο γιατρών η οποία τις μετέφερε στον κόσμο της ηδονής και της απόλαυσης ανακουφίζοντάς τες από την υστερία.
Το πρόβλημα όμως για τους γιατρούς ήταν καθαρά πρακτικό: η κούραση. Κάποια στιγμή τα χέρια του δρ. Γκράνβιλ, του νεώτερου εκ των δυο, άρχισαν να τον προδίδουν και οι κράμπες που ακολουθούσαν ήταν ανυπόφορες. Και κάπως έτσι, με την βοήθεια της τύχης, του ηλεκτρισμού αλλά και της ευφυίας ενός φίλου του, του εφευρέτη Εδμούνδου Σεντ Τζον Σμάιθ, ο Γκράνβιλ θα ανακαλύψει το απόλυτο όργανο εξυπηρέτησης καταστάσεων όπως οι παραπάνω, που δεν ήταν άλλο από τον γνωστό τοις πάσι σήμερα, δονητή.
Το σφυρί του Χάμερ και η παρεξηγμένη υστερία
Η ανακάλυψη του φυσιοθεραπευτή Τζόζεφ Μόρτιμερ Γκράνβιλ έγινε γνωστή ως «Το σφυρί του Γκράνβιλ» ενώ η προώθησή του είχε στόχο την ανακούφιση του μυικού πόνου στις ευαίσθητες περιοχές των γυναικών. Σύντομα όμως οι υπηρεσίες της συσκευής διαφοροποιήθηκαν για να εξυπηρετήσουν την καταπολέμηση της υστερίας. Η μέθοδος της θεραπείας ήταν ένα μασάζ των γυναικείων οργάνων που μπορούσε να οδηγήσει τον ασθενή στο σημείο του παροξυσμού. Ολη αυτή η διαδικασία γινόταν μέσα στα πλαίσια κλινικών όρων που αφορούσαν το νευρικό σύστημα. Σε καμία περίπτωση η διαδικασία δεν μπορούσε να συγχυστεί με την σεξουαλική απόλαυση καθώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να περάσει στην συντηρητική και υποκριτική κοινωνία της βικτοριανής εποχής.
Η πραγματικότητα βεβαίως δεν αλλάζει. Το «Σφυρί του Γκράνβιλ» υπήρξε το πρώτο επίσημο sex toy της Ιστορίας, ενώ στην δεκαετία του 1970, ο δονητής έγινε το επίσημο όργανο σεξουαλικής απελευθέρωσης των φεμινιστριών. Και για να δείτε πόσο έχουμε προχωρήσει σήμερα, η χρήση αυτού το «παιχνιδιού» παραμένει ακόμα και στις μέρες μας απαγορευμένη σε διάφορες πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών όπως η Αλαμπάμα, το Τέξας, η Ιντιάνα, η Λουϊζιάνα και ο Μισισιπής.
Το ζήτημα της νόσου της υστερίας αλλά και η μονοσήμαντη αντιμετώπιση του γυναικείου ψυχισμού δεν ήταν βεβαίως φαινόμενα που γεννήθηκαν τον 19ο αιώνα. Αντιθέτως, θα περνούσαν ολόκληρες χιλιετίες μέχρι το 1895, όταν με το γνωστό δοκίμιό του για την υστερία, ο Ζίγκμουντ Φρόιντ θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος που όρισε την υστερία ως πνευματική και όχι βιολογική διαταραχή. Και θα χρειαζόταν να περάσουν περίπου 60 ακόμα χρόνια ώστε το 1952, το Αμερικανικό Ψυχιατρικό Ινστιτούτο να αποφανθεί επισήμως ότι η υστερία δεν είναι ασθένεια.
Το πυελικό μασάζ που έκανε διάσημο τον δρ. Ρόμπερτ Ντάλριμπλ ήταν γνωστό από την Αρχαία Ελλάδα όταν οι γιατροί πρότειναν ως και τον… γάμο για θεραπεία της υστερίας. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις η Ιστορία έχει καταγράψει την ιππασία και τα μπάνια ως μεθόδους καταπολέμησης της νόσου. Μάλιστα, λίγο έλειψε να γίνουν απίστευτες βαρβαρότητες κατά του γυναικείου σώματος όταν ο άγγλος γιατρός Ισαάκ Μπέκερ – Μπράουν πρότεινε το 1866 ως εναλλακτική του μασάζ την κλειτοριδεκτομή αν και ευτυχώς, η πρότασή του δεν έγινε δεκτή.
Εκτός όμως από την εφεύρεση του δονητή, η βικτοριανή εποχή είχε πολλές ακόμη καινοτομίες στο «καπέλο» της. Το σίδερο σε οικιακή συσκευή, τις δημόσιες τουαλέτες με καζανάκι, την παστερίωση των τροφίμων, τη γραφομηχανή, το τηλέφωνο, τον φωνογράφο και τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Όλα αυτά που χρόνια αργότερα αποδείχθηκαν εντελώς άσχετα με το θέμα.
* Η ταινία της Τάνια Γουεξλερ «Η μηχανή της χαράς» με πρωταγωνιστές τους Μάγκι Τζίλενχααλ,Χιου Ντάνσι,Τζόναθαν Πράις και Ρούπερτ Εβερετ προβάλλεται στις αίθουσες από την Πέμπτη 26 Ιουλίου σε διανομή Feelgood Entertainment
