Είναι εκείνοι που… μεγαλώνουν ένα έτος κάθε τέσσερα χρόνια. Γεννημένοι στις 29 Φεβρουαρίου, τέσσερις νέοι άνθρωποι που εφέτος είχαν επιτέλους την τιμητική τους, μας περιγράφουν πώς είναι να είσαι ακόμη «παιδί», όταν οι συνομήλικοί σου περνούν την κρίση των 30.

7×4=28 ετών Ανδρέας Αντωνόπουλος

«Δεν μετρούσα ποτέ τα χρόνια μου ανά τέσσερα. Λέω ότι είμαι 28 ετών, όχι επτά, διότι αν διαιρέσεις το άθροισμα των ημερών που ζω με τον αριθμό 365, θα βγει περίπου 28 – επτά είναι τα γενέθλιά μου, όχι τα χρόνια μου. Το γεγονός ότι τα γενέθλιά μας είναι κάθε τέσσερα χρόνια τα κάνει ξεχωριστά, δεν σε ξεχνάει ποτέ κανείς όταν έχεις γενέθλια. Η αδελφή μου θα μπορούσε να σας διηγηθεί ιστορίες με φίλους της οι οποίοι ξεχνούν τα δικά της γενέθλια καμιά φορά, αλλά πάντοτε της εύχονται κανονικά για τα δικά μου. Δώρα, ναι, μου κάνουν κάθε χρόνο. Δηλαδή, όποιος θέλει μου κάνει, ανεξάρτητα από το αν ο Φεβρουάριος έχει 29 ημέρες ή όχι. Οταν δεν είναι δίσεκτο το έτος, “χρόνια πολλά” μου εύχονται στις 28/2 – το έχω επιβάλει εγώ, τον Μάρτιο δεν μου αρέσει, διότι έχει αλλάξει και ο μήνας, έχει φύγει ο Φεβρουάριος. Από τα γενέθλια των τελευταίων χρόνων, περισσότερο θυμάμαι εκείνα του 2004: οι φίλοι μου με έβγαλαν από το σπίτι με την πρόφαση ότι θα πάμε σινεμά και ενώ περπατούσα αμέριμνος στον δρόμο, βγήκαν από μια γωνία με μια τούρτα, την οποία, αφού έσβησα τα κεράκια, φάγαμε μες στη μέση του δρόμου. Εφέτος είμαι φαντάρος, είχα άδεια στα γενέθλιά μου, πήγα στην Πάτρα μερικές μέρες νωρίτερα και τα πέρασα στον απόηχο του καρναβαλιού. Βέβαια, την άδεια από τον στρατό δεν μου την έδωσαν αμέσως. Αρχικά μου είχαν αρνηθεί, αλλά μετά τους είπα ότι τα γενέθλιά μου είναι κάθε τέσσερα χρόνια, ότι τώρα κλείνω τα 28 και ότι τα επόμενα γενέθλιά μου είναι το 2016 και τότε θα είμαι 32. Και τους έπεισα».

8×4=32 ετών Αγγελική Μπόμπορη

«Οταν πήγα σχολείο συνειδητοποίησα ακριβώς τι συμβαίνει με τα γενέθλιά μου, διότι είπα στη δασκάλα ότι έχω γενέθλια στις 29 Φεβρουαρίου και εκείνη μου απάντησε: “Πολύ ωραία, αλλά επειδή 29/2 έχουμε κάθε τέσσερα χρόνια, θα λέμε ότι έχεις γενέθλια στις 28 Φεβρουαρίου ή κάθε 1η Μαρτίου”. Και εγώ, με τη σειρά μου, γύρισα στο σπίτι και ρώτησα: “Μαμά, γιατί να έχω γενέθλια στις 28 Φεβρουαρίου ή την 1η Μαρτίου; Και γιατί – τουλάχιστον – να μην έχω και στις 28 Φεβρουαρίου και την 1η Μαρτίου;”. Τώρα, που διδάσκω καλλιτεχνικά σε ένα τμήμα της Στ’ Δημοτικού, τα παιδιά έχουν πολλή πλάκα. Μια μέρα συζητούσαμε πότε έχουμε γενέθλια. Τους είπα ότι τα δικά μου γενέθλια είναι στις 29 Φεβρουαρίου, δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια. Τα έβαλαν κάτω λοιπόν, υπολόγισαν πόσα δίσεκτα έτη έχουν περάσει από τότε που γεννήθηκα ως σήμερα και μου ανακοίνωσαν: “Α, κυρία, δεν μπορείτε να μιλάτε, είστε μικρότερη από εμάς!”. Ως παιδί, ζήλευα τα άλλα παιδιά, ήθελα και εγώ να έχω κάθε χρόνο γενέθλια, να τα χαίρομαι. Αλλά στην πορεία το ξεπέρασα. Μέχρι στιγμής, οι ημέρες που είχα γενέθλια είναι συνολικά μόνο οκτώ. Ηταν ξεχωριστές και τις θυμάμαι όλες. Αυτό που ανέκαθεν με ενοχλούσε όμως περισσότερο ήταν ότι κάθε φορά που έρχονταν τα γενέθλιά μου, όλοι έλεγαν “φτου, γαμώ το, δίσεκτο!”. Τα γενέθλια των τελευταίων χρόνων με έχουν βρει σε πολύ διαφορετικές φάσεις: το 2004 ήμουν φοιτήτρια, μέσα στη χαρά γενικώς, μόνο ζωγράφιζα και δεν με αφορούσε τίποτε άλλο. Το 2008 ήμουν πιο σκεπτική, διότι βρισκόμουν σε ένα “τέλος εποχής”, έπρεπε να δουλέψω, να ζωγραφίσω, να βγάλω χρήματα, να ζήσω. Το 2012, που ζωγραφίζω, δουλεύω, βγάζω κάποια λεφτά, ζω, δεν έχω τελικά αυτά που θέλω διότι αυτά που έχω είναι ημίμετρα, λόγω των συνθηκών».

7×4=28 ετών Ειρήνη Δασκαλάκη

«Τα γενέθλιά μας είναι σαν τις κυβερνητικές τετραετίες και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα προηγούμενα γενέθλιά μου ο σύντροφός μου μου είχε ετοιμάσει ένα μεγάλο πάρτι στο σπίτι με όλους τους φίλους μας. Μου είχε φτιάξει μια μεγάλη τούρτα με “πράσινη” διακόσμηση (Παναθηναϊκοί και οι δύο, βλέπεις…) και είχε γεμίσει το σπίτι σερπαντίνες, ήταν Απόκριες νομίζω. Εκείνα τα γενέθλια, του 2008, με είχαν βρει σε καλύτερη περίοδο: είχα μια γενική σταθερότητα, τη δουλειά μου, αγαπημένους συνεργάτες, και γενικά έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Εφέτος, τα γενέθλιά μου με βρίσκουν σε αβεβαιότητα και με μεγαλύτερες ευθύνες. Με τον καλό μου είμαστε μαζί έξι χρόνια, αλλά θα είναι μόλις τα δεύτερα γενέθλιά μου που περάσαμε μαζί! Και μάλιστα έλεγα ότι το δώρο που θα ήθελα για τα γενέθλιά μου θα ήταν να παντρευόμασταν εκείνη την ήμερα, αλλά “έπεφτε” μέσα στη Σαρακοστή και δεν γινόταν. (Δεν είχαμε σκεφτεί την περίπτωση του πολιτικού γάμου, βέβαια…) Οπως καταλαβαίνετε, δεν πιστεύω καθόλου στη δεισιδαιμονία ότι τα δίσεκτα έτη είναι γρουσούζικα. Φυσικά για εμένα τα γενέθλια είναι πιο σημαντικά από τη γιορτή, και αυτό έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα της ημέρας. Ερχεται μια χρονιά που στις 2 Φεβρουαρίου, για παράδειγμα, λες “χθες μπήκε ο μήνας, έχω γενέθλια!”. Εντάξει, οι δικοί μου άνθρωποι με παίρνουν τηλέφωνο κάθε χρόνο για ευχές, άλλοι στις 28/2 και άλλοι την 1/3, αλλά εγώ τα γιορτάζω κάθε χρόνο την τελευταία ημέρα του Φεβρουαρίου – δεν ξέρω, ο Μάρτιος δεν μου αρέσει. Τα πέμπτα γενέθλιά μου, όταν έκλεινα τα 20, τα θυμάμαι πολύ έντονα. Είχα κάνει ένα μεγάλο και ωραίο πάρτι σε ένα μαγαζί με πολύ κόσμο και μια τούρτα η οποία είχε επάνω το κεράκι με τον αριθμό 5. Βέβαια, από τους άγνωστους, κανείς δεν καταλάβαινε γιατί έκλεινα τα πέντε…».

8×4=32 ετών Ευθύμιος-Ραφαήλ Γουργουρής

«Τα πιο ωραία γενέθλια; Θυμάμαι κάποια, αλλά δεν ήταν τα δικά μου, εγώ δεν είχα εκείνη τη χρονιά. Αν γυρίσουμε πολύ πίσω στον χρόνο, έχω να θυμάμαι πολύ πείραγμα, ιδίως στο σχολείο: “Μα, γιατί τα δικά σου γενέθλια είναι κάθε τέσσερα χρόνια;”, “Δηλαδή, εσύ δεν μεγαλώνεις;”, “Δεν έχεις γενέθλια, άρα δεν υπάρχεις!”. Οταν είσαι μικρός και τα ακούς αυτά, λες “κανείς δεν με θυμάται εμένα, κανείς δεν με σκέφτεται” και άλλα σχετικά, αλλά μετά το ξεπερνάς. Στην τελική, αν το σκεφτείς διαφορετικά, μπορείς να πεις ότι είσαι φοβερά τυχερός που έχεις γενέθλια κάθε τέσσερα χρόνια, διότι η “μέρα σου” είναι πολύ σπέσιαλ, πολύ ξεχωριστή: συμβαίνει μία φορά σε διάρκεια τεσσάρων χρόνων! Ισχύει ότι παλιά τα παιδιά που γεννιούνταν στις 29 Φεβρουαρίου τα δήλωναν ως γεννημένα στις 28/2 ή στις 1/3, αλλά δεν το καταλαβαίνω. Στο δίπλωμα οδήγησής μου αναγράφεται, για κάποιον λόγο που δεν ξέρω, η 28η Φεβρουαρίου ως ημερομηνία γέννησής μου (ενώ στην ταυτότητά μου αναφέρεται κανονικά, 29 Φεβρουαρίου). Είχα τσαντιστεί πολύ τότε, όταν πήρα το δίπλωμα στα χέρια μου. Ενας πολύ καλός μου φίλος έχει γεννηθεί στις 28 Φεβρουαρίου. Εχει τύχει να γιορτάσουμε μαζί στο σπίτι του, με τη δική του τούρτα. Οπως έχει τύχει και να μαζευτούμε σε ένα μέρος παρέα και με έναν άλλον φίλο ο οποίος έχει γενέθλια στις 24 Φεβρουαρίου και να σβήσουμε μία τούρτα και για τους τρεις μας, παρ’ όλο που εγώ δεν είχα τότε γενέθλια. Μάλλον λόγω της γενικότερης κοινωνικής κατάστασης, σήμερα αισθάνομαι όσο είμαι, την ημέρα των γενεθλίων μου θα λέω δηλαδή ότι κλείνω τα 32, ενώ στα προηγούμενα γενέθλιά μου έλεγα ότι κλείνω τα 7 (και όχι τα 28). Και πέρυσι έλεγα ότι είμαι 7 και 3/4».

Διαβάστε περισσότερα στο ΒΗΜagazino της Κυριακής 4 Μαρτίου.