Τι σου είναι τα παιδιά. Οταν βάλουν κάτι στο μυαλό τους, δεν ησυχάζουν ώσπου τελικά να το καταφέρουν. Πριν από 35 χρόνια, ο Γιάννης Πλούταρχος βρισκόταν επάνω σε ένα τρακτέρ. «Είμαι στα μπαμπάκια, τέλος Αυγούστου, σε ένα χωράφι στην Κωπαΐδα. Το τελευταίο πότισμα του μπαμπακιού, λίγο προτού σκάσει το καρύδι. Είναι μετά τις 12.00 το βράδυ και κάνει τρομερό κρύο στον κάμπο, ακόμη και τον Αύγουστο. Κουρασμένος, γιατί οι γονείς μας μάς είχαν μάθει από μικρά παιδιά στη δουλειά, γυρίζω το κεφάλι μου και λέω: “Θεέ μου, δεν σου ζητάω τίποτε άλλο, θέλω μόνο να πετύχω σε αυτό που αγαπάω τόσο πολύ. Θέλω να με κάνεις τραγουδιστή”. Καθόμουν στο φτερό του τρακτέρ και κοίταζα ψηλά, στον ουρανό. Εκλαιγα».

Τα κατάφερε, η ευχή του έγινε πραγματικότητα. Το ίδιο και ένα άλλο αίτημά του, όταν, λίγα χρόνια αργότερα, ερχόμενος από τη Λιβαδειά προς την Αθήνα, αντίκριζε τα φώτα της πόλης: «Δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου τόσο πολλά φώτα. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι και σκεφτόμουν: “Θεέ μου, εδώ θέλω να ζήσω”».

Και αυτό το κατάφερε. Εδώ και χρόνια, τα φώτα είναι στραμμένα επάνω του. Ο Γιάννης Πλούταρχος, ένα παιδί διακριτικό, ευγενικό, γεμάτο ευγνωμοσύνη για όσα έχει καταφέρει ως τώρα, την προσεχή Κυριακή θα λάβει μέρος, τραγουδώντας, στην παράσταση «Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα», η οποία παρουσιάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

«Το βιβλίο του Λουντέμη το διάβασα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Βέβαια, εγώ ήμουν το αντίθετο του ήρωα, ποτέ δεν κατόρθωσα να είμαι καλός μαθητής. Ισως επειδή ήμουν δυσλεξικός και τότε δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν οι δάσκαλοι. Αλλά, ναι, ο ήρωας του βιβλίου, ο Μέλιος, μου άρεσε. Οπως και όλη η ιστορία, που αποδεικνύει πόση δύναμη μπορούμε να αποκτήσουμε μέσα από τη μόρφωση. Ταιριάζει πολύ στον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα…». Ο Γιάννης Πλούταρχος συμμετέχει στην παράσταση αφιλοκερδώς. «Ολοι μας σε δύσκολες εποχές οφείλουμε να κάνουμε τέτοιες κινήσεις. Οταν ο κόσμος, με την αγάπη του, σε έχει βοηθήσει να φτάσεις σε τέτοιο σημείο, οφείλεις κι εσύ να του ανταποδώσεις κάτι».

Τα πέντε παιδιά

Η κουβέντα στρέφεται, αναπόφευκτα, και στην κρίση. Μπορεί ο τελευταίος δίσκος του, «Κάτω από τον ίδιο ήλιο», να είναι ήδη πλατινένιος, αλλά: «Δεν έχω λύσει όλα τα προβλήματά μου. Κατορθώσαμε μέσα από τη δουλειά μας να κάνουμε δυο-τρία πράγματα τα οποία αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε αν μπορούμε να τα κρατήσουμε. Πήρα πολύ καλά χρήματα, έφτιαξα κάποια ακίνητα, στο χωριό, στην Αθήνα, αλλά πώς να τα κρατήσεις τώρα; Αυτή η χώρα έχει περάσει τόσα και τόσα. Ε, έπρεπε να περάσει και 20 χρόνια ευημερίας…».

Ο Γιάννης Πλούταρχος είναι πολύτεκνος: «Εχω μια οικογένεια με πέντε παιδιά. Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι αν θα μπορώ να ζήσω τα παιδιά μου. Θέλω να τους παρέχω τα βασικά. Τι εννοώ; Μόρφωση, γιατί είναι η μόνη προίκα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας, μαζί με την καθημερινή φροντίδα τους. Υπάρχει τρομερή ανασφάλεια. Δεν με πειράζει αύριο το πρωί να μην υπάρχω, να μην υπάρχω καλλιτεχνικά εννοώ, αρκεί να έχω εξασφαλίσει την οικογένειά μου».

«Εκνευριστικά» καλός

Από την αρχή της συζήτησής μας, ο Γιάννης Πλούταρχος επιβεβαιώνει, ενίοτε με «εκνευριστικό» τρόπο, το πόσο καλό παιδί είναι. Προσδιορισμός που τον ακολουθεί από τα πρώτα βήματα της καλλιτεχνικής ζωής του. «Δεν ξέρω αν είμαι καλό παιδί. Ξέρω ότι σέβομαι τον κόσμο. Και ακούω τον συνάνθρωπό μου». Ο τραγουδιστής δεν επιβεβαιώνει μόνο τον χαρακτηρισμό «καλό παιδί», αλλά και το γεγονός ότι λειτουργεί καθοδηγούμενος από το συναίσθημα: «Συνήθως η καρδιά μου δεν κάνει λάθος. Δηλαδή, ό,τι βγαίνει απ’ το στόμα μου χωρίς να το σκεφτώ είναι αληθινό και δεν είναι κατακριτέο. Με το μυαλό έχω λαθέψει πολλές φορές. Το να ακούω, όμως, την καρδιά μου και να αφουγκράζομαι την πραγματικότητα χωρίς να παρεμβαίνουν το μυαλό, ο νους, είναι μια αίσθηση τρομερή».

Δείχνει να έχει ιεραρχήσει μέσα του τις αξίες του. Στην κορυφή, η οικογένειά του, η δουλειά του, η ειλικρινής επαφή με τους συνανθρώπους του και η πίστη του στον Θεό. Τουλάχιστον όπως Τον ορίζει εκείνος. «Βέβαια, πιστεύω στον Θεό. Εχω ανάγκη να πιστεύω, δεν μπορώ να θεωρήσω πως όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι είναι τυχαία. Δεν είμαι δυνατός και δεν έχω τόσο θράσος ώστε να πω ότι είμαι ένα τίποτα και ότι δεν υπάρχει τίποτα. Πιστεύω στις αξίες, πιστεύω στον άνθρωπο, πιστεύω στη βαθιά προσευχή, στο καλό, μόνο στο καλό, δεν πιστεύω καθόλου στο κακό. Πιστεύω μόνο στη θετική ενέργεια των ανθρώπων, την οποία, εγώ προσωπικά, ονομάζω Θεό». Μια ταιριαστή κοσμοθεωρία για ένα παιδί που ζήτησε κάποτε στην προσευχή του δύο πράγματα και τα είδε να γίνονται πραγματικότητα. Μερικές φορές, δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά…

*«Ενα παιδί μετράει τ’ άστρα», του Μενέλαου Λουντέμη, σε σκηνοθεσία Ισμήνης Σακελλαροπούλου, μουσική Γιώργου Βούκανου, θεατρική διασκευή-στίχους Μαίρης Βούκανου. Πρωταγωνιστούν οι Κ. Βουτσάς, Θ. Τσαλταμπάσης (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Κυριακή 21 Απριλίου, 18.00).

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Απριλίου