«Τα περιστατικά βίας μού προκαλούν τον φόβο ότι έτσι όπως έχει γίνει η κοινωνία μας δεν ενδιαφέρεται κανείς για κανέναν. Τη ζωή μας την υποβαθμίζουμε εμείς αλλά, μερικές φορές, μας την υποβαθμίζουν και οι άλλοι. Η επίθεση που συνέβη σε εμένα μού επιβεβαίωσε ότι η ελευθερία είναι κάτι που δεν χαρίζεται, από όποια πλευρά και αν το δεις».
«Μόνο τα ολοκληρωτικά καθεστώτα απλοποιούν τα πράγματα και τα διαχωρίζουν όλα σε καλό – κακό. Υπάρχει μια προσπάθεια να εξομοιώσουμε τα πάντα, να “χυλοποιήσουμε” όλες τις ιδέες και τις αξίες και να γίνουν ένα πράγμα. Το δύσκολο είναι να σταματήσουν οι διακρίσεις που βάζουν τους ανθρώπους σε στρατόπεδα: “Εγώ και οι απέναντι”. Είναι μια ανάγκη της βαρβαρότητάς μας να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Αυτό το κάνουν και προοδευτικοί άνθρωποι, στις τάξεις των οποίων, αν δεν είσαι αναγνωρίσιμος, δεν είσαι καλός».
«Εμείς οι καλλιτέχνες ζούμε όντως σε μια in vitro κατάσταση και μπορούν εύκολα να μας κατηγορήσουν ότι δεν έχουμε επαφή με το περιβάλλον. Εμείς πρώτοι από όλους αντιμετωπίζουμε τον τεράστιο κίνδυνο της αλαζονείας και της απόστασης από τα πράγματα και τους ανθρώπους. Είναι μεγάλη μπανανόφλουδα και προσπαθώ, όποτε μπορώ, να ελέγχω τον εαυτό μου».
«Η ελληνική κοινωνία πιέζεται πάρα πολύ αυτήν τη στιγμή και όταν πιέζεσαι και αγκομαχάς, το πρώτο πράγμα που θέλεις να λύσεις είναι το προσωπικό σου πρόβλημα και δεν έχεις την ψυχραιμία να δεις τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό που σου συμβαίνει. Ο αλτρουισμός ξεκινάει από το σημείο που έχεις λύσει το δικό σου βασικό πρόβλημα».
«Ολα όσα πιστεύω τα δημοσιοποιώ με ονοματεπώνυμο και πληρώνω το κόστος. Είμαι ένας καλλιτέχνης που έχει εμπλακεί στα κοινά και δεν το κάνω επειδή έχω κάτι να περιμένω ή να κερδίσω, απλώς είμαι ένας άνθρωπος με κάποια συγκεκριμένα πιστεύω και έχω την ψευδαίσθηση της μεταφοράς του “βακίλου” της ανθρωπιάς. Σε ό,τι γράφεις δεν υπάρχει περίπτωση να κρυφτείς, φαίνεται ποια είναι η πρόθεσή σου και ποιος είσαι. Αν κάποιος διαβάσει πέντε ιστορίες στο βιβλίο μου, θα δει ποιος είμαι εγώ».
«Οι νέοι καταλαβαίνουν τι τους γίνεται, έχουν τα προσωπικά τους ερωτήματα και διαμορφώνουν μια αντίληψη για το καλό και το κακό από αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Από εμάς περιμένουν να δουν πρακτικά τη στάση μας στη ζωή και η σημαντικότερη προσφορά μας προς αυτούς θα είναι να δημιουργήσουμε έναν κόσμο υψηλών ηθικών αξιών. Μόνο αν κάνουμε τους νέους να πιστέψουν, η κοινωνία θα μπορεί να αμυνθεί σε όλη τη χυδαιότητα που μας περιβάλλει».
«Σκοπός της τέχνης είναι ο εξανθρωπισμός του είδους και η αναγωγή του σε ένα ανώτερο επίπεδο. Ο ρόλος του καλλιτέχνη πρέπει να είναι “δακτυλοδεικτούμενος μεταφορέας ενός σπέρματος ανθρωπισμού”. Εχουν υπάρξει, φυσικά, κάποιοι οι οποίοι δεν έχουν αποδειχθεί αντάξιοι της τέχνης τους».
«Και εγώ αυτήν τη στιγμή είμαι άνεργος, δύο ταινίες επρόκειτο να κάνω και ακυρώθηκαν επειδή δεν υπάρχουν χρηματοδοτήσεις. Η ανεργία είναι μια μορφή βίας που ασκείται πάνω στη ζωή μας. Είναι βία και αδικία ταυτόχρονα να έχεις τα 20χρονα παιδιά χωρίς σπουδές, χωρίς δουλειά και προοπτική. Είναι βιασμός όταν αφαιρείς τις προοπτικές και το μέλλον από τους νέους».
* Το βιβλίο του Στέλιου Μάινα «Τα φαινόμενα απατούν» θα παρουσιαστεί στις 26 Μαΐου, από τις εκδόσεις Καστανιώτη και το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο κτίριο του μουσείου (Νεοφύτου Δούκα 4) στις 7.00 μ.μ.
* Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 22 Μαΐου 2011.
