«Στην παράσταση “Φάντο και Λις”, όπου ερμήνευσα τη Μιτάρο, υπάρχει η Ταρ (μια φανταστική πόλη που όλοι αναζητούν εμμονικά), η οποία είναι άπιαστο όνειρο. Η δική μου “Ταρ” στη ζωή είναι να είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος, να έχω καλούς φίλους και μια δουλειά για να τα βγάζω πέρα. Επιτυγχάνεις την ευτυχία αν είσαι καλός άνθρωπος και έχεις στόχους. Αλλά το θέμα είναι να έχεις και τύχη – “αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα”».

«Είναι η πρώτη φορά που έκανα θέατρο και θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι, αν και στην αρχή με φόβιζε. Είχα άγχος. Πίστευα ότι επειδή τα κατάφερα μία φορά (στη “Στρέλλα”) δεν σημαίνει ότι θα πετύχαινα κάτι αντίστοιχο ξανά. Τελικά, είδα ότι μου αρέσει να είμαι εκτεθειμένη μπροστά στον κόσμο στο θέατρο, το λατρεύω».

«Μετά τη “Στρέλλα”, θυμάμαι ότι ένα βράδυ που ήμουν με μια φίλη μου χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν ο σκηνοθέτης και μου είπε: “Μίνα, τάξε μου. Η ταινία φεύγει στο Βερολίνο”. Δεν μου έκανε τότε ούτε κρύο ούτε ζέστη – εγώ εντυπωσιάστηκα μία φορά, όταν έγινα αυτό που είμαι τώρα, όλα τα άλλα είναι μια δουλειά. Φύγαμε, πήγαμε στο Βερολίνο, μπήκαμε στην αίθουσα και είδαμε την ταινία. Οταν άναψαν τα φώτα και είδα ότι υπήρχε 3.000 κόσμος μού κόπηκαν τα πόδια. Και ύστερα, τα βραβεία που ήρθαν (σ.σ.: από την Ελλάδα και το εξωτερικό) ήταν δικαίωση».

«Νωρίτερα δεν είχα καμία επαφή με την υποκριτική. Με τον Πάνο Κούτρα γνωρίστηκα επειδή με έβαλε μια φίλη μου να πάρω τηλέφωνο όταν είδαμε μια σχετική αγγελία. Στο παρελθόν έβγαζα τα προς το ζην από τη ζωγραφική και από drag show που έκανα. Σήμερα βιοπορίζομαι από το θέατρο και από τους πίνακές μου. Με τη ζωγραφική ξεκίνησα να ασχολούμαι στα 15 μου, είμαι αυτοδίδακτη (έχω πάρει το χέρι του πατέρα μου) και ως τώρα έχω κάνει εννέα εκθέσεις. Τι μου προσφέρει η ζωγραφική; Χρήματα και ηρεμία».

«Μεγάλωσα στην Κάλυμνο, έφυγα στα 16 μου, διότι με έδιωξαν οι γονείς μου (σήμερα τα έχουμε βρει και χαίρονται που βλέπουν ένα αξιοπρεπέστατο άτομο στην κοινωνία), και πήγα στη Ρόδο όπου δούλεψα σε τουριστικό γραφείο. Η Μίνα γεννήθηκε στη Ρόδο, εκεί έγιναν όλα. Μετά το γυμνάσιο δεν συνέχισα τις σπουδές μου, διότι δούλευα για να πληρώσω το ενοίκιό μου και να εξασφαλίσω το φαγητό μου, αλλά αυτό δεν με απασχολεί».

«Η μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή μου ήταν που έγινα μια όμορφη γυναίκα. Ολα τα άλλα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, έρχονται. Το χάρισμα της φύσης δεν εξαγοράζεται όμως. Οπότε, το ότι πήγα κόντρα στην αρχική φύση και το αποτέλεσμα είναι όμορφο με κάνει να πιστεύω ότι αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου. Είμαι 28 ετών, έχω ήδη ζήσει τρεις ζωές, του παιδιού, του γκέι, της τρανσέξουαλ, και τώρα ζω την τέταρτη, τη ζωή της γυναίκας – αυτή η τελευταία είναι η πιο όμορφη».

«Στην Ελλάδα είναι εκκεντρικό να είσαι τρανσέξουαλ – τουλάχιστον για μια μερίδα ανθρώπων που δεν θέλει να αποδεχτεί αυτήν την αλλαγή. Σε μια άλλη συνέντευξή μου είχα πει ότι “θέλω να συνεχίσω να έχω καλό όνομα και να είμαι συμβατή πια σε αυτήν τη ρατσίστρια κοινωνία”. Στην πραγματικότητα, μια μερίδα ανθρώπων είναι ρατσιστές, αν και κάποτε τους θεωρούσα όλους. Τελικά, έκανα λάθος, θέλω να επανορθώσω και να ζητήσω συγγνώμη».

«Οι στόχοι έρχονται από μόνοι τους. Πού ξέρω εγώ τι θα γίνει στο μέλλον; Μπορεί αύριο να παίξω για πρώτη φορά Τζόκερ, να κερδίσω, να τα παρατήσω όλα και να πάω στη Χονολουλού – να αγοράσω μια ξύλινη καλύβα, να έχω μερικούς να μου κάνουν αέρα και εγώ να ξεφλουδίζω μπανάνες και ανανάδες».