Την Κυριακή 28 Ιουνίου ο Τίτος Πατρίκιος μίλησε στον Νίκο Θρασυβούλου{{{ audio1 }}}
Νίκος Θρασυβούλου: Πως ακριβώς βλέπετε αυτό που βιώνουμε;
Τίτος Πατρίκιος: «Σκέπτομαι τη λειτουργία των δημοψηφισμάτων και λέω ότι όταν προκαλούνται από αίτημα του λαού, μπορεί να είναι θετικά.
Όπως για παράδειγμα το δημοψήφισμα για το διαζύγιο που έγινε πριν από χρόνια στην Ιταλία. Το διαζύγιο ήταν ανύπαρκτο και καθιερώθηκε μετά την καταφατική ψήφο των Ιταλών σε αυτό το ερώτημα.
Ή πρόσφατα στην Ιρλανδία το δημοψήφισμα για τους γάμους των ομοφυλοφίλων.
Από την άλλη πλευρά βλέπω ότι τα δημοψηφίσματα που προκαλούν οι ίδιες οι κυβερνήσεις , αποβλέπουν στην ισχυροποίηση και μονιμοποίηση των κυβερνήσεων και οδηγούν στην καταστροφή.
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ανιψιός του μεγάλου, αυτόν που είπαν μικρό μετά , είχε εκλεγεί πρόεδρος της δημοκρατίας μετά την επανάσταση του 1848. Ο ίδιος κάνει δημοψήφισμα που τον κάνει αυτοκράτορα.
Και οδηγεί τη Γαλλία στην καταστροφή του Γαλλογερμανικού πολέμου του 1870.
Να ένα κυβερνητικό δημοψήφισμα που οδηγεί στην καταστροφή.
Οι εκλογές στην Ελλάδα το 1920 που επανέφεραν τον Κωνσταντίνο και είχαν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Αυτές οδήγησαν στην μικρασιατική καταστροφή.
Το δημοψήφισμα του 1935 που επανέφεραν τον Γεώργιο , που το προκάλεσε η δεξιά τότε κυβέρνηση. Και το οργάνωσε και το έκανε έτσι νοθευμένο. Και οδήγησε στην Τετάρτη Αυγούστου.
Το δημοψήφισμα που έκανε η χούντα για τη μοναρχία αλλά δεν ήταν για να φύγει η μοναρχία αλλά για να νομιμοποιηθεί η χούντα. Που κατέληξε στην καταστροφή της Κύπρου.
Όλα τα κυβερνητικά δημοψηφίσματα έχουν αρνητικά αποτελέσματα.
Το μεθαυριανό δημοψήφισμα δεν το ζήτησε ο κόσμος. Το προξενεί και το προκαλεί και το διοργανώνει η παρούσα κυβέρνηση.
Και από την άλλη μεριά είναι το ερώτημα που τίθεται είναι κατεξοχήν πολεμφυλιακό. Είναι ερώτημα εμφυλίου πολέμου. Διαχωρίζει τον κόσμο στους καλούς και περήφανους έλληνες , που λένε όχι και στους πράκτορες , τους πουλημένους, την Πέμπτη φάλαγγα των ξένων δανειστών.
Αυτό είναι το ερώτημα. Όποιος πει ναι σημαίνει ότι είναι όργανο πουλημένο στους ξένους. Ενώ η ουσία του δημοψηφίσματος, καλού κακού πρέπει να είναι: Θέλουμε να είμαστε μέσα ή έξω από την Ευρώπη. Θέλουμε το ευρώ ή να γυρίσουμε στη δραχμή.
Κι εγώ θα ήμουν υπέρμαχος της δραχμής αν είχα λεφτά στο εξωτερικό, οπότε θα τα έφερνα εδώ και γινόμουν πάμπλουτος. Άλλοι όμως -και κυβερνητικοί- έχουν πολλά λεφτά στο εξωτερικό , οπότε η επιστροφή στη δραχμή θα τους πλουτίσει ακόμη περισσότερο.
Ελπίζω να μην διχαστούμε πάλι. Να μη πέσουμε στην ατμόσφαιρα εμφυλίου πολέμου.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή και αυτεπίγνωση και κυρίως βαθειά αναγνώριση του διπλανού. Ότι ο άλλος είναι διαφορετικός αλλά δεν είναι εχθρός.»
