Ο Γιώργος Μιχαηλίδης «Αυτοπροσώπως» στον Νίκο Θρασυβούλου

Την Κυριακή ο Γιώργος Μιχαηλίδης καλεσμένος του Νίκου Θρασυβούλου. Συντονιστείτε (12:00 – 13:00) στον Βήμα 99.5 και κερδίστε 5 αντίτυπα του βιβλίου του «Άγιοι έρωτες» από τις Εκδόσεις του Αυγούστου

Γιώργος Μιχαηλίδης:Γεννήθηκε στη Ν. Ιωνία Αττικής το 1938. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Γκρατς της Αυστρίας και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Το 1965, δημιούργησε το Θέατρο Νέας Ιωνίας, στην ομώνυμη συνοικία της Αθήνας, το πρώτο λαϊκό περιφερειακό θέατρο στην Ελλάδα. Λειτούργησε μόνο για δυο χρόνια, γιατί το σταμάτησε η δικτατορία των συνταγματαρχών, το 1967. Στο θέατρο Νέας Ιωνίας ανέβασε τα έργα: Μπόρχερτ «Έξω από την πόρτα», Ευριπίδη «Ορέστης», Καμπανέλη «Η αυλή των θαυμάτων», Μάτεσι «Η τελετή», Γκούφα «Η επιστροφή του ευεργέτη», Ανδρεόπουλου «Ο κομιστής ειδήσεων».

Το 1972, μέσα στη δικτατορία, δημιουργεί το πρώτο Ανοιχτό Θέατρο στην Κυψέλη, και παράλληλα εκδίδει το περιοδικό «Ανοιχτό Θέατρο», μηνιαία επιθεώρηση πολιτικού θεάτρου. Ανέβασε τα έργα : Μπύχνερ «Βόυτσεκ», Μισέλ «Κυριακάτικος περίπατος», Σκούρτη «Μπερτόλδος», Χόρβαρτ «Ιστορίες από το δάσος της Βίεννης», Γ. Μιχαηλίδη «Η δίκη των έξι» και «Η μάχη της Αθήνας», Ευριπίδη «Τρωαδίτισσες».

Το 1975, διακόπτεται η λειτουργία του Ανοιχτού Θεάτρου. Στα εννιά χρόνια που μεσολαβούν, ως τη δημιουργία του δεύτερου Ανοιχτού Θεάτρου, συνεργάζεται με τα κρατικά θέατρα και ανεβάζει με το Εθνικό Θέατρο: Ιονέσκο «Αμεδαίος», Άντον Τσέχωφ « Βυσσινόκηπος», Ευριπίδη «Ηλέκτρα», Σίλλερ «Μαρία Στιούαρτ», Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», Πλαύτου «Στοιχειωμένο σπίτι».

Στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανέβασε τα έργα: Γκόρκι «Εχθροί», Μολιέρου «Σχολείο Γυναικών», Λόπε Ντε Βέγκα «Φουέντε Οβεχούνα», Αισχύλου «Ικέτιδες».

Το 1984 αρχίζει η λειτουργία του δεύτερου Ανοιχτού Θεάτρου.

Ανέβασε τα έργα: Σαίξπηρ «Πολύ κακό για το τίποτα» (1984-85),

Καρόν ντε Μπομαρσαί «Κουρέας της Σεβίλλης» και « Γάμοι του Φίγκαρο» (1985-86),

Τζον Φορντ «Κρίμα που είναι πόρνη» (1986-87),

Σαίξπηρ «Τρικυμία» (1987-88), Άουγκουστ Στρίντμπεργκ «Πελεκάνος» και «Τα δεσμά» (1987-88),

Φρανκ Βέντεκιντ «Λούλου» (1988-89),

Άντον Τσέχωφ «Τρεις Αδελφές» (1989-90), Αριστοφάνη «Βάτραχοι» (Φεστιβάλ Επιδαύρου 1990),

Λεονίντ Αντρέγιεφ «Ανθή» (1990-1991), Γ. Μιχαηλίδη «Η Αθήνα μετά τη βροχή» (1990-91),

Σαίξπηρ «Άμλετ» (1991-92), Μορίς Μαίτερλινγκ « Γαλάζιο πουλί» (1991-92),

Άρτουρ Σνίτσλερ «Μοναχικός δρόμος» (1992-93),

Αισχύλου «Ορέστεια» (1993-94), Σαίξπηρ «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» (1993-94),

Α. Γιαλαμά «Το χρήμα» (1994-95), Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ο κύκλος με την κιμωλία» (1994-95), Αριστοφάνη « Ειρήνη» (1994-95),

Φράνκ Βέντεκιντ «Το ξύπνημα της άνοιξης» (1995-96), Χάινερ Μίλλερ «Κουαρτέτο» (1995-96), Άντον Τσέχωφ «Πλατόνωφ» (1996-97), Π. Μάτεσι «Προς Ελευσίνα» (1997-98), Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Μετά την πρόβα» και «Τελευταία κραυγή» (1997-98),

Αριστοφάνη «Αχαρνής» (καλοκαίρι 1998),

Φρανκ Βέντεκιντ «Λούλου» (1998-99), Ιακ. Καμπανέλη «Στη χώρα Ίψεν» (1998-99),

Μπέρτολτ Μρέχτ «Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» (1999-2000),

Ιακ. Καμπανέλη «Βίβα Ασπασία» και «Η τελευταία πράξη» (2000-01),

Άντον Τσέχωφ, διασκευή Γ. Μιχαηλίδη «Η κυρία με το σκυλάκι» (2001-02),

Αισχύλου «Ορέστεια» (2002-03),

Ροζέ Βητράκ «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (2003-04),

Άντον Τσέχωφ «Η ζωή είναι ωραία» (Τα μονόπρακτα : «Αίτηση σε γάμο», «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» και «Η αρκούδα», (2005), Μάνου Ελευθερίου, Μάρως Δούκα, Μένη Κουμανταρέα, μονόπρακτα με γενικό τίτλο «Μπλε μελαγχολία» (2007),

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας», Άντον Τσέχωφ «Ο θείος Βάνιας» και Γιάννη Σολδάτου «Όταν ο Σκαρίμπας κήρυξε τον πόλεμο κατά της Χαλκίδας» (2007-08).

Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ «Η αμφιβολία»στο Θέατρο Μέλι, ενώ την ίδια περίοδο σκηνοθετεί και την κωμωδία της Βίλλης Σωτηροπούλου «Κάθε Δευτέρα χωρίζουμε;» (2009)

Στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας 2001-2004 έχει σκηνοθετήσει:

α) στο Μέγαρο Μουσικής την όπερα «Λυσιστράτη» του Μίκη Θεοδωράκη και

β) στο Ηρώδειο το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη «Μια κωμωδία».

Επίσης σκηνοθέτησε: στην Πειραματική της Λυρικής Σκηνής το «Φάρο» του Π.Μ. Ντέιβις το 2004, με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το «Τέλος καλό, όλα καλά», του Σαίξπηρ το 2005, και το «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» του Ευριπίδη (Φεστιβάλ Επιδαύρου) το 2006.

Έχει σκηνοθετήσει στην τηλεόραση, σε δικά του σενάρια, τις σειρές:

Συμβολαιογράφος, Λαυρεωτικά, Άθλιοι των Αθηνών, Κάθοδος, Θυσία κ.α.

Διδάσκει στο τμήμα θεατρολογίας τού Πανεπιστημίου Αθηνών και έχει διδάξει στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Λογοτεχνικά έργα:

ΚΕΔΡΟΣ 1980, «Πέτρος Δαρζέντας», μυθιστόρημα,

ΥΑΚΙΝΘΟΣ 1980, «Φιλμ Νουάρ», μυθιστόρημα,

ΚΑΚΤΟΣ 1987, «Νέοι Έλληνες θεατρικοί συγγραφείς», μελέτη,

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1987, «Η Πύλη», νουβέλα,

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1991, «Τα Φονικά», μυθιστόρημα,

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1995, «λάμδα», μυθιστόρημα,

Τριλογία: Της Μοναξιάς, της Επανάστασης και της Λαγνείας:

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 1999, Α΄ τόμος: «Μύηση», μυθιστόρημα,

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2002, Β΄ τόμος: «Λαβύρινθος», μυθιστόρημα,

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ 2004, Γ΄ τόμος: «Έξοδος», μυθιστόρημα,

Εκδόσεις του Αυγούστου 2008, «Ίλιγγος ‘59», μυθιστόρημα,

Εκδόσεις του Αυγούστου 2011, «Άγιοι έρωτες»

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Οι «Άγιοι έρωτες» μέσα από ιστορικά γεγονότα ακολουθούν την πορεία τριών οικογενειών από το 1890 έως το 1915 που, ενώ έρχονται από διαφορετικά μέρη και διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι Βαλκανικοί πόλεμοι διασταυρώνουν τις ζωές τους και διαμορφώνουν αμείλικτα τη μοίρα τους.

Η Φωτεινή και ο Γεράσιμος Λένης, παιδιά κτηνοτρόφου από τα Τζουμέρκα, ο Περικλής Ζυγομαλάς, υπίατρος στον Ελληνικό στρατό, τέκνο του πλουσιότερου τραπεζίτη της εποχής από την Κωνσταντινούπολη, η Αριστέα Στράγγελ, ο Ανδρέας Σταφυλοπάτης, περατής από την Ήπειρο, οινοπαραγωγός και έμπορος στην Οδησσό, ο Δήμος Κρανιάς και δεκάδες άλλοι ήρωες, θα συναντηθούν μέσα στο δέος του πολέμου, θα ανακαλύψουν αλήθειες, θα προκαλέσουν τη μοίρα τους και θα ζήσουν «Άγιους Έρωτες».

Γιατί «Άγιος» είναι ο έρωτας των ανθρώπων για την πατρίδα, για τη γνώση, για την αξιοπρέπεια, για άλλους ανθρώπους, για την ίδια τη ζωή.

Το βιβλίο αυτό κρατάει ζωντανή τη μνήμη του τόπου μας και είναι σα να κρατάει ζωντανή την ψυχή μας. Είναι ένα διαχρονικό λογοτεχνικό επίτευγμα που ξεχωρίζει για την πολυπλοκότητα και την πολυδιάστατη γραφή του. Γράφει για τον έρωτα και νιώθεις ότι μιλάει για την επανάσταση. Μέσα από τον πόλεμο μιλάει για πολιτική, για προδοσία και φυσικά για την αλήθεια που η ιστορία, πολλά χρόνια μετά, μας έχει αποκαλύψει. Και η αλήθεια, όπως την αφηγείται ο συγγραφέας, είναι ότι οι άνθρωποι δεν σωπαίνουν. Οι γενναίοι άνθρωποι δεν σωπαίνουν, συνεχίζουν να πολεμούν, να χαίρονται, να πονάνε και να ερωτεύονται.

Το νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Μιχαηλίδη, έρχεται σε μια στιγμή που όλοι χρειαζόμαστε να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και τι είμαστε ικανοί, σαν λαός, να κάνουμε.