Σέριφος, Βαγιά. Σούρουπο και ο ήλιος κόκκινος προχωρά πίσω από τους πετρώδεις λόφους του όρμου Κουταλά. Μερικά σκαλοπάτια επάνω από τη θάλασσα και από την εντυπωσιακή αμμουδιά βρίσκεται το σπίτι του Γιώργου Ζαφειρίου.
Ο πολύπειρος αρχιτέκτων έχει επιστρατεύσει γνώση, μαεστρία και έμπνευση, για να επιτύχει το ποθητό και αναμφισβήτητο: έναν έκτακτης κομψότητας και απλότητας χώρο. Ο ντόπιος κόσμος και οι επισκέπτες του νησιού θυμούνται το χτίσμα από παλιά.
Τότε που κατεστραμμένο έσερνε μνήμες από την ιστορία του τόπου, καθώς είχε χτιστεί από τους μεταλλωρύχους, όταν ακόμη η Σέριφος, σιδερένια και σιωπηλή, είχε ανοιχτά τα μεταλλεία της.
Γι’ αυτό και περιστρέφοντας το βλέμμα προς την άλλη πλευρά της θέας του σπιτιού, αντικρίζουμε το άνοιγμα μιας στοάς, τις ράγες από όπου κατέβαιναν τα φορτωμένα βαγονέτα, τα ίχνη μιας κατεστραμμένης γέφυρας.
Αν διερευνούμε το περιβάλλον, είναι επειδή το σπίτι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του.
Αλλά και επειδή ο Γιώργος Ζαφειρίου, λάτρης του νησιού εδώ και μία τριακονταετία, μετέτρεψε με πιστή ανακατασκευή τούς 30 μ. μήκους και 4 μ. πλάτους εργατικούς κοιτώνες σε έναν μονόχωρο, αφήνοντας την πέτρα των εσωτερικών τοίχων ελεύθερη να διαγράφεται ασβεστωμένη και τα ανοίγματα – πόρτες και παράθυρα – στη σειρά, για να μη κρύβεται η γύρω ομορφιά.
Δάπεδο από τσιμεντοκονία, χτιστά καθιστικά και κρεβάτια, όλα παίζουν με τις αποχρώσεις του γκρι. Από εκεί και πέρα, οροφή από καλάμια και τάβλες στο φυσικό χρώμα, ανοίγματα οροφής σε εσοχές του χώρου και πάλι για να καλωσορίζουν το φως,
τάβλες για παραθυρόφυλλα και τα τζάμια απέξω, πάντρεμα μοντέρνων και παραδοσιακών στοιχείων· ο καναπές που έφτιαξε ντόπιος ξυλουργός, οι σιδερένιες πρέσες του μαραγκού που σχηματίζουν ένα έπιπλο τοίχου, τα ευρηματικά φωτιστικά από κόσκινα, οι γαλβανισμένοι τενεκέδες που αναποδογυρισμένοι γίνονται καπέλα για τις λάμπες πάνω από το πάσο της κουζίνας.
Και ακόμη: πολλά μικρά σποτ στη σειρά, για έναν φωτισμό που τις νύχτες εντείνει το μήκος του χώρου.
Φωτογραφίες: Τζούλια Κλήμη
