Βιέννη

Ο γύρος της πόλης με φιάκερ

Φιάκερ (fiaker) αποκαλείται η ενοικιαζόμενη άμαξα με άλογα αλλά και ο αμαξάς. Ο όρος προέρχεται από την οδό Σεν Φιακρ στο Παρίσι, όπου για πρώτη φορά το 1622 άρχισαν να ενοικιάζονται εκεί άμαξες. Αργότερα, το 1693, η Βιέννη απέκτησε τις πρώτες φιάκερ της, οι οποίες εξακολουθούν ως σήμερα να κινούνται στο ιστορικό κέντρο της πόλης προσδίδοντας στην περιήγηση των επισκεπτών το άρωμα αλλοτινών, ρομαντικών καιρών. Η Βιέννη έχει χίλιους-δυο τρόπους να σαγηνεύει τον επισκέπτη και να τον ταξιδεύει από τον ένα αιώνα στον άλλο, από το παρελθόν στο σήμερα και στο μέλλον, με χαρακτηριστική ευκολία. Δεν είναι μόνον ο εκπληκτικός ναός του Αγίου Στεφάνου, το σήμα κατατεθέν της πόλης, που καθρεφτίζεται στο μοντέρνο γυάλινο κτίριο, τα ανάκτορα, η Οπερα, τα μουσεία, το πλήθος των μνημείων που «σημειώνονται» με τις χαρακτηριστικές αυστριακές σημαιούλες και τις επεξηγηματικές πλάκες. Ολα έχουν διαγράψει μια μακρά διαδρομή μέσα στον χρόνο, τα πάντα έχουν τη σφραγίδα της παράδοσης.

Από τα χορευτικά τραγούδια στο βαλς

Οι χορωδίες των Μικρών Τραγουδιστών της Βιέννης ιδρύθηκαν το 1498 από τον αυτοκράτορα Μαξιμιλιανό Α’ και στα διασημότερα μέλη τους συγκαταλέγονται οι Γιόζεφ Χάυντν και Φραντς Σούμπερτ. Τα χορευτικά τραγούδια καθιερώθηκαν στη Βιέννη περί το 1230 και υπήρξαν η πρωταρχική μορφή του αγροτικού λαϊκού χορού, από τον οποίο εξελίχθηκε το βαλς. Στις αρχές του 19ου αιώνα γίνεται η δημοφιλέστερη μουσική της αστικής τάξης και πήρε την κλασική του μορφή από τον Γιόζεφ Λάνερ, τον πατέρα του βιεννέζικου βαλς, και από τη δυναστεία των Στράους. Ακόμη και σήμερα αυτή αποτελεί την αντιπροσωπευτική μουσική των βιεννέζικων χοροεσπερίδων. Τα βιεννέζικα τραγούδια δεν έπαψαν να είναι δημοφιλή από την εποχή που ζούσε στη Βιέννη ο «αγαπητός Αυγουστίνος», ο ιησουίτης ιερέας Κνεχτλ, ο οποίος το 1686 τα τύπωσε για πρώτη φορά σε βιβλίο. Αυτά τα τραγούδια ήκμασαν στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού, και τραγουδήθηκαν πολύ στις κρασοταβέρνες που διέθεταν κρασί νέας εσοδείας, τις χόιριγκεν (heurigen). Αυτές οι ταβέρνες εξακολουθούν και σήμερα να είναι μία από τις μοναδικότητες της πόλης, και μάλιστα ξεχωρίζουν από τα κλαδιά του πεύκου που κρέμονται πάνω από την είσοδό τους, μια παράδοση 800 ετών. Ο επισκέπτης μπορεί να τις συναντήσει στη συνοικία Γκρίντσινγκ (Gromzong) που είναι για τη Βιέννη ό,τι η Πλάκα για την Αθήνα.{{{ map }}}

Η τούρτα του Ζάχερ και τα βιεννέζικα καφέ

Aυτό το περίφημο βιεννέζικο γλύκισμα παρασκευάστηκε για πρώτη φορά το 1832 από τον μάγειρα του πρίγκιπα Μέτερνιχ, τον Φραντς Ζάχερ. Μπορείτε να τη γευθείτε στα φημισμένα καφέ της πόλης, τα οποία επίσης έρχονται από πολύ μακριά. Οταν το 1683 οι Τούρκοι έλυσαν την πολιορκία της Βιέννης, έφυγαν αφήνοντας πίσω τους μερικά σακιά καφέ. Με αυτά ο Πολωνός Κολσίτσκι άνοιξε το πρώτο καφενείο στην «Αυλή του πράσινου μπουκαλιού», στη σημερινή Ντόμγκασε. Από τότε τα βιεννέζικα καφέ αποτελούν το επίκεντρο της κοινωνικής ζωής της πόλης. Το ρομαντικό ταξίδι με άμαξα μπορεί να αρχίσει από την «καρδιά» της Βιέννης, την πλατεία του Αγίου Στεφάνου. Εδώ, στη σκιά του επιβλητικού ναού με τους εντυπωσιακούς πύργους, οι αμαξάδες ντυμένοι με ρούχα εποχής περιμένουν υπομονετικά τους επιβάτες. Αφετηρίες φιάκερ υπάρχουν επίσης στη Χέλντενπλατς και πίσω από την Οπερα. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 40 λεπτά.

Ναός του Αγίου Στεφάνου: Το σύμβολο της Βιέννης

Ανήκει στα μνημεία που από μόνα τους αρκούν για να κάνουν ενδιαφέρον ένα ταξίδι. Το σύμβολο της Βιέννης είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του γερμανικού εκκλησιαστικού γοτθικού ρυθμού. Από το 1137 ως το 1147 ο Χάινριχ Β’ Γιασομιργκότ έχτισε εδώ ένα ρομαντικό κτίσμα, το οποίο αντικαταστάθηκε περί το 1230-1276 από ένα άλλο, αριστούργημα του όψιμου ρομαντικού ρυθμού. Ο αρχιτέκτονας του σημερινού καθεδρικού ναού είναι ο δούκας Ρούντολφ Δ’, ο Ιδρυτής, ο οποίος τον θεμελίωσε το 1359, για να ολοκληρωθεί πολύ αργότερα, το 1455. Μετά την πυρκαϊά τού 1945 ο ναός ανακαινίστηκε. Από τα τόσα θαυμαστά του Αγίου Στεφάνου ξεχωρίζουν οι εντυπωσιακοί πύργοι του. Ο ξακουστός Στεφλ έχει ύψος 136,5 μέτρα και η σκάλα του αριθμεί 418 σκαλοπάτια. Στον άλλο, τον Πύργο των Αετών, ο οποίος έχει ύψος 60,5 μέτρα, υπάρχει η «Πουμερέν», από τις μεγαλύτερες καμπάνες στον κόσμο, η οποία κατασκευάστηκε το 1711 από το μέταλλο 180 κανονιών που εγκατέλειψαν οι Τούρκοι. Η καμπάνα κρεμόταν στον Στεφλ, από όπου έπεσε τη νύχτα της πυρκαϊάς και θρυμματίστηκε, για να ξαναφτιαχτεί μετά από το ίδιο μέταλλο.

{{{ moto }}}

Από την πλατεία του Αγίου Στεφάνου τα πέταλα των αλόγων αρχίζουν να χτυπούν στη Ρότεντουρμστράσε, με κατεύθυνση τη Χόχερ Μαρκτ, την παλαιότερη πλατεία της Βιέννης, η οποία αποτελούσε το κέντρο της ως τον 12ο αιώνα. Προηγουμένως όμως εμφανίζεται το Ανκερ Ουρ, ένα μεγάλο ρολόι σε σχήμα άγκυρας, στο οποίο κάθε ώρα παρουσιάζεται και με μια διαφορετική μορφή της ιστορίας της Αυστρίας. Στις 12 το μεσημέρι εμφανίζονται όλες οι μορφές ταυτόχρονα. Τα άλογα τρέχουν προς το παλιό δημαρχείο, με το σιντριβάνι της Ανδρομέδας στην αυλή του, και τη Γιούντενπλατς. Σε αυτή τη διαδρομή βρίσκεται το Μουσείο των Ρολογιών ­ με τα 3.000 εξαιρετικά πολύτιμα εκθέματά του από την εποχή της ακμής του μπαρόκ ως σήμερα, το σπίτι του Μότσαρτ και το κτίριο της παλαιάς Πυροσβεστικής.

Η άμαξα τρέχει πλέον στη Χέρενγκασε, για να φθάσει στην πύλη της πτέρυγας του Αγίου Μιχαήλ, του Χόφμπουργκ. Αυτό είναι το παλαιό αυτοκρατορικό ανάκτορο, η έδρα των Αψβούργων, σύμβολο της μεγαλοπρέπειας και του πλούτου μιας ολόκληρης εποχής.

Τα άλογα τρέχουν κάτω από την αψίδα της πύλης του ανακτόρου, διασχίζουν την εσωτερική αυλή με το μνημείο του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α’, και βγαίνουν από την άλλη πλευρά, στη Χέλντενπλατς, όπου η πόλη αρχίζει να «αναπνέει», καθώς η ρυμοτομία της παλιάς Βιέννης παραχωρεί τη θέση της στους φαρδείς δρόμους και στα πάρκα. Εδώ βρίσκονται το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με αξιοπρόσεκτες συλλογές μετεωριτών και απολιθωμάτων θηλαστικών, και το εκπληκτικό Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης.

Παράλληλα με τα γραφικά τραμ, η άμαξα περνά μπροστά από το Κοινοβούλιο, κτίριο εμπνευσμένο από τον αρχαίο ελληνικό ρυθμό. Κατασκευάστηκε το διάστημα 1873-1883 και ανήκει στις εντυπωσιακότερες δημιουργίες του αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν. Μπροστά από την πρόσοψη υψώνεται το σιντριβάνι της θεάς Αθηνάς, έργο του Καρλ Κούντμαν. Αμέσως μετά, δεξιά, προβάλλει το κτίριο του Εθνικού Θεάτρου, μία από τις σημαντικότερες θεατρικές σκηνές του γερμανόφωνου χώρου, και πιο κάτω, αριστερά, πίσω από τις κορφές των δέντρων του πάρκου εμφανίζεται το κτίριο του νέου δημαρχείου, νεογοτθικού ρυθμού. Το πανεπιστήμιο, που ακολουθεί αριστερά, ιδρύθηκε το 1365 και είναι το παλαιότερο γερμανόφωνο. Αυτά τα κτίρια, σε ιταλικό αναγεννησιακό ρυθμό, χτίστηκαν μεταξύ 1873 και 1883.

Από την Πύλη των Σκωτσέζων, στη συμβολή των οδών Ρίνγκστρασε και Σότενγκασε, το βλέμμα του επισκέπτη απλώνεται ως την εκκλησία των Αφιερωμάτων, η οποία χτίστηκε το 1853 σε ανάμνηση μιας αποτυχημένης δολοφονικής απόπειρας εναντίον του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ Α’.

Η άμαξα κυλά ήδη στην οδό Φράιουνγκ και μπαίνει στην Αμ Γκράμπεν, με κατεύθυνση το τέρμα της διαδρομής, την πλατεία του Αγίου Στεφάνου.

Πληροφορίες για προσφορές και ξενοδοχεία θα βρείτε στο www.austria-info.at

Η ταβέρνα των Ελλήνων

Αυτή η ταβέρνα υπάρχει από το 1447. Εδώ πρωτοτραγούδησε ο τροβαδούρος Αυγουστίνος στα μέσα του 17ου αιώνα το γνωστό τραγούδι «Ω, αγαπητέ Αυγουστίνε». Στους τοίχους έχουν υπογράψει διάσημοι πελάτες, όπως ο Μπετόβεν, ο Γκρίλπατρτσερ και ο Γιόχαν Στράους.

Η ελληνική εκκλησία

Βρίσκεται δίπλα στην ταβέρνα των Ελλήνων και χτίστηκε το 1782. Το 1858 επενδύθηκε με ακατέργαστα τούβλα σε βυζαντινό στυλ, σύμφωνα με τα σχέδια του Θεόφιλου Χάνσεν. Η όμορφη αυτή εκκλησία είναι η έδρα του ορθόδοξου μητροπολίτη Αυστρίας.

Το σπίτι του Ρήγα

Μια μαρμάρινη πλάκα σε ένα συνηθισμένο σπίτι θυμίζει τον μεγάλο οραματιστή Ρήγα Φεραίο. Σε αυτό το σπίτι η αυστριακή αστυνομία συνέλαβε εκείνον και τους συντρόφους του για την επαναστατική δράση τους. Ηδη έχουν περάσει 200 χρόνια από την εκτέλεσή τους.