Από το 1930 μέχρι σήμερα, το ποδόσφαιρο βρήκε τον τρόπο να ενώνει τους ανθρώπους. Ακόμα και τότε που δεν ήταν τόσο λαοφιλές, ούτε επαγγελματικό, ούτε μαζικό όπως σήμερα, το άθλημα που αγαπήθηκε περισσότερο στην γη αποφάσισε ξεκινήσει μία παράδοση: Χώρες από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν να παίξουν μπάλα. Κι αυτή ήταν η αρχή. Έκτοτε οι ιστορίες αυξήθηκαν, εμπλουτίστηκαν και γέμισαν ήρωες: ο Ομπντούλιο Βαρέλα, Ο Πελέ, ο Μαραντόνα, ο τεράστιος Κρόιφ. Και πάει λέγοντας μέχρι σήμερα. Τα Μουντιάλ προσφέρουν πολλές ιστορίες, συγκινητικές, αστείες, εξοργιστικές. Αλλά η Θεά μπάλα θα είναι πάντα πρωταγωνίστρια…

«Νίκη ή θάνατος»

Η πρώτη μαύρη σελίδα στην ιστορία του Μουντιάλ γράφτηκε στις 19 Ιουνίου του 1938, από τον φασίστα Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος πολιτικός που επένδυσε τόσο πολύ στο ποδόσφαιρο, έχοντας αντιληφθεί πως στις πλάτες του μπορεί να στηρίξει ένα ολόκληρο εθνικό αφήγημα: Η Ιταλία κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934, κατηγορούμενη για στημένες νίκες. Το 1938 η Ιταλία επιθυμεί και μία δεύτερη -σερί- κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, κάτι που θα τόνιζε το (εθνικό) προφίλ του Μουσολίνι.

Το 1938, λοιπόν, η Ιταλία φτάνει στον τελικό του Κυπέλλου, κόντρα στην Ουρουγουάη. Τότε, ο Ντούτσε στέλνει ένα τηλεγράφημα προς όλους τους παίκτες της ομάδας, το οποίο έλεγε λακωνικά και γλαφυρά «Νίκη ή Θάνατος». Η εθνική Ιταλίας κερδίζει με τέσσερα γκολ και ο τερματοφύλακας της Ουγγαρίας πρόκειται να πει μετά από τον αγώνα: Τους άφησα να βάλουν 4 γκολ, αλλά τουλάχιστον έσωσα τις ζωές τους.

Το πρώτο Θαύμα (και ο Πρώτος από τους σπουδαίους)

Το 1950 η Βραζιλία είχε ήδη αναδείξει το ποδόσφαιρο ως εθνικό της σπορ. Μάλιστα, ο βραζιλιάνικος λαός βίωνε ως προσωπική του επιτυχία ή αποτυχία τις εμφανίσεις της ομάδας του. Στον Τελικό του 1950 ο ποδοσφαιρικός τιτάνας που λέγεται Βραζιλία θα αναμετρηθεί με την κουκίδα του (ποδοσφαιρικού και μη) χάρτη, την Ουρουγουάη.

Το Μαρακανά είναι γεμάτο, οι ομάδες ξεκινούν και ο Μαύρος Αργηγός, δηλαδή ο Ομπντούλιο Βαρέλα «γαυγίζει» ασταμάτητα προς τους συμπαίκτες τους, εμψυχώνοντάς τους. Εκείνη η ημέρα άφησε ιστορία, όχι μόνο επειδή η Ουρουγουάη κατάφερε να κερδίσει με δύο γκολ την Βραζιλία μέσα στο σπίτι της, αλλά επειδή ο θρυλικός, πλέον, Βαρέλα απέδειξε πως το σωστό ποδόσφαιρο παίζεται με ευφυΐα. Ζήτησε από τους συμπαίκτες του να ξεχάσουν την ύπαρξη των 170.000 βραζιλιάνων οπαδών και να αφοσιωθούν στο χορτάρι. Όμως δύο λεπτά από την έναρξη του αγώνα, η Ουρουγουάη δέχεται το πρώτο γκολ. Τότε, ο Βαρέλα στήνει ένα θέατρο με τον διαιτητή, παίρνοντας την μπάλα στα χέρια του και ξεκινώντας τις διαμαρτυρίες. Στόχος του ήταν να παγώσει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Πόνταρε στο γλωσσικό ζήτημα, αφού αναγκαστικά -για να συνεννοηθεί- έπρεπε να έρθει διερμηνέας. Το στάδιο πάγωσε και τότε άλλαξε η μοίρα του παιχνιδιού. Η Ουρουγουάη σκόραρε 2 γκολ και το Κύπελλο ήταν δικό της.

Το μεγαλείο αυτής της νίκης φάνηκε για ακόμα μία φορά, όταν λίγες ημέρες πριν σε διαδικτυακή ψηφοφορία της FIFA ο Αλσίδες Γκίζια, ο σκόρερ – θρύλος της Ουρουγουάης του 1950, ανακηρύχθηκε ως ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία του Μουντιάλ, καταφέρνοντας να ξεπεράσει ακόμα και τους ογκόλιθους Πελέ – Μαραντόνα. Όπως ακριβώς έκανε και το 1950.

Ο άνθρωπος που σταμάτησε έναν πόλεμο

Ο 17χρονος τότε Πελέ, ο μαύρος Βραζιλιάνος που λατρεύτηκε όσο κανένας συμπατριώτης του, το 1958 ήταν 17 χρονών και έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε Μουντιάλ. Μέχρι τα 20 χρόνια του, ο Πελέ ανακηρύχθηκε σε εθνικό θησαυρό από την κυβέρνηση της Βραζιλίας και απαγορεύτηκε… η εξαγωγή του. Έχει βάλει πάνω από 1000 γκολ, έχει κερδίσει 3 Παγκόσμια Κύπελλα και κάποτε κατάφερε να σταματήσει έναν πόλεμο: Η Μπιάφρα και η Νιγηρία είναι οι δύο χώρες που έκαναν ανακωχή για να τον δουν να παίζει.

Το Μουντιάλ της Ντροπής κι ο Γιόχαν Κρόιφ

Το 1978 η Αργεντινή φιλοξενεί το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρόκειται για την περίοδο της χούντα του Βιδέλα, ενός βάρβαρου καθεστώτος γεμάτο βασανιστήρια, απαγωγές και δολοφονίες. Η FIFA, ωστόσο, έκανε τα στραβά μάτια, όχι όμως και ο Γιόχαν Κρόιφ. Ίσως ο καλύτερος παίκτης που εμφανίστηκε ποτέ επί γης αρνήθηκε να ακολουθήσει την ολλανδική αποστολή διαμαρτυρόμενος για το καθεστώς, άφησε «ξεκρέμαστη» την Ολλανδία και η χώρα έχασε στον Τελικό.

Η Αργεντινή κατέκτησε το πρώτο της Κύπελλο, όμως το απέναντι τέρμα ήταν «στολισμένο» με μαύρα περιβραχιόνια, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το δολοφονικό καθεστώς, την FIFA και την CIA.

Το χέρι του Θεού

Ο Θεός κατέβηκε στην γη και φόρεσε το 10αρι. Το 1986 η Αργεντινή έφτασε στον τελικό κόντρα στην Αγγλία. πρόκειται για τον ίσως πιο πολιτικό Τελικό Κυπέλλου στην ιστορία του Μουντιάλ. 4 χρόνια πριν η θατσερική Αγγλία και η Αργεντινή είχαν ξεκινήσει τον πόλεμο για τα Φόκλαντ. Η Αγγλία χρειαζόταν μία νίκη γοήτρου (όπως πάντα) και η Αργεντινή μία νίκη υπερηφάνειας.

Τότε παρενέβη ο θεός, δηλαδή ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Τα δύο πολύτιμα γκολ του χάρισαν στον λαό της Αργεντινής τη νίκη που χρειαζόταν, αλλά πάνω απ’ όλα στην ιστορία έμεινα το «αόρατο» χέρι του αργεντίνου θρύλου, που κατάφερε το πρώτο γκολ της ομάδας του. Ωστόσο, το δεύτερο γκολ έκλεισε όλα τα στόματα, αφού ο Μαραντόνα πριν σκοράρει έκανε μία απίθανη κούρσα, διανύοντας60 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα, περνώντας 5 Άγγλους παίκτες.

Ο Τρελός Σκορπιός

Την δεκαετία του ’90 η ομάδα της Κολομβίας καταφθάνει στην Ιταλία άγνωστη, άβγαλτη και ετοιμοπόλεμη. Ο Ρενέ Χιγκίτα, ο τερματοφύλακας της Κολομβίας, είναι ήδη αντικείμενο λατρείας. Η χαρακτηριστική του κίνηση, αυτή του Σκορπιού με την οποία απολάμβανε να αποκρούει γκολ σε συνδυασμό με τη συνήθειά του να εγκαταλείπει την εστία του για να… κινηθεί επιθετικά στο χορτάρι, τον είχαν ήδη αναδείξει σε σούπερ σταρ. Όμως σε εκείνο το Μουντιάλ έκανε, όπως είπε, «ένα λάθος μεγάλο όσο ένα σπίτι». Ο Χιγκίτα έχει εγκαταλείψει ξανά την εστία του, έχει την μπάλα στα πόδια του, την χάνει από τον επιθετικό του Καμερούν και δεν καταφέρνει να επιστρέψει εγκαίρως στο τέρμα. Έτσι, η Κολομβία δέχτηκε ένα από τα πιο τραγελαφικά γκολ στην ιστορία της διοργάνωσης και ο Χιγκίτα δέχτηκε το «κράξιμο» της ζωής του.

Η κεφαλιά πριν το τέλος

Υπάρχει μία κεφαλιά στην ιστορία του Μουντιάλ που δεν έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Αντιθέτως, έστειλε στα αποδυτήρια τον θρύλο Ζινεντίν Ζιντάν, τον Γάλλο επιθετικό αλγερινής καταγωγής που λατρεύτηκε όσο λίγη ποδοσφαιριστές από καταβολής ιστορίας.

Η Γαλλία αγωνίζεται κόντρα στην Ιταλία, για τον Ζιντάν είναι το τελευταίο του παιχνίδι όταν ο ιταλός Ματεράτσι βρίζει την αδερφή του Γάλλου επιθετικού. Ο Ζιντάν στρέφεται κατά πάνω του, τον χτυπάει με το κεφάλι στον θώρακα και ρίχνει αυλαία με μία κόκκινη κάρτα.

Εκείνη η κεφαλιά κόστισε στην εθνική Γαλλίας, αλλά έγινε σύμβολο: Ο Ματεράτσι, που είχε κατηγορηθεί για ρατσιστικές θέσεις, δέχθηκε την κεφαλιά του αλγερινής καταγωγής Ζιντάν και οι συμβολισμοί ξεσήκωσαν μερίδα των οπαδών.

Το απερίγραπτο 1-7

Ο δεύτερος τεράστιος διασυρμός της Βραζιλίας μέσα στο σπίτι της ήρθε το 2014 από την Γερμανία. Ο Μίροσλαβ Κλόζε σκοράρει τα δύο πρώτα γκολ, στον πρώτο ημίχρονο η Γερμανία αυξάνει στα 5, στο δεύτερο έρχονται ακόμα δύο από τον… λαϊκό ήρωα Αντρέ Σέρλε, γιο μεταναστών, εκπληκτικό 9αρι. Στο ’90 ο Όσκαρ καταφέρνει για την Βραζιλία το μοναδικό της γκολ και οι οπαδοί της λατινοαμερικάνικης ομάδας χειροκροτούν τους αντιπάλους τους.

Το Μουντιάλ της Βραζιλίας του 2014 είχε βαφτεί με αίμα κι αυτό γιατί πριν τους αγώνες είχε ξεσπάσει μία μεγάλη εξέγερση, με θύματα πολλούς πολίτες. Τότε, ζητούσαν να έχουν τροφή και στέγη και παιδεία και όχι Μουντιάλ.

Σε εκείνον τον Τελικό, ο Κλόζε έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του θεσμού με 16 γκολ, ξεπερνώντας τον Ρονάλντο.

Στο φετινό Μουντιάλ τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Αίγυπτο, η οποία έχασε -εθνικά- την γη κάτω από τα πόδια της κατά τον Τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Πρόκειται για την στιγμή που ο Σέρχιο Ράμος, ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης, «εξόντωσε» το αστέρι της Λίβερπουλ και της Εθνικής Αιγύπτου Μοχάμεντ Σαλάχ, σκορπώντας θλίψη τόσο στους οπαδούς της ομάδας, όσο και στους Αιγυπτίους. Τώρα όλοι κοιτάζουν… Σαλάχ. Για μία ρεβάνς που του αξίζει.