Η «Χρυσή Αυγή» στρατολογεί μέλη στις εξέδρες των γηπέδων και στα στέκια των οπαδών, αναφέρει ο δημοσιογράφος του «Βήματος» Νίκος Χασαπόπουλος στο βιβλίο «Χρυσή Αυγή –η ιστορία, τα πρόσωπα και η αλήθεια» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Λιβάνη». Ο έμπειρος συνάδελφος στην έρευνα που έχει κάνει για τη δράση των φασιστικών ομάδων στα ελληνικά γήπεδα, μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Η Χρυσή Αυγή «ψαρεύει» ακόμα και ανθρώπους της νύχτας –πορτιέρηδες και μπράβους -, καθώς και άνεργους πιτσιρικάδες, οι οποίοι θέλουν να «πουλήσουν μαγκιά» στις παρέες τους στις καφετέριες, κυκλοφορώντας με τα σήματα που μοιράζει η οργάνωση. Αλλά και οργανωμένους οπαδούς, κυρίως του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Μέλη στρατολόγησαν ακόμα και από την ΑΕΚ, παρόλο που η πλειονότητα των οργανωμένων οπαδών της ομάδας ανήκε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η ίδια λογική της διείσδυσης εφαρμόστηκε και στη Θεσσαλονίκη, με τη μύηση μελών από τους οργανωμένους οπαδούς τους ΠΑΟΚ και τους «Ιερολοχίτες» του Αρη. Τρία από τα μέλη που προήλθαν από οπαδούς εξελέγησαν και βουλευτές στις εκλογές του 2012. Πρόκειται για τους Ηλία Παναγιώταρο που προέρχεται από τον ΠΑΟ, Αντώνη Γρέγο από τον ΠΑΟΚ και Γιάννη Λαγό της ΑΕΚ».

Μέλη της Χρυσής Αυγής είχαν ιδρύσει τη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών (ΝΟΠΟ), η οποία το 1982 καθ’ οδόν προς το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έσπασε γραφεία του ΠαΣοΚ και του ΚΚΕ. «Ο Γιάννης Γιαννόπουλος, ο επονομαζόμενος «Κοψαυτάκιας», καλλιέργησε ένα μύθο γύρω από το όνομά του… Ανάμεσα στις δραστηριότητές του βάσει των λεγομένων του, ήταν ότι πρόλαβε να είναι ένας από τους ιδρυτές της ΝΟΠΟ (Ναζιστικής Οργάνωσης Παναθηναϊκών Οπαδών). Πάντως τη ΝΟΠΟ τη διέλυσε προσωπικά ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, καθώς είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο» γράφει ο Νίκος Χασαπόπουλος.
Στο περιοδικό Resistanse το 2005 μεταξύ άλλων γίνεται αναφορά «στη Γαλάζια Στρατιά, μια μετωπική οργάνωση νεολαίας εθνικιστών που έχουν ως βασικό στόχο τη φανατική υπεράσπιση της ελληνικής εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και το κυνήγι Αλβανών και άλλων. Μιλάει ανώνυμα ο υπεύθυνος της Γαλάζιας Στρατιάς, ο οποίος επαίρεται ότι κυνηγούσε Αλβανούς και γενικότερα παράνομους μετανάστες».
Η δράση της Χρυσής Αυγής επεκτάθηκε και στην Κύπρο μέσω των οπαδών του ΑΠΟΕΛ. «Τις σημαίες με τη σβάστικα που πληθαίνουν στα πέταλα των σκληροπυρηνικών φιλάθλων του ΑΠΟΕΛ οι Κύπριοι τις προμηθεύονται ταχυδρομικά από το βιβλιοπωλείο της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα, το οποίο λειτουργεί από τις αρχές του 2000 και ονομάζεται Λόγχη» αναφέρει ο Νίκος Χασαπόπουλος.
Ποδοσφαιριστές που έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας τον φασισμό
Και επειδή η 9η Μαΐου είναι ημέρα της νίκης των αντιφασιστικών δυνάμεων ενάντια στην χιτλερική Γερμανία, οι νέοι που πανηγυρίζουν φασιστικά στις εξέδρες των γηπέδων, καλό είναι να γνωρίζουν πως συμπεριφέρθηκαν οι ΝΑΖΙ στο ποδόσφαιρο και τις ομάδες τους.
Στην Ελλάδα σταμάτησε κάθε επίσημη ποδοσφαιρική δραστηριότητα με την είσοδο των χιτλερικών στρατευμάτων στην Αθήνα και την ανάρτηση της σβάστικας στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Το πρωτάθλημα της αγωνιστικής περιόδου 1941-1945 διεκόπη και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Στα βουνά της Αλβανίας πολεμώντας τον ιταλικό φασισμό άφησαν τα κόκκαλά τους ο Πιερράκος του Παναθηναϊκού, ο Σωτηριάδης και ο Βατίδης του ΠΑΟΚ, ο Χατζητσίρος του Ηρακλή, ο Σκλήρος του Παναιγιάλειου, οι Μαρατζούλης, Μαλαβέτας, Σωτηρίου του Ολυμπιακού Βόλου.

Τραυματίες επέστρεψαν από το μέτωπο ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, ο Ράγκος και ο Γρηγοράκος του Ολυμπιακού, οι Παπαντωνίου, Υποφάντης, Ξένος, Αποστολίδης, Κοντογιάννης του Παναθηναϊκού, ο Μαρκάκης του Εθνικού, οι Βαβάνης, Χατζησταυρίδης, Κοντούλης της ΑΕΚ, ο Καυτανζόγλου του Αττικού και πολλοί άλλοι. Ο Κοντούλης έπεσε σε μπλόκο των Γερμανών κατά τη διάρκεια της κατοχής και πυροβολήθηκε επί τόπου όταν προσπάθησε να διαφύγει. Δεκάδες ποδοσφαιριστές με το όπλο στο χέρι υπερασπίστηκαν την τιμή της Ελλάδας μεταξύ των οποίων οι αείμνηστοι Ανδρέας Μουράτης και Νίκος Γόδας του Ολυμπιακού, ενώ ο τότε πρόεδρος του Αρη Ματθαίου (πατέρας του Φαίδωνα Ματθαίου) σκοτώθηκε το 1940 κατά τον πρώτο βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης.

Στην Αυστρία και την Τσεχία η ποδοσφαιρική ζωή σταμάτησε τον Σεπτέμβριο του 1939 με την κατάληψη των δύο χωρών από τα γερμανικά στρατεύματα. Ουκ ολίγοι από τους αυστριακούς διεθνείς υποχρεώθηκαν να αγωνισθούν με τα χρώματα της Γερμανίας. Ο Ματίας Ζίντελαρ που αρνήθηκε, μερικούς μήνες μετά βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του.
Στην Σοβιετική Ενωση οι ποδοσφαιριστές συγκεντρώνονταν στην Κόκκινη Πλατεία και από εκεί έφευγαν κατευθείαν για το μέτωπο. Στην Αγγλία, την Σκωτία, τη Β. Ιρλανδία τα πρωταθλήματα διακόπηκαν όταν η πρώτη χιτλερική βόμβα έπληξε το Λονδίνο. Γερμανικές βόμβες ισοπέδωσαν το Ολντ Τράφορντ το γήπεδο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Το πάθημα του Βάλτερ που δεν έγινε μάθημα στους Χρυσαυγίτες
Μόνο η εθνική ομάδα της Γερμανίας συνέχιζε να δίνει αγώνες με αντιπάλους τις εθνικές ομάδες των συμμαχικών τους δυνάμεων (Ιταλία, Ρουμανία), Ουγγαρία, Βουλγαρία, Κροατία, Σλοβακία). Μετά το 1942 που ξεκίνησε η συντριβή των χιτλερικών δυνάμεων στο ανατολικό μέτωπο, δεν περίσσευε χρόνος και παίκτες για ποδόσφαιρο. Ο τελευταίος αγώνας που έδωσε η εθνική Γερμανίας ήταν στις 22 Νοεμβρίου 1942 εναντίον της Σλοβακίας στην Μπρατισλάβα. Επειτα από λίγες μέρες οι γερμανοί διεθνείς στάλθηκαν στο μέτωπο.

Ο Φριτς Βάλτερ πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Σοβιετικούς στην Κρακοβία και αφέθηκε ελεύθερος από το στρατόπεδο συγκέντρωσης επειδή ο διοικητής ονόματι Ζούκοφ, ήταν λάτρης του ποδοσφαίρου. Αν ο Ζούκοφ συμπεριφέρονταν στον Βάλτερ όπως οι χιτλερικοί στον Κοντούλη, η Γερμανία ίσως δεν αναδεικνύονταν παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1954. Αρχηγός και ηγέτης εκείνης της ομάδας που νίκησε 3-2 την Ουγγαρία στον τελικό της Βέρνης, ήταν ο αιχμάλωτος των Σοβιετικών Φριτς Βάλτερ.

Φασιμός και ποδόσφαιρο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ιστορικά είναι αντίπαλοι εντός και εκτός γηπέδων…