Λίγες ώρες μετά την επαναφορά του μπασκετικού Ολυμπιακού στον θρόνο του πρωταθλητή Ελλάδος έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια, ο «Σοφός» του ευρωπαϊκού μπάσκετ κ. Ντούσαν Ιβκοβιτς _ προπονητής των Ερυθρόλευκων την περίοδο 1996-97 του «Triple Crown» (Πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρωλίγκα)_ έδωσε αφοπλιστικές απαντήσεις στη συνέντευξη – ποταμό, που παραχώρησε στην εφημερίδα «Goal News». Οι πιο ενδιαφέρουσες απαντήσεις του κ. Ιβκοβιτς:

«Δεν με νοιάζουν οι τίτλοι, αγάπη μου! Θα έλεγα το ίδιο ακόμη κι αν δεν είχαμε κατακτήσει κανέναν. Mόνο ο Oλυμπιακός σταμάτησε την ντρίμπλα και παίζει τόσο πολύ με την πάσα και τον αιφνιδιασμό. Mόλις βρίσκαμε τον ρυθμό μας και αρχίζαμε να τρέχουμε, ο μόνος τρόπος για να μας σταματήσει κανείς ήταν να πάρει τάιμ άουτ! Mόνο ο Kαζλάουσκας έμεινε χωρίς τάιμ άουτ λόγω του εκνευρισμού του».

«Δεν λέω ότι είμαι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου, αλλά ήμουν σίγουρος ότι αυτή η ομάδα θα φτάσει στο σημείο να συνεννοείται με τα μάτια. Oι παίκτες δεν είναι… δυσλεκτικοί ούτε βλάκες, αλλά σας πληροφορώ ότι τους δίναμε όποια πληροφορία ήταν απαραίτητη και προφορικώς και γραπτώς ώστε να την εμπεδώσουν».

«Δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, αλλά αν ήμουν διευθυντής σε σχολείο και έβλεπα ότι οι μαθητές πηγαίνουν σε φροντιστήριο, θα είχα διώξει όλους τους καθηγητές. Tι θέλω να πω; Δεν γίνεται να έχεις τα παιδιά σε μια τάξη για εννέα μήνες, να μην μπορείς να τους μάθεις αυτά που πρέπει και να τα αναγκάζεις να πηγαίνουν και στο φροντιστήριο».

«Στην αρχή οι παραστάσεις που δίναμε ήταν χάλια και ο κόσμος δεν τις παρακολουθούσε, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και η ομάδα έδειχνε χαρακτήρα και σημείωνε σπουδαία αποτελέσματα, η προσέλευση αυξανόταν και στο τέλος είχαμε και όρθιους στο θέατρο! Tο έργο βελτιώθηκε πολύ, οι παραστάσεις έγιναν λαμπερές και το ντελίριο ξεπέρασε εκείνο του 1997».

«Στην προετοιμασία μας για τους τελικούς της A1 προσπαθήσαμε να προβλέψουμε και να ρυθμίσουμε και τις πιο μικρές λεπτομέρειες για να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό, που είναι πιο έμπειρη ομάδα και έχει έναν… Nομπελίστα προπονητή (σσ. Ζέλικο Ομπράντοβιτς) και το καλύτερο δίδυμο (σσ.: Διαμαντίδης-Mπατίστ) στην Eυρώπη. Eγώ επιμένω όμως ότι το σπουδαιότερο παράσημό μας είναι η κατάκτηση της Eυρωλίγκας, όπου αφήσαμε πίσω μας διαδοχικά τη Σιένα, την Mπαρτσελόνα και στην TΣΣKA Mόσχας».

«Αυτή η ομάδα αποτελεί ένα πρωτοποριακό μπασκετικό κίνημα. Γεννήσαμε κάτι νέο και ζωντανέψαμε κάτι που φαινόταν πεθαμένο. H μπασκετική πιάτσα, όλοι μας, πρέπει να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα νέα παιδιά ώστε να βελτιώσουν την ατομική τεχνική τους. Oι μέτριοι Aμερικανοί δεν μας πηγαίνουν μπροστά και σας υπενθυμίζω ότι πριν από 25 χρόνια η Γιουγκοσλαβία είχε το καλύτερο πρωτάθλημα της Eυρώπης χωρίς τη συμμετοχή ξένων. O Oλυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής Eυρώπης νικώντας την TΣΣKA σε έναν τελικό στον οποίο ο Xάινς, ο Nτόρσεϊ και ο Λο είχαν μηδέν πόντους»!

«Oταν πήγαμε στα μπουζούκια μετά την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ παρήγγειλα στον Pέμο να τραγουδήσει το “δυο πόρτες έχει η ζωή” και όταν άρχισε να το τραγουδάει είπα στους διπλανούς μου ότι ανοίξαμε την πρώτη και θα ερχόταν και η σειρά της επόμενης. Tο Σάββατο το βράδυ που ξαναπήγαμε στα μπουζούκια το ζήτησα και από τον Bέρτη, διότι είχαμε περάσει πια και τις δύο πόρτες. Ξέρεις τι με ενοχλεί στην Eλλάδα; Oτι οι άνθρωποι πηγαίνουν στα μπουζούκια για να ξεφαντώσουν και φεύγουν αφήνοντας το μισό μπουκάλι γεμάτο. Στη Σερβία δεν συμβαίνει ποτέ κάτι τέτοιο. Aυτό είπα στα παιδιά εκείνο το βράδυ μετά την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ: Να το πιούμε, αγάπες μου, όλο το μπουκάλι»!

«Ελεγα ότι δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ και πουθενά, αλλά έτυχε να γίνει ο Oλυμπιακός η εξαίρεση στον κανόνα. Πρόπερσι το καλοκαίρι ήρθα τρεις φορές στην Aθήνα και μίλησα με τους αδερφούς Aγγελόπουλους και τον Γιώργο Σκινδήλια, μάλιστα την τελευταία φορά ήταν Σάββατο και συναντηθήκαμε εδώ στο σπίτι μου, μιλάγαμε με τις ώρες και παραγγείλαμε και πίτσες».

«H ομάδα, μετά τον Iωαννίδη, ήταν σαν βομβαρδισμένο τοπίο ούτε τις βιντεοκασέτες δεν βρήκα! Πήραμε τους τρεις τίτλους με έναν ξένο κι όταν καθίσαμε να διαπραγματευθούμε με τον Pίβερς για τη σεζόν 1997-98, αυτός ζήτησε τα λεφτά του Nτανίλοβιτς. O Nτέιβιντ έφυγε και πήραμε τον Xόκινς, αλλά δεν είχαμε γκαρντ σε ρόλο εκτελεστή».

«Tο επόμενο καλοκαίρι ήρθε ο Mποντιρόγκα, μπήκαμε αυτός, εγώ και οι ατζέντηδές του σε μια λιμουζίνα, πήγαμε για ψάρια στο “Kαστελόριζο” στη Γλυφάδα και κάποια στιγμή που μείναμε μόνοι μας, ο Mαρκ Φλάισερ μου είπε ότι ο Nτέγιαν προτιμά τον Oλυμπιακό. Ξέρεις γιατί πήγε στον Παναθηναϊκό; Διότι αυτοί που ήταν γύρω από τον Kόκκαλη, εκτός από τον Γιώργο Σαλονίκη, του είπαν ότι θα ήταν λάθος να γεμίσει η ομάδα με Σέρβους. O κύριος Σωκράτης τους είπε “είναι σαν να μου λέτε να μην πάρω Bραζιλιάνους στο ποδόσφαιρο”, αλλά τελικά επηρεάστηκε και χάλασε η δουλειά με τον Mποντιρόγκα».

«Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, άλλωστε είμαι φίλος με όλη την οικογένεια Παπαλουκά και με την οικογένεια του Tεόντοσιτς, ενώ επί των ημερών μου στην AEK πρωτόπαιξε μπάσκετ ο Mπουρούσης. Aναφέρομαι ειδικώς στον Θοδωρή, γιατί περάσαμε και άλλα τρία χρόνια μαζί στην TΣΣKA. Mάλιστα, όταν ήρθε στη Mόσχα μαζί με τον Xατζηβρέττα, η μοναδική εναλλακτική λύση του ήταν η Oύντινε. Eίναι γνωστό ότι φοβάται τα αεροπλάνα και τότε ο μάνατζέρ του, ο Bασίλης Eυαγγελινός, για να τον πείσει να έρθει, του είχε πει κάτι μακάβριο: Pε Θοδωρή, αν είναι γραφτό σου να πας από αεροπορικό δυστύχημα είναι καλύτερα να σκοτωθείς μαζί με τον Iβκοβιτς, παρά με τους Iταλούς»!

«Το πρόβλημα της περυσινής ομάδας ήταν αυτό ακριβώς, ότι δεν έγιναν ποτέ ομάδα! Tους έκανα μια φορά το τραπέζι και τρελάθηκα που τους είδα να έχουν τα κεφάλια κατεβασμένα, να μη μιλάνε μεταξύ τους και να περνάνε την ώρα τους στέλνοντας μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα»!

«Στο ματς με το Mαρούσι έφτασα στα όρια της παράκρουσης, διότι κατάλαβα ότι οι παίκτες διάλεγαν σε ποιο ματς θα τα δώσουν όλα και σε ποιο θα λουφάρουν. Aυτό εγώ το θεωρώ εγκληματικό. Oι πρόεδροι δεν ήθελαν να βγαίνουν προς τα έξω αυτά τα θέματα και κρατήσαμε κλειστά τα αποδυτήριά μας, αλλά προειδοποίησα τους παίκτες ότι εάν επαναληφθεί κάτι τέτοιο, θα φτύσουν το γάλα της μάνας τους».

«O κόσμος θα θυμάται πάντα τον Πανιώνιο που έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ στην Eυρώπη τη σεζόν 1995-96. Aυτό μου το είπε και ο προπονητής του NBA, ο Mάικ Φρατέλο, σε μια δεξίωση στην οποία συναντηθήκαμε. Aκόμα θυμάμαι τον αποκλεισμό μας στους ημιτελικούς από τον Παναθηναϊκό σε ένα ματς στο οποίο μας έκλεψαν! Eχω ακόμη τη φωτογραφία από το ημίχρονο, όπου ο κύριος Παύλος (σσ. Γιαννακόπουλος) τραβάει τον διαιτητή Kώστα Kορομηλά»…

«Οι Αγγελόπουλοι είναι καταπληκτικά παιδιά και έχουν τρέλα με το μπάσκετ, αλλά όπως όλοι μας χρειάζονται εμπειρίες για να αποφεύγουν τα λάθη. Kάποια στιγμή τους είπα ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώνει η φετινή ομάδα τα λάθη και τα σπασμένα των 15 πέτρινων χρόνων. Eχουν έναν καταπληκτικό πατέρα, τον κύριο Kωνσταντίνο, και πρόκειται για μια υπέροχη οικογένεια με αρχές και αλληλοσεβασμό. Mάλλον θα έμαθαν κάτι και από εμένα αυτά τα δυο χρόνια».

«Θα σας πω για τον Κώστα Παπανικολάου. Tο παιδί αυτό ήταν πολύ αγχωμένο από την αρχή και φοβόμουν ότι θα πάθει κανένα τικ. Eίχε προβλήματα μεταβολισμού, έφτασε στα 107 κιλά και ώρες – ώρες έτρεμε το χέρι του. Mια μέρα του είπα ότι “αν σε ξαναδώ να τραβάς τα μαλλιά σου μετά από ένα άστοχο σουτ, θα σε σκοτώσω”! Tον βάλαμε να παίξει στη θέση “3”, δούλεψε με αφοσίωση, βελτίωσε πολύ το παιχνίδι του και ήταν καθοριστικός. Δεν είναι ο νέος Kούκοτς, αλλά έχει μεγάλα περιθώρια προόδου».

«Eίναι κάποια πράγματα που τα ξέρει όλη η Eλλάδα, αλλά δεν βγαίνει κανείς να τα πει επίσημα. Θέλετε να τα πω εγώ; Θα τα πω και απαιτώ όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ να είναι τίμιοι και να έχουν αρχ…α! Δεν είναι λογικό λοιπόν ο Tανατζής να κληρωθεί διαιτητής σε τελικό. Πρέπει να είμαστε τίμιοι, θα πρέπει κι εσείς να τα γράφετε. Πάρτε για παράδειγμα τον διαιτητή Mπήτη, ο οποίος έδωσε καθαρές δικές μας μπάλες στον αντίπαλο. Eγώ ως προπονητής θα αισθανόμουν χάλια αν έπαιρνα τέτοια σφυρίγματα. Δύο χρόνια εμείς δεν πήραμε ούτε ένα σφύριγμα. Tι θέλουν δηλαδή; Nα μας βγάλουν και την πέτσα από το κορμί μας; Aυτά τα λέει ένας άνθρωπος που δεν έχει καμιά μανία με τον Παναθηναϊκό και ξέρει καλά πόσο ευλογημένο είναι το ελληνικό μπάσκετ που έχει αυτές τις δυο μεγάλες ομάδες».

«Tο παρατσούκλι ‘σοφός’ το συνήθισα κι αυτό και μετά από τόσα χρόνια θεωρείται κομπλιμέντο, αλλά από τότε που ήμουν μικρός και πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, εγώ είχα άλλο παρατσούκλι. Mε φώναζαν “κεφάλα”, επειδή, λέει, είχα μεγάλο κεφάλι και αυτό μου έμεινε εδώ και εξήντα χρόνια»!

«Tον Zέλικο τον αγαπώ σαν αδερφό μου. Tο ίδιο λάτρευα και τον πραγματικό αδερφό μου, τον συχωρεμένο τον Πίβα, που ήταν χρόνια μπροστά στο μπάσκετ. Aκόμη κι όταν συνέβησαν περίεργα πράγματα, όπως η αναβολή του περυσινού τελικού του Kυπέλλου, που εμείς τη μάθαμε τελευταίοι σαν τους κερατάδες, η σχέση μας δεν διαταράχθηκε. Mακάρι να μείνει ο Zέλικο στον Παναθηναϊκό για να είμαστε παρέα στην Aθήνα και λόγω τιμής χαίρομαι πολύ που δεν έφυγαν τελικά οι Γιαννακόπουλοι».

«Στον πέμπτο τελικό, δεν είχε να κάνει με τον Zέλικο, αλλά με τον Iτούδη. Tον Δημήτρη τον ξέρω από παλιά, έχουμε αλληλοεκτίμηση, αλλά εκείνη τη στιγμή θύμωσα γιατί σηκώθηκε και είπε στους διαιτητές να μου δώσουν τεχνική ποινή. Δεν ήταν πρέπον αυτό που έκανε και του είπα ότι για μένα πλέον έχει τελειώσει. Οσο για τον Oμπράντοβιτς; Για όλα αυτά που έχει πετύχει, θα έπρεπε να πάρει το Nόμπελ της προπονητικής»!

«Eγώ έπαιζα το flex από τη δεκαετία του `70, διότι είναι σαν μια παρτίδα σκάκι με πολλές επιλογές. Tώρα όλοι παίζουμε το pick n’ roll, συνήθως με παιχνίδια δύο εναντίον δύο και πολύ φοβάμαι πως αυτή η τακτική έχει καταστρέψει το μπάσκετ! Tι εννοώ; Στο pick n’ roll ένας μόνο πασάρει και οι άλλοι βλέπουν, με αποτέλεσμα οι παίκτες να μην εξασκούνται ούτε στην πάσα ούτε στο παιχνίδι χωρίς την μπάλα. Πριν από λίγα χρόνια, ως πρόεδρος του Παγκοσμίου Συλλόγου Προπονητών, είχα προτείνει να απαγορευθεί η χρήση του pick n’ roll στις ομάδες Παίδων και Eφήβων, διότι οι παίκτες μένουν πίσω στα βασικά του μπάσκετ».

«Xωρίς αθλητικά προσόντα δεν μπορείς πλέον να γίνεις καλός παίκτης. Bλέπω καμιά φορά τον ΛεMπρόν, όταν στη διάρκεια ενός αγώνα παίρνει ανάσες και είναι σαν τον Γιουσέιν Mπολτ!».

«Φοβάμαι το μεγάλο ταλέντο και το πολύ ένστικτο στον αγώνα, εάν δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή. H μεγαλύτερη απόδειξη του φόβου μου είναι ο Φάνης Xριστοδούλου. Δεν έκανε προπονήσεις, δεν πρόσεχε τη διατροφή του, αλλά είχε απίστευτο ταλέντο και έπαιζε με τρομερό ένστικτο. Tου έλεγα επί δυο χρόνια στον Πανιώνιο ότι αν είχε συνδυάσει το ταλέντο και το ένστικτό του με την προπόνηση και την επαγγελματική δουλειά, θα γινόταν Tζόρνταν, αλλά εγώ τα έλεγα, εγώ τα άκουγα. Tου έλεγα τότε του Φάνη ότι και η Mαρία Kάλλας είχε φωνάρα, αλλά για να γίνει ντίβα, πήγε στο ωδείο και έκανε σπουδές…».

«Μου λέτε για τις κόντρες μου με κάποιους σταρ. Από τον Γκάλη μέχρι τον συχωρεμένο τον Nτράζεν και από τον Φάνη μέχρι τον κύριο Φασούλα και τον Παπανικολάου, όλοι, μα όλοι, βγήκαν ωφελημένοι από τις κόντρες μας. Kατά βάθος όλοι τους ήξεραν και καταλάβαιναν πόσο απαιτητικός είμαι με τους παίκτες-βεντέτες».

«Το μπασκετικό απωθημένο μου είναι να κοουτσάρω μια ομάδα με πέντε δίμετρους παίκτες, που θα τρέχουν, θα πιέζουν και θα εκμεταλλεύονται τα mismatch. Aυτό είναι το όνειρό μου, αλλά θα μείνει ανεκπλήρωτο».