H ιστορία του εφετινού Παναθηναϊκού δείχνει κατά βάθος πόσο περίεργα άδικο μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο. Επτά μήνες πριν, μετά την τρίτη ήττα του Τριφυλλιού σε ισάριθμα ματς, αν κάποιος υποστήριζε ότι αυτή η ομάδα θα έφτανε να διεκδικήσει την προτελευταία αγωνιστική το πρωτάθλημα στη Ριζούπολη, θα τον αποκαλούσαν αρρωστημένα υπεραισιόδοξο. Δέκα ημέρες πριν από το ντέρμπι οι ίδιοι οπαδοί θα αποκαλούσαν «τρελό» κάποιον που θα υποστήριζε ότι αυτή η ομάδα χρειάζεται ανανέωση. Μία ημέρα μετά τη βαριά ήττα (3-0) από τον Ολυμπιακό οι ίδιοι άνθρωποι (αλλά και ακόμη περισσότεροι) ζητούν από τους ιδιοκτήτες της ΠΑΕ να πάρουν μια σκούπα και να τους διώξουν σχεδόν όλους. H εφετινή ομάδα του Παναθηναϊκού έφτασε στο σημείο να κριθεί σε ένα παιχνίδι, απέτυχε και τώρα δείχνει να βρίσκεται σε αποσύνθεση. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καμία προσπάθεια αξιολόγησης της παρουσίας των Πρασίνων στο εφετινό πρωτάθλημα, αλλά ένα αληθινό κυνήγι μαγισσών που θα πρέπει «να καούν στην πυρά» για να ικανοποιηθεί ο «κόσμος του Τριφυλλιού» που υποφέρει εδώ και επτά άκαρπα χρόνια. Το περίεργο είναι ότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου βρέθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα ο πρώτος σκόρερ του Τριφυλλιού εφέτος Νίκος Λυμπερόπουλος, ο ουρουγουανός προπονητής της ομάδας Σέρχιο Μαρκαριάν και ο πρόεδρος της ΠΑΕ Αγγελος Φιλιππίδης. Αυτοί που πριν από μία εβδομάδα έμοιαζαν οι αρχιτέκτονες του εφετινού θαύματος των Πρασίνων οι οποίοι έφτασαν ένα βήμα από την κατάκτηση του τίτλου, όνειρο απατηλό στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος.


Εν αρχή ην οι παίκτες, γιατί αυτοί αγωνίζονται (επιτυχώς ή όχι) μέσα στο γήπεδο. H κατηγορία που εκτοξεύεται εναντίον των περισσότερων ποδοσφαιριστών του Τριφυλλιού είναι ότι πρόκειται για ηττοπαθείς και «λίγους». Τα δεδομένα λένε άλλα. Ο Παναθηναϊκός έχει στις τάξεις του πέντε ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στο Μουντιάλ της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας (τους Δανούς Ρενέ Χένρικσεν, Γιαν Μικαέλσεν, τους Κροάτες Γκόραν Βλάοβιτς, Ντάνιελ Σάριτς και τον Νιγηριανό αλλά πολιτογραφημένο Πολωνό Εμανουέλ Ολιζαντέμπε) και μισή ντουζίνα έλληνες διεθνείς που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής ομάδας. Μάλιστα ο ομοσπονδιακός προπονητής Οτο Ρεχάγκελ σε κάθε ευκαιρία εκφράζεται με τα καλύτερα λόγια για αυτούς.


Το ρόστερ του Τριφυλλιού δεν είναι χειρότερο από αυτό του Ολυμπιακού και ειδικά ο πάγκος του είναι πιο ποιοτικός: ο τεχνικός του ΠΑΟ Σέρχιο Μαρκαριάν είχε εφέτος την τύχη να έχει στα χέρια του μια ομάδα με δύο σχεδόν ισάξιες ενδεκάδες, γεγονός το οποίο του επέτρεψε να καλύψει τη διαφορά των 7 βαθμών που ο Παναθηναϊκός είχε από τον αιώνιο αντίπαλό του μετά το καταστροφικό ξεκίνημα των Πρασίνων. Και ας βασίστηκε αρχικά μόνο σε 14 παίκτες… Παρ’ όλα αυτά είναι κοινό μυστικό ότι από την ομάδα αυτή κάτι λείπει.


* Απουσιάζει ο παίκτης-ηγέτης


Από το δυναμικό της απουσιάζει ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος στα δύσκολα θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του: ο Παναθηναϊκός δεν έχει έναν ηγέτη αλλά πολλά καλά παιδιά που με τον καιρό απέκτησαν άποψη για το πώς πρέπει να αγωνίζεται η ομάδα και σε ποιους πρέπει να στηρίζεται. Από τότε που προπονητής του Τριφυλλιού ήταν ο Αγγελος Αναστασιάδης και έπειτα στην Παιανία δημιουργήθηκε ένας ηγετικός πυρήνας με μέλη τούς έλληνες διεθνείς που ένιωθαν δυσαρεστημένοι για τις χαμηλές αποδοχές τους.


Συγχρόνως δήλωναν διψασμένοι για να κατακτήσουν τους τίτλους που ο Ολυμπιακός τούς «έκλεβε άδικα». H ομάδα μετά τον ερχομό του Μαρκαριάν απέκτησε καλή ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια. Το κακό είναι ότι η ατμόσφαιρα αυτή ήταν αποτέλεσμα συμβιβασμών ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές και στον προπονητή.


Μετά τη φυγή του πορτογάλου «δυνάστη» Φερνάντο Σάντος (για τις μεθόδους του οποίου κάποιοι ποδοσφαιριστές μουρμούριζαν προτού καν ξεκινήσει το πρωτάθλημα) και τον ερχομό του Μαρκαριάν οι προπονήσεις έπαψαν να είναι σκληρές και η ενδεκάδα έβγαινε με… δημοκρατικές διαδικασίες.


* Εμειναν από… βενζίνη


Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα η οποία κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν βελτιώθηκε και δεν έχει ούτε έναν ποδοσφαιριστή στις τάξεις του που να μοιάζει καλύτερος από όσο ήταν πέρυσι τέτοιο καιρό, εξαιρουμένων του Νίκου Λυμπερόπουλου, του Εμανουέλ Ολιζαντέμπε και του Γιούρκα Σεϊταρίδη. Μερικοί τα παράτησαν (Βλάοβιτς, Σάριτς), άλλοι αποδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών (Μιχάλης Κωνσταντίνου, Παντελής Κωσταντινίδης), άλλοι έκαναν σημαία την αστάθειά τους (Γιόνας Κόλκα, Γιώργος Καραγκούνης) και άλλοι δεν είχαν τις ευκαιρίες που άξιζαν (Μίλτος Σαπάνης, Ντέρεκ Μπόατενγκ, Μηνάς Πίτσος, Ερικ Λίνκαρ).


Με τον ερχομό της άνοιξης και επειδή η ξαφνική ζέστη παίζει περίεργα παιχνίδια, η ομάδα έδειξε σημάδια κόπωσης και στο ντέρμπι παρουσιάστηκε με σβηστές μηχανές: στην πραγματικότητα είχε σταματήσει να τρέχει εδώ και αρκετό καιρό, ίσως γιατί ξόδεψε παρά πολλή «βενζίνη» στο πρώτο μέρος της σεζόν. Ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από φρεσκάρισμα. Με ποδοσφαιριστές όμως που πιστεύουν ότι η ενδεκάδα της ομάδας αρχίζει και τελειώνει με αυτούς κάτι τέτοιο δύσκολα γίνεται. Φρεσκάρισμα θα γίνει το καλοκαίρι, αλλά αν δεν εντοπιστούν καλύτεροι από τον Καραγκούνη, τον Λυμπερόπουλο και τον Κόλκα, που είναι με τις βαλίτσες στο χέρι, πολύ δύσκολα ο Παναθηναϊκός θα αλλάξει αγωνιστική φυσιογνωμία και θα αποδώσει πιο παραγωγικό ποδόσφαιρο, όπως επιθυμούν οι περισσότεροι φίλοι του.


Το χειρότερο είναι ότι οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού και ειδικά οι παλαιότεροι δεν έκρυψαν ποτέ την προτίμησή τους σε ένα δεδομένο αγωνιστικό σχήμα.


* Κολλημένοι με το 4-4-2


Πιστεύουν ότι η ομάδα πρέπει να αγωνίζεται με ένα και μόνο σύστημα (4-4-2) και προσεκτικά στην άμυνα! Δεν αποτελεί μυστικό ότι στα δύο κρισιμότερα ματς της σεζόν ο Μαρκαριάν έφτιαξε τη σύνθεση του Παναθηναϊκού, αφού αφουγκράστηκε κυρίως τις ορέξεις τους. Τόσο εναντίον της Πόρτο στην Αθήνα όσο και εναντίον του Ολυμπιακού ο προπονητής του ΠΑΟ ήθελε να παρατάξει μια ομάδα με ένα πιο αμυντικό σχήμα, αλλά δεν το τόλμησε ενθυμούμενος προφανώς και την επίθεση που είχε δεχτεί πέρυσι στα αποδυτήρια του Καμπ Νου της Βαρκελώνης για τις τακτικές επιλογές του.


Αν δεν μπορεί να επιβάλει τη γνώμη του στα αποδυτήρια ένας τεχνικός, αήττητος ως την περασμένη Κυριακή στο ελληνικό πρωτάθλημα, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι αυτό για κάποιον που θα πρέπει με το συγκεκριμένο γκρουπ να ξεκινήσει να δουλεύει από αύριο. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού δεν είναι ούτε λούζερ ούτε «πελάτες» κανενός. Εχουν απλώς την ατυχία να μην έχουν δουλέψει σχεδόν ποτέ με κάποιον προπονητή ικανό να κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων τους. Ο τελευταίος ήταν ο Γιάννης Κυράστας την περίοδο 1999-2000. Οι επόμενοι είτε είχαν παιδιά και αποπαίδια στα αποδυτήρια, όπως κατηγορήθηκε ο Αναστασιάδης, είτε απλώς δεν αγαπήθηκαν. Οπως ουδέποτε πρόκειται να αγαπηθεί από τους οπαδούς του ΠΑΟ ο Ντούσαν Μπάγεβιτς! Ο Σέρβος είναι μια λύση για τον Παναθηναϊκό, αλλά πολύ δύσκολα θα συνεργαστεί με τους Φιλιππίδη, Ζάετς, Λιβαθηνό. Πιθανότατα λοιπόν ο Παναθηναϊκός να στραφεί προς έναν μεσαίου βεληνεκούς προπονητή από το εξωτερικό.


Οι τέσσερις «ημέρες» του Σάντος και οι (μη) επιλογές του Μαρκαριάν * Οταν ο προπονητής δεν χτίζει την ομάδα (αφού δεν επιλέγει τους παίκτες) αλλά καλείται με απλές προσθήκες να διορθώσει τα λάθη του προηγουμένου


Μαζί με τους παίκτες (το δεύτερο φύλλο του Τριφυλλιού στην περίπτωση του Παναθηναϊκού) κρίνεται και ο προπονητής της (κάθε) ομάδας. Τον κορμό του σημερινού Παναθηναϊκού όμως δεν τον διάλεξε κανένας προπονητής. Στην ομάδα απλώς χρόνο με τον χρόνο προστέθηκαν κάποιοι παίκτες και αυτή η ανομοιομορφία είναι σίγουρα ένα σοβαρό πρόβλημα. Κατά έναν περίεργο τρόπο εδώ και χρόνια ο προπονητής που αναλαμβάνει τον Παναθηναϊκό καλείται κάνοντας απλές προσθήκες να διορθώσει τα λάθη του προηγουμένου. Ως το 1998 τουλάχιστον την ευθύνη της επιλογής των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟ την είχε ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Εκτοτε σε αυτή τη δουλειά έμπλεξαν πολλοί. Πέρυσι, π.χ., αποκτήθηκαν ο Λίνκαρ και ο Κωνσταντινίδης χωρίς να υπάρξει υπόδειξη κανενός τεχνικού (απλώς η έγκριση του «πρώην» Μαρκαριάν) και βγήκε στο σφυρί ο Ολιζαντέμπε επειδή «έπαιζε καλά μόνο σε σημαντικά παιχνίδια και δημιουργούσε προβλήματα στα αποδυτήρια» και ο πρόεδρος Φιλιππίδης υποστήριζε ότι μια μεγάλη ομάδα πρέπει να πουλάει και κάποιους παίκτες, ειδικά από εκείνους που μπορούν να φέρουν χρήματα στο ταμείο της.


Ο Παναθηναϊκός χρόνια τώρα κάθε καλοκαίρι κάνει διορθωτικές κινήσεις χωρίς να ακολουθεί κάποιο σαφές σχέδιο: η ομάδα του δεν «χτίστηκε» από κάποιον προπονητή και οι διοικούντες εδώ και τρία χρόνια αγοράζουν ό,τι νομίζουν πως της λείπει. Ο Βλάοβιτς, π.χ., αποκτήθηκε γιατί ο μάνατζερ Φάνης Κλωνόπουλος είχε πείσει τον Φιλιππίδη ότι πρόκειται για σέντερ φορ περιοχής, ο Κάρλος Σαΐνιο υπέγραψε για να υλοποιηθεί έστω και μια πρόταση του προκατόχου τού Μαρκαριάν Πορτογάλου Σάντος (έμεινε στον πάγκο του ΠΑΟ μόλις τέσσερις αγωνιστικές), ο Λίνκαρ βρέθηκε σε τιμή ευκαιρίας και ο Ξενοφών Γήτας για να «γλυκαθεί» κάπως ο Μαρκαριάν που ήθελε τον Αργεντινό Μάνσο, αλλά οι βουλές του Ζάετς ήταν διαφορετικές…


Από τη στιγμή που το ρόστερ του Παναθηναϊκού δεν σχηματίστηκε ύστερα από εισηγήσεις κάποιου προπονητή, είναι δύσκολο να αποδοθούν ευθύνες και στην όποια τεχνική ηγεσία. Ο Σάντος, π.χ., κληρονόμησε μια ομάδα της οποίας τις αγωνιστικές συνήθειες έπρεπε να αλλάξει και δεν κατάφερε ούτε καν να πείσει τους ποδοσφαιριστές (που πάντως δεν διάλεξε) για την αποτελεσματικότητα των μεθόδων του. Ο Κυράστας πρόπερσι επέστρεψε για να αποδείξει ότι ο Παναθηναϊκός του Αναστασιάδη με δύο-τρεις προσθήκες ήταν έτοιμος να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Ο Αναστασιάδης είχε αναλάβει για να αποδείξει ότι έφτανε η δική του παρουσία (και πιθανώς ο Θεός…) για να πάνε όλα καλά. Ο Μαρκαριάν, ο οποίος δεν χρεώθηκε καμία επιλογή, τα πήγε καλύτερα από τους υπόλοιπους, ίσως γιατί είχε και το λιγότερο άγχος. Δεν κατάφερε όμως ούτε αρεστό να κάνει τον Παναθηναϊκό ούτε να αποδείξει ότι το αήττητο σερί του οφείλεται πρωτίστως στην καλή δουλειά του. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός με τον Μαρκαριάν στον πάγκο κέρδισε μόνο ένα ντέρμπι, αυτό με την AEK στη Λεωφόρο, και εφέτος εκτός Λεωφόρου η ομάδα ελάχιστες φορές ικανοποίησε στα δύσκολα ματς.


Ο ουρουγουανός προπονητής του Τριφυλλιού, ο οποίος εξαιτίας της εξωστρεφούς και μερικές φορές λαϊκίστικης συμπεριφοράς του είναι ιδιαιτέρως αγαπητός στους οπαδούς, δεν κατάφερε να λύσει κάποιο από τα προβλήματα της ομάδας, απλώς μασκάρεψε κάποιες αδυναμίες της. Ο Μαρκαριάν προσπάθησε να κατακτήσει το πρωτάθλημα επιβάλλοντας τη λογική του αποτελέσματος. H ποιότητα του ποδοσφαίρου που παίζει η ομάδα δεν τον ενδιαφέρει και αυτό δυστυχώς είναι πρόβλημα. Εφτανε μία ήττα από τον Ολυμπιακό για να καταρρεύσει το οικοδόμημα σαν χάρτινος πύργος. Οταν παίζεις μόνο για το αποτέλεσμα τη στιγμή που αυτό δεν έρχεται, κανένας δεν σε κρίνει με επιείκεια.


Παρά τις ανασφάλειές του και τις φοβίες του ο Μαρκαριάν εξακολουθεί να παραμένει αρεστός και στους οπαδούς και στον Φιλιππίδη, στον οποίο «επέτρεπε» να παρακολουθεί τις ομιλίες προς τους παίκτες πριν από όλα τα σημαντικά παιχνίδια. H ως τώρα συμβιβαστική πολιτική του τού επέτρεψε να μη χρεωθεί κάποιες αποτυχίες και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ίδιος θεωρεί ότι μπορεί εύκολα να διορθώσει τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι κάνοντας λίγες απλές κινήσεις. Το θέμα είναι αν μπορεί και να τον χτίσει – και αυτό είναι σίγουρα ένα ερώτημα που ταλαιπωρεί αυτόν τον καιρό τους διοικούντες τον Παναθηναϊκό. Ολα πάντως δείχνουν ότι ο Μαρκαριάν έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην Ουρουγουάη.


* ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ Ανοιχτή πληγή…


Τελευταία – και όχι αμελητέα, ιδιαίτερα για τα δεδομένα των ελληνικών συλλόγων – παράμετρος οι οπαδοί της ομάδας. Κυρίως οι λεγόμενοι οργανωμένοι. Οι του Παναθηναϊκού άρχισαν να νιώθουν (και πάλι) δυνατοί. Ικανοί να επηρεάσουν καταστάσεις και να παίξουν ρόλο (μικρό ή μεγάλο, δεν έχει και τόση σημασία) στις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό. Το άβατο της Παιανίας παραβιάστηκε για πρώτη φορά από τότε που κατασκευάστηκε το αθλητικό κέντρο των Πρασίνων και πολλοί από τους επικεφαλής, από τη στιγμή που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τους δέχθηκε στα γραφεία του ομίλου, σκέφτονται ότι η γνώμη τους λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους ιδιοκτήτες. Πάνω στο σχέδιο για την «Ενιαία Θύρα 13» θα γίνει σίγουρα συζήτηση μετά τη λήξη της σεζόν, αλλά η αναγνώριση των συνδέσμων, ειδικά μετά τα όσα συνέβησαν την περασμένη Τρίτη στην Παιανία, δεν θεωρείται καθόλου δεδομένη. Ακριβώς σε αυτό το στοιχείο, από το οποίο εξαρτάται η βιωσιμότητα κάθε συνδέσμου ξεχωριστά, ενδέχεται να «πατήσει» η διοίκηση προκειμένου να ελέγξει τη δραστηριότητά τους όσο το δυνατόν περισσότερο. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, πάντως, αναμφισβήτητα αυτό το σκέλος της ομάδας αποτελεί πλέον ακόμη μια ανοιχτή πληγή…


 * Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΩΝ Από τον «Καπετάνιο» στον Φιλιππίδη, στον «Τζίγκερ» και στον στρατιώτη Ζάετς


Το τρίτο σκέλος της ομάδας αποτελούν ασφαλώς οι διοικούντες την ΠΑΕ, είτε είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτες της είτε μάνατζερ που διαχειρίζονται τα κοινά της εταιρείας. Ο τέως πρόεδρος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός Γιώργος Βαρδινογιάννης σε ανάλογες περιπτώσεις κρίσεων συνήθιζε να επαναλαμβάνει ότι «έχουν γνώση οι φύλακες». Στην πραγματικότητα ο «Καπετάνιος» το έλεγε πιο πολύ για να καθησυχάσει τους οπαδούς παρά γιατί είχε πάντοτε μια έτοιμη λύση. Λύσεις μαγικές άλλωστε δεν υπάρχουν και αυτό είναι ένα μάθημα που ο διάδοχός του Αγγελος Φιλιππίδης και οι υπόλοιποι συνεργάτες του στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός έχουν εμπεδώσει στα τρία χρόνια που διοικούν την ΠΑΕ.


Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τα οικονομικά προβλήματα των άλλων ΠΑΕ, έχει υπογράψει ένα πολύ καλό τηλεοπτικό συμβόλαιο, έχει καλή διοικητική οργάνωση και αξιοπρεπέστατη παρουσία στα διοικητικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου, έχει ανθρώπους που ασχολούνται ακόμη και με την ευρωπαϊκή διαιτησία, έχει καλή επικοινωνιακή πολιτική (η οποία ωστόσο πολλές φορές γίνεται «προσωποκεντρική» υπέρ του Φιλιππίδη), αλλά όλα αυτά μετρούν ελάχιστα από τη στιγμή που δεν κερδίζει τίτλους.


* Πειραματικό μοντέλο


Τοποθετώντας στη θέση του προέδρου τον Φιλιππίδη λίγο πριν από το καλοκαίρι του 2000 η οικογένεια Βαρδινογιάννη έκανε ένα πείραμα: θέλησε να διαπιστώσει αν στην Ελλάδα υπάρχουν περιθώρια να διοικηθεί μια ΠΑΕ με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να διοικηθεί μια επιχείρηση της οποίας ο ιδιοκτήτης δεν είναι απαραίτητα και διαχειριστής πρόεδρος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο (και οι περίεργες δομές του) κάτι τέτοιο δύσκολα το επιτρέπουν. Ο Φιλιππίδης δυσκολεύεται γιατί όχι μόνο δεν μπορεί να διοικήσει ως απόλυτο αφεντικό, αλλά και γιατί, όπως αποδεικνύεται, εκλαμβάνει τον ρόλο του μάλλον συγκεχυμένα.


Τρία χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο Φιλιππίδης δίνει την εντύπωση ότι προτεραιότητά του παραμένει το πώς θα γίνει όσο το δυνατόν ευρύτερα γνωστός, ώστε κάποια μέρα να καταφέρει να πολιτευθεί. Ακόμη και το γεγονός ότι επιτέθηκε στους ποδοσφαιριστές την επομένη της ήττας στο ντέρμπι και έπειτα βγήκε σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς για να απαγγείλει κατηγορίες κατά πάντων δείχνει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον ρόλο του.


* Αλλοπρόσαλλες κινήσεις


Το κακό είναι ότι τέτοια έχει κάνει ουκ ολίγα. Χάρη στις δικές του επιλογές ο ΠΑΟ ξεκίνησε τη σεζόν με έναν προπονητή που δεν ήταν ο κατάλληλος και συνέχισε με τον Σέρχιο Μαρκαριάν, ο οποίος είχε φύγει πέρυσι γιατί δεν του έγινε πρόταση παραμονής. Τον Φερνάντο Σάντος τον στήριξε μετά την ήττα από την Προοδευτική και τον απέλυσε μετά την πρόκριση με τη Λίτεξ Λόβετς γιατί ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τρόμαξε στη «Λεωφόρο» από την εξέγερση των οπαδών εναντίον της διοίκησης και δεν άντεχε να ακούει υβριστικά συνθήματα εναντίον της οικογένειάς του.


Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο Φιλιππίδης θα καταφέρει να σχεδιάσει τον Παναθηναϊκό της νέας χρονιάς. Το περασμένο καλοκαίρι παραλίγο να πουλήσει τον Εμανουέλ Ολιζαντέμπε, χωρίς μάλιστα να έχει φροντίσει να τον αντικαταστήσει. Το 2000, όταν ανέλαβε, έφερε τρεις ξένους παίκτες (Ντάνιελ Σάριτς, Γκόραν Βλάοβιτς, Πάουλο Σόουσα) για να τσακώνονται με τον Αγγελο Αναστασιάδη, ο οποίος ως γνωστόν δεν πολυθέλει ξένους, πόσο μάλλον φίρμες. Την επόμενη χρονιά έκλεισε τη σεζόν κυνηγώντας τον διαιτητή Μάκη Ευθυμιάδη στο γήπεδο της Λεωφόρου και ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε την παραίτηση του… Πρωθυπουργού γιατί ο ΠΑΟ έχασε τον τίτλο! Εφέτος πρώτα δήλωσε ότι οι τίτλοι θα έρθουν «μεσομακροπρόθεσμα», έπειτα χαρακτήρισε τον Ολυμπιακό «πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος» και στο τέλος αποκάλεσε «κότες» τους ποδοσφαιριστές που έχασαν το ντέρμπι ξεχνώντας ότι ανέτρεψαν μια κατάσταση που ο ίδιος θεωρούσε μη αναστρέψιμη.


* Δεν αρκούν οι προθέσεις


Ο Φιλιππίδης είναι εργατικός, έχει φιλοδοξίες και έχει και καλές προθέσεις, μόνο που δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό αυτές δεν φτάνουν. Κυρίως γιατί δεν έχει ποδοσφαιρικές γνώσεις και δεν καταλαβαίνει ακόμη καλά το άθλημα. Γι’ αυτό στον σχεδιασμό του νέου Παναθηναϊκού θα παίξει μεγαλύτερο ρόλο ο Βέλιμιρ Ζάετς, οι μετοχές του οποίου στην Παιανία ανεβαίνουν συνεχώς. Δεν είναι μάλιστα απίθανο ο καλός στρατιώτης «Ζέκο» να τα καταφέρει κιόλας. Αυτό που για την ώρα μοιάζει απίθανο είναι να εμφανιστεί κάποιος από την οικογένεια Βαρδινογιάννη να αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης πλαισιώνοντας τουλάχιστον τον Φιλιππίδη στις δύσκολες στιγμές. Ο Βαρδής Βαρδινογιάννης δεν ασχολείται με το ποδόσφαιρο, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης περνάει την ώρα του στο «Πεντελικό» αναπολώντας τα παλιά και έφυγε τόσο πικραμένος που αποκλείεται να επιστρέψει. Ο Γιάννης «Τζίγκερ» Βαρδινογιάννης προτιμά να μένει μακριά από τις εντάσεις και δεν θέλει ούτε δημοσιότητα ούτε προβολή. Γι’ αυτό και – εκτός απροόπτου – θα συνεχίσει να στηρίζει τον Φιλιππίδη.