* Οι ωραίες εικόνες που κατέγραψε η τηλεοπτική κάμερα και φυσικά τις έζησαν in vivo οι θεατές του ποδοσφαιρικού αγώνα Απόλλωνα – Πανιωνίου στη Λεμεσό ήταν πραγματικά όαση μέσα στην πυρακτωμένη έρημο του απάνθρωπου και αντικοινωνικού ανταγωνισμού στα γήπεδα. Και γι’ αυτό εντυπωσίασαν, γιατί αν ήταν συνηθισμένο το φαινόμενο θα περνούσε απαρατήρητη ή και ασχολίαστη αυτή η θερμή συντροφικότητα (με ωστήρια δύναμη τις εθνικές ρίζες) των οπαδών των δύο ομάδων. Να λοιπόν που ο χείμαρρος του οπαδικού φανατισμού δεν κουβαλάει μόνο τις φερτές ύλες παρενεργειών οι οποίες σε άλλες πηγές και όχι στον αθλητισμό και στο ίδιο το ποδόσφαιρο έχουν την προέλευση αλλά και στοιχεία συναισθηματικής έξαρσης προσφέρει.
*Και μια και ο Πανιώνιος βρίσκεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας θα πρέπει να θυμηθούμε ότι διαχρονικά, στη ροή ενός και πλέον αιώνα, οι σχέσεις στον αθλητικό χώρο της Σμύρνης και της Κύπρου είναι στενές και θερμές. Βέβαια, οι ρίζες μας πάνε πολύ μακριά, όταν στην Κύπρο και στην Ιωνία ο αρχαιοελληνικός αθλητισμός είχε ταυτόσημη πορεία αλλά και κατά τις «Ζάππειες Ολυμπιάδες» ανάμεσα στο 1859 και στο 1889 όπου κύπριοι και σμυρνιοί αθλητές χάραζαν τον δρόμο για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Οι κυπριακές εφημερίδες στην αυγή του 20ού αιώνα φιλοξένησαν πρόθυμα την προκήρυξη του Πανιωνίου για τη συγγραφή του ύμνου του (με νικητή τον 14χρονο Σμυρνιό «Απηλιώτη», τον μετέπειτα λαμπρό συγγραφέα και επιστήμονα Στέλιο Σπεράντσα, και τη μελοποίησή του από τον Δήμο Μιλανάκη). Ακόμη το 1925, όταν για πρώτη φορά έγιναν στη Λεμεσό με οργανωτή τον πρωτοπόρο ΓΣ Ολύμπια, τον θρυλικό ΓΣΟ, πανελλήνιοι αγώνες, αθλητές του Πανιωνίου διακρίθηκαν στον στίβο (Ζαμαρίας, ο μετέπειτα γνωστότατος αθλητικός δημοσιογράφος, και Παναγιωτόπουλος). Ο μεγάλος ηγέτης και πρόεδρος του Πανιωνίου Δημητρός Δάλλας επισκέφθηκε την Κύπρο και τον φιλοξένησε στο σπίτι του, στη Λεμεσό, ο πρόμαχος του ενωτικού αγώνα και εθνικός άνδρας Νικόλαος Λανίτης (έχει καταγραφεί στη θύμηση της παιδούλας τότε και στη συνέχεια πρωτοπόρου του στίβου γυναικών στον ελλαδικό χώρο Δομνίτσας Λανίτου-Καβουνίδου). Ετσι οι δύο μεγάλοι φίλαθλοι συνδέθηκαν με στενή φιλία. Ακόμη στα τείχη της Αμμοχώστου βρήκε απάγκειο, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, ένας σμυρνιός πρόσφυγας και γύρω από το καφενεδάκι του δημιουργήθηκε ένας μικρός οικισμός με το όνομα Νέα Σμύρνη…
* Ιστορίες, θα πείτε, παλιές. Ναι, αλλά ανθρώπινες κάτι που λείπει εμφανέστατα από τον σύγχρονο αθλητισμό της ξέφρενης συμφεροντοσκοπίας και διδακτικές. Ακόμη η ποδοσφαιρική ομάδα του Πανιωνίου ήταν η πρώτη ελληνική που επισκέφθηκε την Κύπρο μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Εναν από τους αγώνες της έδωσε προς την τότε πρωταθλήτρια Κύπρου μουσουλμανική Τσετίν Καγιά και κέρδισε με 7-1. Μέγας ο ενθουσιασμός των Ελληνοκυπρίων και αίσθημα υπερηφάνειας έναντι των Βρετανών. Τότε αγκάλιασαν με θαυμασμό οι κύπριοι φίλαθλοι τον πολύ σπουδαίο τερματοφύλακα Νίκο Πεντζαρόπουλο, που απέκρουσε δύο πέναλτι (ήταν το 1952, η χρονιά που στους Ολυμπιακούς στο Ελσίνκι κέρδισε τον τίτλο του «ήρωα του Τάμπερε» για την απόδοσή του στον αγώνα με τη Δανία αυτός ο πρόωρα αποσυρθείς από τη ζωή μεγάλος αθλητής και άνθρωπος), αλλά και τους άλλους παίκτες του Πανιωνίου, μεταξύ των οποίων και ο «φαντεζίστας» αμίμητος κυνηγός Θανάσης Σαραβάλος, όπως καταγράφει ο κύπριος δημοσιογράφος Ντίνος Θεοδώρου. Στην Εθνική στίβου για πολλά χρόνια πλάι πλάι αθλητές και αθλήτριες των συλλόγων της Κύπρου και του Πανιωνίου. Το νερό κυλάει, η ιστορία προχωρεί, για να φθάσουμε και στο ενθαρρυντικό σε πλατιά όψη ορόσημο του Τσίριου Σταδίου τον Νοέμβριο του 1998.
