Ενα «εκπαιδευτικό διαμάντι» στον Αλιμο

Οταν η ιδέα της πρόσκλησης της ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδας αστέγων έπεσε στο τραπέζι του 2ου Γυμνασίου Αλίμου, κανείς δεν περίμενε ότι ένα απλό ματς θα μετεξελισσόταν σε μάθημα ζωής για τα παιδιά. Γιατί το ματς έγινε κουβέντα, εξομολόγηση – αφήγηση προσωπικών ιστοριών, ντύθηκε με συναίσθημα, εμπεδώθηκε ως στάση ζωής. Υπάρχουν μαθητές που αγοράζουν πλέον τη «Σχεδία», το περιοδικό των αστέγων, από το προσωπικό τους χαρτζιλίκι, χαιρετούν στον δρόμο ανθρώπους που γνώρισαν ως μέλη της ομάδας στο σχολείο τους, διατηρούν επαφή με κάποιους από αυτούς.

Η ανάδειξη της συγκεκριμένης δράσης ίσως είναι άδικη για ένα σχολείο που έχει να προβάλει και άλλες σημαντικές. Ισως είναι άδικη και για άλλα σχολεία που έχουν να προβάλουν παρεμφερείς –δεν είναι λίγα. Είναι όμως ενδεικτική για το πώς το δημόσιο σχολείο, παράλληλα με την κλασική, παραδοσιακή –μέσω των μαθημάτων –γνώση, μπορεί να μιλήσει στους μαθητές για πτυχές της καθημερινότητας, να συνθέσει το παζλ των –τόσο καθοριστικών στην ηλικία που βρίσκονται –εικόνων τους, να δώσει ερεθίσματα, να τους επηρεάσει τόσο, ώστε ως ενήλικοι αργότερα να δρουν και να σκέφτονται ως ενεργοί πολίτες. Και όλα αυτά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δέχεται σφοδρή κριτική ως οπισθοδρομικό, φτωχό σε επιλογές, άδικο για τα παιδιά που επιλέγουν τη δημόσια παιδεία.

«Η βασική μας προσπάθεια είναι να φέρνουμε συστηματικά τα παιδιά σε επαφή με πλευρές της ίδιας της ζωής» τονίζει η κυρία Κατερίνα Αραμπατζή, διευθύντρια του Γυμνασίου, αποτυπώνοντας τη φιλοσοφία του. «Στο σύνολό τους οι καθηγητές αλλά και εγώ προσωπικά θεωρούμε, κατ’ αρχάς, μείζον το να προσεγγίζουμε τα πράγματα διεπιστημονικά. Αξιοποιούμε όλες τις ευκαιρίες που μας δίνονται ώστε να φωτίζουμε ένα θέμα από πολλές πλευρές, αλλά και να «συστήνουμε» στα παιδιά πρόσωπα, δράσεις, ιστορίες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, από τις θεραπευτικές ιδιότητες των βοτάνων μέχρι και φωτογραφικές εκθέσεις –η τελευταία είχε θέμα το Προσφυγικό».

Η κυρία Αραμπατζή δεν σταματά να μιλά για τους καθηγητές «της», τους ανθρώπους που χωρίς να λογαριάζουν προσωπικό κόστος συνοδεύουν τα παιδιά σε εκπαιδευτικά προγράμματα και παραστάσεις εκτός ωραρίου, συμμετέχουν σε αναγνωστικές λέσχες, στήνουν δράσεις και θεατρικές σκηνές εντός του σχολείου. Το 2ο Γυμνάσιο Αλίμου έχει άλλωστε διακριθεί πολλές φορές σε φεστιβάλ και διοργανώσεις από θεσμικούς φορείς, μεταξύ άλλων και το υπουργείο Παιδείας.

Η κυρία Βασιλική, μητέρα μαθήτριας του σχολείου, κάνει λόγο από την πλευρά της για εκπαιδευτικούς που αφιερώνουν ώρες μετά το καθημερινό πρόγραμμα για να προετοιμάσουν τα παιδιά για τις εξετάσεις της Μαθηματικής Εταιρείας και τα συνοδεύουν τα Σαββατοκύριακα μέχρι και για μαθήματα ιππασίας σε μακρινούς προορισμούς.

«Η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με άλλα σχολεία από τα οποία έχουν περάσει τα παιδιά μου είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν στέκονται στη μελέτη των σχολικών βιβλίων∙ εστιάζουν στην εμπειρική και συμμετοχική δράση των μαθητών» λέει η ίδια. «Δεν είναι σύνηθες για ένα σχολείο να καλεί πρώην χρήστες ουσιών να μιλήσουν για τη δύναμη της θέλησης και το εφικτό της επιτυχίας μιας δύσκολης πορείας. Ούτε το να φέρνει σε επαφή τα παιδιά με ανθρώπους με αναπηρίες. Μιλάμε για εκπαιδευτικούς που βάζουν 250 παιδιά να κάτσουν οκλαδόν στο προαύλιο, που κάθονται και οι ίδιοι κατάχαμα, προκειμένου να επιλύσουν διενέξεις, προβλήματα, να διερευνήσουν περιστατικά bullying».

Η όλη προσπάθεια διαπαιδαγώγησης επεκτείνεται και στο επίπεδο της συμπεριφοράς. «Επιδιώκουμε τη συνεργασία των γονέων έτσι ώστε να καταλαβαίνουμε γιατί ένας μαθητής παρουσιάζει «επιθετική» συμπεριφορά και φροντίζουμε να αντικαθιστούμε όταν μπορούμε τις –απαρχαιωμένες πλέον –ποινές για τους μαθητές με άλλες που έχουν «αντίκρισμα» για το ίδιο το σχολείο» εξηγεί η κυρία Αραμπατζή. «Αν, για παράδειγμα, ένας μαθητής γράψει ασχήμιες σε ένα τοίχο θα τον βάλουμε να τον βάψει, αν λερώσει το προαύλιο θα υποχρεωθεί να το καθαρίσει. Δεν σας κρύβω ότι αυτό το σύστημα αποδίδει περισσότερο από κάθε άλλο, το να μαθαίνουν δηλαδή τα παιδιά ότι κάθε παρεκτροπή έχει τη συνέπειά της. Σε αυτή τη λογική, πρέπει να σας πω πόσο υπερήφανη αισθάνομαι για το γεγονός ότι στις σχετικά πρόσφατες εκλογές του 15μελούς συμβουλίου του σχολείου εξελέγησαν μαθητές με χαμηλό προφίλ, παιδιά με καλό χαρακτήρα, μεταξύ αυτών και κάποια με υψηλότατες επιδόσεις, όταν σχεδόν όλοι είχαν αρχικώς πιστέψει ότι θα διαπρέψουν οι πλέον «παραβατικοί»».