Φτωχών ανθρώπων πάσα γη τάφος… Κοινή (και ανεξίθρησκη και χωρίς «χρώμα») η μοίρα των οικονομικά αδυνάτων -εντόπιων και προσφύγων- ακόμα και στα έξοδα θανάτου, όταν λείπει το ψωμί στη ζωή.

Στην Ελλάδα της λιτότητας και των μνημονιακών δεσμεύσεων, με το ζωνάρι να σφίγγει για…αναπτυξιακούς στόχους, αποτελούν πλέον πεδίο άσκησης πολιτικής οι δαπάνες για ταφή ή ανακομιδή οστών φτωχών ανθρώπων. Έχουν πληθύνει οι εικόνες από τα σημεία ταφής νεκρών προσφύγων, αγνώστου ταυτότητας και όχι μόνο, ιδίως στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και πρόσφατα οι αναφορές για τους λάκκους, δίπλα σε νεκροταφείο, με θανόντες των οποίων οι συγγενείς τους δεν είχαν να πληρώσουν τις δαπάνες παράτασης ταφής και ανακομιδής των οστών.
Ετσι, οι δαπάνες θανάτου (μιας και οι δαπάνες ζωής είναι ακόμα συμπεφωνημένη εκκρεμότητα κεντρικής διοίκησης και «θεσμών) κινητοποίησαν την κυβέρνηση της «δεύτερης φοράς Αριστεράς».
Παρέχεται η δυνατότητα στους Δήμους, να πραγματοποιούν τέτοιου είδους δαπάνες για θανόντες, οικονομικά αδύναμους κατοίκους και πρόσφυγες. Κι αυτό, με προϋπόθεση ότι οι δαπάνες που πραγματοποιούνται εντός των διοικητικών τους ορίων και εφόσον έχει δηλωθεί αδυναμία κάλυψης των εν λόγω δαπανών από τυχόν συγγενείς τους. Μάλιστα, σε περίπτωση μη ύπαρξης σχετικών πιστώσεων του Δήμου, η δυνατότητα αυτή παρέχεται στην οικεία Περιφέρεια.
Στο πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, το οποίο κατατέθηκε στη Βουλή, υπάρχει το άρθρο 78, με τίτλο «Κάλυψη από ΟΤΑ δαπανών ταφής θανόντων και ανακομιδής οστών οικονομικά αδύναμων προσώπων». Σε αυτό ορίζονται τα εξής:

«Οι δαπάνες για ταφή και ανακομιδή των οστών προσώπων τα οποία εν ζωή βρίσκονταν σε οικονομική αδυναμία ή είχαν την ιδιότητα πρόσφυγα ή είχαν αιτηθεί την αναγνώριση της ιδιότητας αυτής μπορούν να καλυφθούν από το δήμο ή, σε περίπτωση μη ύπαρξης σχετικών πιστώσεων του δήμου, από την περιφέρεια εντός των διοικητικών ορίων των οποίων πραγματοποιείται η ταφή ή ανακομιδή, μετά από αιτιολογημένη απόφαση του οικείου δημοτικού ή περιφερειακού συμβουλίου και εφόσον υποβληθεί δήλωση των οικείων του θανόντος περί αδυναμίας κάλυψης της σχετικής δαπάνης ή εφόσον διαπιστωθεί ότι δεν υφίστανται ή δεν ανευρίσκονται οικείοι του θανόντος που μπορούν να αναλάβουν τη δαπάνη».