«Εγκατάλειψη υπάρχει, όχι έλλειψη» λέει ένας γονιός. «Στον 21ο αιώνα γίνεται το «Κωσταλέξι» που βλέπαμε και μας εξέπληττε πριν από 40 χρόνια. Τα παιδιά είναι φυλακισμένα μέσα στο σπίτι. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό με την τεχνογνωσία που υπάρχει και την πρόοδο της επιστήμης;» αναρωτιέται άλλος. «Μέχρι να έρθουν οι καθηγητές στα σχολεία, έχει τελειώσει η χρονιά» διαμαρτύρεται ένας τρίτος. «Εχουν καταντήσει την ειδική αγωγή ένα τεράστιο πάρκινγκ» σημειώνει με νόημα άλλος. «Αν δεν βάλουμε το χέρι στην τσέπη, δεν γίνεται τίποτε» είναι μια μόνιμη επωδός και έρχεται η κραυγή αγωνίας: «Η ειδική αγωγή είναι σβησμένη από τον χάρτη της Ελλάδας».
Γονείς παιδιών με αναπηρία περιγράφουν ρεαλιστικά και συνοπτικά την κατάσταση. Οι ελλείψεις προσωπικού, οι προσλήψεις αναπληρωτών μετά την έναρξη της χρονιάς και η απουσία δικτύου μεταφοράς των μαθητών είτε σε ειδικά είτε σε γενικά σχολεία μαστίζουν τον χώρο της ειδικής αγωγής, καθιστώντας μαθητές και γονείς έρμαια της κατάστασης αυτής.
Πότε και πώς πάνε για μάθημα;
«Για όλα τα παιδιά τα σχολεία άνοιξαν στις 11 Σεπτεμβρίου. Για τα παιδιά μας θα ανοίξουν τον Οκτώβριο, τον Νοέμβριο, τον Δεκέμβριο, τον Ιανουάριο, τον Φεβρουάριο, μπορεί και τον Μάρτιο» λέει στο «Βήμα» ο κ. Γιώργος Μπαλάσκας, ο οποίος συνοδεύει καθημερινά την κόρη του Δέσποινα στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου, καθώς τα προβλήματα με τη μεταφορά των μαθητών δεν έχουν επιλυθεί, μια και δεν έχουν διοριστεί ακόμη οδηγοί. «Σήμερα την πήγα με το μετρό από τα Σεπόλια στην Αργυρούπολη και μετά με λεωφορείο στο μουσικό σχολείο. Φαντάσου τώρα να πρέπει να κουβαλάει και ένα βιολοντσέλο μαζί του μέσα στο μετρό και στο λεωφορείο» εξηγεί ο κ. Μπαλάσκας.
«Οταν δουλεύω απογευματινή, πηγαίνω εγώ τους γιους μου στο σχολείο, αλλιώς τους μεταφέρουν οι παππούδες» λέει η κυρία Ειρήνη Καραντωνίου, ιδιωτική υπάλληλος, η οποία συνοδεύει σχεδόν καθημερινά τον μικρότερο γιο της στην Ειδική Θεραπευτική Μονάδα Αυτιστικών Ατόμων (ΕΘΜΑΑ) που λειτουργεί στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού». Μετά την κυβερνητική απόφαση του υπουργείου Υγείας που προβλέπει ότι οι οδηγοί των νοσοκομείων θα μεταφερθούν στο ΕΚΑΒ, τα σχολικά οχήματα της εν λόγω μονάδας τράβηξαν χειρόφρενο. Καθώς πηγαινοφέρνουν καθημερινά τα παιδιά τους μερικοί σκέφτονται να διακόψουν. «Ξέρω γονείς που δεν μπορούν πια να στείλουν τα παιδιά τους στο ειδικό σχολείο εξαιτίας αυτής της έλλειψης» σχολιάζει η κυρία Καραντωνίου.
Το θέμα της μεταφοράς όμως δεν είναι το μόνο πρόβλημα για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ελλείψεις υπάρχουν και στο εκπαιδευτικό και στο βοηθητικό προσωπικό. Σύμφωνα μάλιστα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε προ ημερών η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) τα λειτουργικά κενά της πρωτοβάθμιας ειδικής εκπαίδευσης υπολογίζονται σε 1.326, ενώ η συνολική ενδεικτική εκτίμηση για τα κενά της δευτεροβάθμιας ειδικής εκπαίδευσης –σε 33 από τις 59 περιφέρειες –τα υπολογίζει σε 169.
«Στο τμήμα ένταξης ειδικής αγωγής του Μουσικού Σχολείου Αλίμου, το οποίο εξυπηρετεί γύρω στα επτά-οκτώ παιδιά, υπάρχει μόνο μία καθηγήτρια. Ενδέχεται να έρθει άλλος ένας καθηγητής, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, δεν καλύπτονται έτσι τα μαθήματα όλες τις ώρες» λέει ο κ. Μπαλάσκας.
Πανάκριβη λογοθεραπεία
«Επιτρέπεται να πληρώνουμε έξω λογοθεραπευτές και εργατοθεραπευτές τη στιγμή που μπορούσαν να γίνονται από το Δημόσιο; Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που κάθονται γιατί δεν τους προσλαμβάνουν» διαμαρτύρεται ο κ. Γιάννης Νικολιάς. «Την ίδια στιγμή ιδιωτικά κέντρα λογοθεραπείας ξεφυτρώνουν συνέχεια σαν μανιτάρια. Είναι τυχαίο; Εμείς πληρώνουμε 500 ευρώ τον μήνα για λογοθεραπεία και εργατοθεραπεία. Από αυτά τα λεφτά για τα επιδόματα ας μη μου δίνουν τίποτε και ας πληρώνουν τους εκπαιδευτικούς για να κάνουν μάθημα στα σχολεία» επισημαίνει.
«Πληρώνουμε 40 ευρώ τα 45 λεπτά λογοθεραπείας, δύο φορές την εβδομάδα –φιλική τιμή –και το ΙΚΑ δικαιολογεί κάθε χρόνο και λιγότερα» λέει στο «Βήμα» ο κ. Μιχάλης Λαλαδάκης, πατέρας ενός 19χρονου και ενός 16χρονου, αναρωτώμενος για την προοπτική που θα έχουν τα παιδιά με αναπηρία με την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας ειδικής εκπαίδευσης: «Τι δομές έχει το κράτος για αυτούς τους νέους;».
Την προηγούμενη εβδομάδα το υπουργείο Παιδείας προχώρησε στην πρόσληψη 36 προσωρινών αναπληρωτών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ειδικής αγωγής, 209 αναπληρωτών νηπιαγωγών ειδικής αγωγής και συνολικά 1.984 αναπληρωτών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης διαφόρων ειδικοτήτων. Οσον αφορά το νομοσχέδιο της ειδικής αγωγής που επεξεργάζεται εκ νέου το υπουργείο, αναμένεται να κατατεθεί εντός των επόμενων δύο-τριών εβδομάδων.
«Δεν έκανε έγκλημα, δεν σκότωσε, δεν έκανε κάτι αυτό το παιδάκι. Και εμείς εργαζόμενοι είμαστε, φορολογούμενοι πολίτες· δεν χρωστάω στο Δημόσιο τίποτε και δεν ζητάω τίποτε παραπάνω όχι μόνο για το παιδί μου αλλά για όλα τα παιδιά» καταλήγει ο κ. Νικολιάς.
Το μεγάλο «αγκάθι»
Παλεύουν για τα αυτονότητα, ακόμη και τον διορισμό
Μεγάλο αγκάθι στην ειδική αγωγή είναι και η υποστελέχωση των κοινωνικών δομών και της παράλληλης στήριξης. Με τους γονείς να κάνουν τις αιτήσεις στο τέλος της περασμένης σχολικής χρονιάς και τους εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης να φθάνουν στα σχολεία λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. «Μας πλασάρουν να πάμε τα παιδιά μας στη γενική εκπαίδευση για να ενταχθούν και να κοινωνικοποιηθούν καλύτερα με παράλληλη στήριξη. Αλλά την ίδια στιγμή αποδυναμώνουν και την παράλληλη στήριξη σε κάθε σχολείο» αναφέρει ο κ. Λαλαδάκης. Οπως σχολιάζουν και καθηγήτριες της γενικής εκπαίδευσης, οι οποίες προτιμούν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, «στον βωμό της δήθεν ένταξης των παιδιών αυτών τα βάζουν όλα στο ίδιο καλάθι, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν την ομαλή συμβίωση όλων μας». «Σε καμία περίπτωση δεν λέμε να μην ενταχθούν, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Παράλληλη στήριξη δεν υπάρχει. Οι γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικούς βοηθούς για να προσφέρουν τα στοιχειώδη στα παιδιά τους και εμάς, της γενικής παιδείας, με ένα σεμινάριο μας ρίχνουν στα βαθιά» εξηγούν. «Η ειδική αγωγή είναι ξεχασμένη από τον χάρτη στην Ελλάδα. Οι γονείς παλεύουν για τα αυτονόητα. Εμείς οι εκπαιδευτικοί κάνουμε ό,τι μπορούμε χωρίς να υπάρχει στήριξη από πουθενά. Ενώ κανονικά η ειδική αγωγή θα έπρεπε να προηγείται της γενικής παιδείας, δεν γίνεται ποτέ αυτό» εξηγεί η κυρία Αρίστη Αγγελοπούλου, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου. «Εφέτος είμαι η μόνη με απόσπαση που πήγα στο σχολείο. Πήγα και νωρίς γιατί το ζήτησα εγώ! Ενώ υπήρχαν οι θέσεις, στην αρχή μού έλεγαν «δεν ξέρουμε, περιμένουμε, θα δούμε». Το πάλεψα και τελικά πήγα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
