Δεν θα σπουδάσω αυτό που θέλω…

Ο Παντελής Βλάχος επεδίωκε να σπουδάσει στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οχι να σπουδάσει μαθηματικά γενικώς, να σπουδάσει μαθηματικά στην Αθήνα. «Τελικά με τα μόρια που συγκέντρωσα μπορώ να περάσω στα αντίστοιχα τμήματα της περιφέρειας. Αυτή η επιλογή όμως δεν υπήρχε, το είχαμε συζητήσει επανειλημμένως στο σπίτι κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Θα περνούσα στο Μαθηματικό της Αθήνας ή σε κάποια άλλη σχολή στο Λεκανοπέδιο. Ως δεύτερη επιλογή μου έβαλα το ΤΕΙ Ναυπηγών. Στενοχωριέμαι λίγο που δεν θα σπουδάσω αυτό που ήθελα, όμως ίσως να είναι και καλύτερα έτσι, τουλάχιστον από απόψεως επαγγελματικής προοπτικής».

Παρόμοια με αυτή του Παντελή Βλάχου είναι και η περίπτωση του Νίκου Στάικου που συγκέντρωσε «αρκετά μόρια για να περάσω στους ηλεκτρολόγους ή στους χημικούς μηχανικούς – τις σχολές που με ενδιέφεραν περισσότερο δηλαδή – σε επαρχιακά πολυτεχνεία. Θα προτιμήσω όμως τους τοπογράφους του ΕΜΠ. Στην αρχή της χρονιάς οι γονείς μου με προέτρεψαν να δηλώσω όποια σχολή ήθελα, ανεξαρτήτως αν θα ήταν Αθήνα ή επαρχία. Αυτό στην πορεία άλλαξε. Δεν είναι τόσο ότι αντιμετωπίζουμε άμεσα οικονομικό πρόβλημα όσο ότι σε αυτή τη συγκυρία μια οικογένεια διστάζει να προγραμματίσει ότι για πέντε χρόνια θα έχει να αντιμετωπίσει αυτό το μεγάλο έξοδο. Επιπλέον, πιθανότατα θα χρειαστεί αργότερα να κάνω και κάποιο μεταπτυχιακό. Προσωπικά θα μου άρεσε να ζήσω μόνος μου στην επαρχία ως φοιτητής, αλλά τι να γίνει… Αλλωστε η σχολή που θα πάω είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου. Επίσης μπορώ να εργάζομαι περιστασιακά ως μουσικός, κάτι που έκανα και πριν».

Οι δύο νέοι, που σε λίγους μήνες θα είναι φοιτητές, δεν αποτελούν τις εξαιρέσεις αλλά μάλλον τον κανόνα της εφετινής φουρνιάς των πανελλαδικών εξετάσεων. Φαινόμενο της τελευταίας τριετίας που εφέτος έφτασε στο απόγειό του, ένα πέρασμα από τα φροντιστήρια της πρωτεύουσας – εκεί όπου οι μαθητές πηγαίνουν ώστε να αναζητήσουν συμβουλές για τη σειρά συμπλήρωσης των σχολών στο μηχανογραφικό τους – πείθει εύκολα πως σε πολλές περιπτώσεις τα… γεωγραφικά κριτήρια υπερέχουν των ακαδημαϊκών.

«Είχα ακόμη και το ακραίο παράδειγμα γονιού που προτίμησε το παιδί του να εισαχθεί σε ΤΕΙ του ίδιου αντικειμένου από το αντίστοιχο ΑΕΙ στην επαρχία» λέει ο κ. Γιάννης Βαφειαδάκης, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ιδιοκτητών Φροντιστηρίων Ελλάδος και ιδιοκτήτης φροντιστηρίου στο Αιγάλεω. «Η οικογένεια δεν αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα. Είναι όμως τέτοια η ανασφάλεια που επικρατεί για το μέλλον που υπάρχει ο φόβος ότι όσοι γονείς στείλουν για σπουδές τα παιδιά τους στην επαρχία ίσως δεν καταφέρουν να τα υποστηρίξουν μέχρι τέλους».

Είτε επέλεξαν με γεωγραφικά είτε με ακαδημαϊκά κριτήρια, ο προβληματισμός των μαθητών για τις επιλογές στο μηχανογραφικό ήταν μεγαλύτερος από άλλες χρονιές. Η έννοια «σχολές με σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση» δεν υπάρχει πλέον. Οσοι συγκεντρώνουν πολύ καλούς βαθμούς κινούνται στη λογική της Ιατρικής και των παραδοσιακών πολυτεχνικών σχολών από τη θετική και τεχνολογική κατεύθυνση ή της Νομικής από τη θεωρητική κατεύθυνση, όπου ούτως ή άλλως οι επιλογές είναι περιορισμένες. «Περισσότερο για λόγους κύρους του πτυχίου παρά γιατί πραγματικά πιστεύουν ότι υπάρχει εξασφαλισμένη προοπτική» λέει ο κ. Βαφειαδάκης.

Και βέβαια σχεδόν κανένας δεν επιλέγει πια επαρχιακά ΤΕΙ με… μακρόσυρτα περίεργα ονόματα. «Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την οικονομική κρίση, αλλά και με την απαξίωση αυτών των σχολών» λέει ο ιδιοκτήτης φροντιστηρίου κ. Γιώργος Τσολάκος. «Κάποτε υπήρχαν οικογένειες διατεθειμένες να ξοδέψουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ απλώς και μόνο για να πάρει το παιδί τους ένα πτυχίο. Πλέον αυτό δεν ισχύει» συμπληρώνει.

«Ετσι όπως είναι τα πράγματα ελάχιστες σχολές δίνουν κάποια προοπτική» λέει ο Χρήστος Καρβούνης που επιλέγει και αυτός ιατρικές και παραϊατρικές σχολές, πάντα μόνο στο Λεκανοπέδιο, «αλλιώς θα δώσω ξανά εξετάσεις». Περιγράφει μια σχολική χρονιά που «είχε πολύ διάβασμα στο φροντιστήριο και ελάχιστο ενδιαφέρον από τους καθηγητές στο σχολείο».

«Κάποιοι μας το έλεγαν ανοικτά» πετάγεται ο Ανδρέας Μποταΐτης: «Από τη στιγμή που μας κάνανε τέτοιες μειώσεις και εσείς δεν ενδιαφέρεστε, αφού πηγαίνετε στο φροντιστήριο, ποιος ο λόγος να κάνουμε μάθημα;». Και αυτός επέλεξε σχολές στην Αθήνα ή στην επαρχιακή πόλη όπου υπάρχει οικογενειακό σπίτι. «Εμένα προσωπικά με βοήθησε το φροντιστήριο, είχα όμως συμμαθητές που δεν κατάφεραν να πάνε εφέτος για οικονομικούς λόγους, μερικοί από αυτούς ωστόσο τα πήγαν αρκετά καλά στις εξετάσεις».

«Νομίζω ότι υπάρχει και κάτι θετικό στην όλη ιστορία» λέει η Ελευθερία που πιθανότατα πετυχαίνει τον στόχο της εισαγωγής της στο Μαθηματικό της Αθήνας. «Από τη στιγμή που κανένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει τίποτα σίγουρο, θεωρώ πως ο καθένας πρέπει να σπουδάσει και να ασχοληθεί με αυτό που θέλει. Τότε θα έχει και μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχει».