Πέρυσι, τέτοιο καιρό, ήταν η πρώτη φορά που μια ομάδα φοιτητών του Πολυτεχνείου αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και να οργανώσει την πρώτη «ημέρα σταδιοδρομίας» (job fair). Να κάνει κάτι στο οποίο τα ελληνικά πανεπιστήμια κατά γενική ομολογία και ανεξαρτήτως των λόγων που αυτό συμβαίνει, υστερούν. Να φέρει τους φοιτητές και τους απόφοιτους των πανεπιστημίων σε επαφή με την αγορά εργασίας. Αν και η γενικότερη συγκυρία δεν βοηθάει, η «2η Ημέρα Σταδιοδρομίας» που έγινε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, δείχνει να καθιερώνεται.
«Πέρυσι είχαμε 35 εταιρίες και φορείς που συμμετείχαν στο θεσμό και περίπου 1000 επισκέπτες. Φέτος έχουμε 45 εταιρίες και 1200 επισκέπτες. Ουσιαστικά ο στόχος της όλης ιδέας είναι οι φοιτητές και οι απόφοιτοι των ελληνικών πανεπιστημίων να έχουν μια πρώτη επαφή με την αγορά εργασίας και γιατί όχι, ίσως κάποιοι από αυτούς και να βρουν μια θέση εργασίας ή πρακτικής άσκηση» λέει ο κ. Μιχάλης Αυγουλής, τελειόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και συντονιστής της όλης ιστορίας από την πλευρά του φοιτητικού τμήματος του Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών, που μαζί με το ελληνικό τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Φοιτητών Ηλεκτρολόγων Μηχανικών αποτελούν τους συνδιοργανωτές του jobfair.
Ανάμεσα στις εταιρίες που εκπροσωπούνται υπάρχουν πολυεθνικές ή μεγάλες ελληνικές εταιρίες από τον χώρο της πληροφορικής, των κατασκευών, της ενέργειας αλλά και των τροφίμων και ποτών. «Σημειωτέων ότι πάνω από τις μισές εταιρίες έχουν ανοικτές θέσεις εργασίας, ειδικά σε τομείς όπως η πληροφορική», εξηγεί ο κ. Αυγουλής.
Ο ίδιος έχει σαν στόχο να εργαστεί τα επόμενα χρόνια στο εξωτερικό «κυρίως για την εργασιακή εμπειρία» και αργότερα να επιστρέψει στη χώρα μας».
Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από διάφορα ζητήματα. Από την στήριξη του Πολυτεχνείου και των καθηγητών στο όλο εγχείρημα («που είναι πιο πολύ σε ηθικό επίπεδο. Δυστυχώς ακόμα και καθηγητές που θα είχαν τη διάθεση, φαίνεται να έχουν απογοητευθεί και να ακολουθούν τη γενική μιζέρια που χαρακτηρίζει το ελληνικό Πανεπιστήμιο»), την αξία ενός μεταπτυχιακού («τουλάχιστον στο τομέα μου, ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία κοστίζει και δεν προφέρει ουσιαστικά περισσότερες γνώσεις από αυτές που παίρνεις στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Απλά είναι ένα χρήσιμο εφόδιο για την αγορά εργασίας του εξωτερικού»), αλλά και την τόσο επίκαιρη έννοια του μισθολογικού κόστους και της ανταγωνιστικότητας. Μεταφέρει μια πρόσφατη εμπειρία που είχε στην Αμερική όπου στελέχη εταιριών «μας εξήγησαν πως ένας Αμερικάνος προγραμματιστής μπορεί να στοιχίζει ακόμα και 10.000 δολάρια το μήνα. Ο αντίστοιχος Έλληνας (που θα εργάζεται εξ αποστάσεως) μπορεί να πάρει 3000, ο Ινδός 1500. Το ζήτημα είναι πως με βάση όσα μας είπαν ο Έλληνας έχει την καλύτερη σχέση κόστος/απόδοσης».
Πέρα από τους φοιτητές ή τους πρόσφατα αποφοιτήσαντες, από το job fair πέρασαν και άνθρωποι με αρκετά χρόνια εμπειρίας στην αγορά εργασίας. Όπως η Κατερίνα που έχει δουλέψει περίπου οκτώ χρόνια στον χώρο των κατασκευών και είναι άνεργη εδώ και ένα χρόνο. «Ήρθα πιο πολύ για την βόλτα και έχοντας στο νου μου ότι εδώ είναι μια διοργάνωση που απευθύνεται πιο πολύ σε φοιτητές ή προσφάτως αποφοιτήσαντες. Δεν τρέφω ιδιαίτερες ελπίδες. Ακόμα και αν κάποιες εταιρίες προσφέρουν πραγματικά θέσεις εργασίας, είναι πιθανότερο να προσλάβουν κάποιον νεότερο και φθηνότερο».
Tην εικόνα αυτή επιβεβαιώνει, με άλλα λόγια, στέλεχος πολυεθνικής εταιρίας στον τομέα των προϊόντων φροντίδας της υγείας. «Για εμάς η προϋπηρεσία δεν είναι προαπαιτούμενη. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι σπουδές σχετικά με το αντικείμενο της εργασίας και κυρίως η όρεξη για δουλειά».
Παρών και ο γερμανικός ΟΑΕΔ!
Εκτός από ελληνικές ή πολυεθνικές εργασίες στην έκθεση εκπροσωπείται και ένας ΟΑΕΔ. Όχι ο ελληνικός, αλλά εκείνος της Γερμανίας. «Στη Γερμανία υπάρχει ιδιαίτερη ζήτηση για πολιτικούς μηχανικούς αλλά και επιστήμονες από τον τομέα της πληροφορικής», λέει η κυρία Ραμπέα Μάλχοβ. Εξηγεί πως όσον αφορά την επιστημονική και επαγγελματική τους κατάρτιση οι Έλληνες μηχανικοί και επιστήμονες της πληροφορικής χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στη Γερμανία. Εξηγεί για τις αποκλίσεις στις αμοιβές (αλλά και στο κόστος ζωής) που υπάρχουν ανάλογα με την πόλη που εργάζεσαι. Η ίδια λέει πως θα προτιμούσε να υπήρχε η δυνατότητα να προτιμώνται εργαζόμενοι ακόμα και αν δεν μιλούν γερμανικά «όμως οι εργοδότες ιδιαίτερα σε τομείς όπως π.χ. ο τομέας των κατασκευών, όπου κομμάτι της δουλειάς είναι και η καθημερινή επικοινωνία, απαιτούν ένα μίνιμουμ επίπεδο γνώσης της γλώσσας».
Ευκαιρία για εταιρίες και φοιτητές
«Όταν θες να μεγαλώσεις σαν εταιρία πρέπει να αναζητάς ταλαντούχους ανθρώπους. Και η καλύτερη πηγή εντός ελληνικών συνόρων είναι οι φοιτητές ή οι απόφοιτοι του Μετσόβειου Πολυτεχνείου» λέει η κυρία Κατερίνα Λευθεριώτη από την εταιρία πληροφορικής Qualqo.«Πέρα από τα οφέλη για μας όμως είναι καλό για τα ίδια παιδιά να γνωρίσουν τις εταιρίες, να καταλάβουν τι σημαίνει η συμμετοχή σε μια ομάδα, στην παραγωγή και σε άλλα πράγματα που το πανεπιστήμιο πολλές φορές αδυνατεί να καλύψει». Η ίδια θεωρεί ιδιαίτερα σημαντικές αυτού του είδους τις διοργανώσεις. «Ήμουν παρούσα σε ανάλογη εκδήλωση, αν και εκείνη την περίοδο δεν αναζητούσαμε προσωπικό. Όμως μια περίπτωση μας φάνηκε αξιόλογη. Πέρασε από συνέντευξη και εργάζεται ακόμα σε μας».
