Το ασημένιο κύπελλο που είχε απονεμηθεί στον Σπύρο Λούη για τη νίκη του στον 1ο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα, βγαίνει σε δημοπρασία από τον οίκο Christie’s στις 18 Απριλίου, στο Λονδίνο.

Την απόφαση πήρε ο εγγονός του Σπύρου Λούη, κ. Σπύρος Λούης 72 ετών, συνταξιούχος και συνονόματος του ολυμπιονίκη. Δεν γνώρισε ποτέ από κοντά τον διάσημο παππού του, που πέθανε «λίγες μέρες πριν γεννηθώ. Προφανώς δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Το συγκεκριμένο αντικείμενο βρισκόταν πάντα σε περίοπτη θέση στο σπίτι μας. Εγώ και τα παιδιά μου μεγαλώσαμε μαζί του. Δεν μπορούσα, όμως, να κάνω αλλιώς» λέει.

Επί δύο χρόνια κατέβαλλε προσπάθειες προκειμένου να βρεθεί ενδιαφερόμενος αγοραστής ώστε το κύπελλο να παραμείνει εντός ελληνικών συνόρων. «Απευθύνθηκα στους επίσημους φορείς, υπουργεία, Γενικές Γραμματείες κλπ. Μόνο στο Δήμο Αμαρουσίου δεν απευθύνθηκα γιατί ως τώρα έχουν τιμήσει τον Σπύρο Λούη και με το παραπάνω, οπότε το θεώρησα υπερβολικό να τους ξαναπασχολήσω. Όλοι επικαλέστηκαν έλλειψη χρημάτων. Ίσως και να ισχύει αυτό. Ούτε εγώ θα το έκανα αν η συγκυρία ήταν διαφορετική. Ήταν το τελευταίο δίχτυ ασφάλειας».

Η επιθυμία του κ. Λούη είναι το κύπελλο να πωληθεί σε έλληνα συλλέκτη και να εκτεθεί σε χώρο που να μπορεί να είναι προσιτό στο κοινό. «Όμως αυτό πλέον δεν είναι στο χέρι μου»

Η τιμή εκκίνησης έχει οριστεί στα 144. 000 ευρώ, ενώ η αξία του κυπέλλου υπολογίζεται στα 189.000- 253.000 ευρώ. Στη συγκεκριμένη έκθεση εκτός από το κύπελλο του Λούη που, από εκπρόσωπο των Christie’s χαρακτηρίστηκε «ένα σπουδαίο αντικείμενο, που αν κάποιος ενδιαφέρεται για αναμνηστικά των Ολυμπιακών Αγώνων πρέπει να αποκτήσει», θα δημοπρατηθούν συνολικά 179 αντικείμενα, όπως δάδες και αφίσες από προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το χαϊλάιτ της δημοπρασίας όμως είναι το ασημένιο κύπελλο, ύψους 21 εκατοστών, που δημιούργησε ο εμπνευστής του μαραθωνίου δρόμου Μισέλ Μπρεάλ.

Μεγαλώνοντας με το όνομα ενός θρύλου

Για τους περισσότερους Έλληνες ο Σπύρος Λούης, ένας θρύλος. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που τα όρια ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα είναι δυσδιάκριτα. «Για εμάς δεν ήταν έτσι. Ο Σπύρος Λούης υπήρχε πάντα μέσα στο σπίτι και στις διηγήσεις των γονέων ως ένα θετικό πρότυπο. Ακόμα και από τους καθηγητές της γυμναστικής στα σχολικά χρόνια. Όταν δεν σημείωνα καλή επίδοση μου έλεγαν «εσύ σαν Σπύρος Λούης πρέπει να είσαι καλός στα σπορ»».
Ο εγγονός Λούης έχασε τον πατέρα του σε ηλικία 11 ετών. Κάποια χρόνια αργότερα ξεκίνησε να μαζεύει ό,τι υλικό υπήρχε σχετικό με το νερουλά από το Μαρούσι που κατέκτησε την νίκη στο αγώνισμα που είναι, ίσως, το δημοφιλέστερο των Ολυμπιακών Αγώνων. «Συγκέντρωσα τα πάντα: φωτογραφίες, δημοσιεύματα, τιμητικές διακρίσεις, ακόμα και κινηματογραφικό υλικό. Συγκεκριμένα πλάνα από την ταινία της Λένι Ρίφενσταλ, «Ολυμπία: H γιορτή των εθνών», η οποία αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936. Στην ταινία αυτή ο Σπύρος Λούης, σε ηλικία 64 ετών και φορώντας φουστανέλα παρελαύνει κατά την είσοδο της ελληνικής ομάδας. Όλα αυτά θα μείνουν στο σπίτι και στην οικογένεια. Μακάρι να μπορούσε να γίνει το ίδιο και με το κύπελλο».