Λίγοι άνθρωποι έχουν δει με τα μάτια τους αυτόν τον σκίουρο στα δάση της νήσου Βόρνεο. Όμως, ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει να τον δει στα δέντρα, σίγουρα θα μπερδευτεί με το ποιος είναι ο σκίουρος και ποια η ουρά.

Το τρωκτικό Rheithrosciurus macrotis, ενδημικό είδος των ορεινών δασών της Βόρνεο, έχει την πιο φουντωτή ουρά του ζωικού βασιλείου, αναφέρουν ερευνητές στην Ινδονησία.

Αλλόκοτο είδος

«Αυτό το είδος είναι πραγματικά αλλόκοτο» σχολιάζει στον δικτυακό τόπο του Science ο Έρικ Μέιγιαρντ, οικολόγος της εταιρείας People and Nature Consulting International με έδρα τη Τζακάρτα.

Ο Μέιγιαρντ και η επιστήμονας σύζυγός του Ρόνα Ντένις συνέλεξαν φωτογραφίες του σκίουρου που είχαν ληφθεί με κάμερες οι οποίες ενεργοποιούνται με αισθητήρα κίνησης. Με τη βοήθεια της 15χρονης κόρης τους, μέτρησαν στις εικόνες την αναλογία της ουράς σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα.


Ο σκίουρος σε δύο ακόμα πορτρέτα (Πηγή: Emily Mae Meijaard et al. / Taprobanica)

Η εκκεντρική ουρά του Rheithrosciurus macrotis έχει όγκο 30% μεγαλύτερο από το σώμα του σκίουρου, αναφέρει η οικογένεια ερευνητών στην επιθεώρηση Taprobanica, η οποία ασχολείται αποκλειστικά με την ασιατική βιοποικιλότητα.

Για να ξεγελά τους θηρευτές
Παραμένει ακόμα ασαφές γιατί ο μεγαλόσωμος σκίουρος, δύο φορές μεγαλύτερος από τους ευρωπαϊκούς, χρειάζεται τόσο όγκο. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η ουρά ξεγελά τις λεοπαρδάλεις και άλλους θηρευτές ώστε να νομίζουν ότι πρόκειται για πολύ πιο μεγαλόσωμο ζώο, ή να τους κάνει να δαγκώνουν την ουρά αντί το σώμα.

Οι πλησιέστεροι αντίπαλοι του σκίουρου, στους οποίους η ουρά έχει περίπου τον όγκο του σώματος, έχουν εξελίξει διάφορες χρήσεις: το αυστραλιανό γραμμωτό οπόσουμ Dactylopsila trivirgata χρησιμοποιεί την ουρά για να σκαρφαλώνει στα δέντρα· το επίσης αυστραλιανό ιπτάμενο οπόσουμ Petaurus norfolcensis τη χρησιμοποιεί για πηδάλιο· και το αμερικανικό ρακούν Bassariscus astutus για να κρατά ισορροπία στα ακροβατικά άλματα ανάμεσα σε δέντρα.

Όσον αφορά τις συνήθειες του Rheithrosciurus macrotis, η διατροφή του πιστεύεται ότι αποτελείται κυρίως από γιγάντια βελανίδια.

Υπάρχουν όμως και ανεκδοτολογικές αναφορές κυνηγών ότι ο φουντωτός σκίουρος επιτίθεται και σε θηλαστικά για να τους «πιει το αίμα» και να τα «ξεκοιλιάσει».

Οι ερευνητές δηλώνουν πάντως δύσπιστοι, και το πιθανότερο είναι ότι οι υποτιθέμενες επιθέσεις είναι απλώς μύθος του δάσους.