Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης διατυπώνουν μια νέα επαναστατική θεωρία για το πώς η Γη έγινε ένας τόπος ιδιαίτερα φιλόξενος στη ζωή. Ο Ανκε Γουόλερς και ο Μπέρναρντ Γουντ υποστηρίζουν ότι πριν από μερικά δισεκατομμύρια έτη, όταν ο πλανήτης μας βρισκόταν ακόμη σε παιδική ηλικία, ένας πλανήτης με το μέγεθος αλλά και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του Ερμή έπεσε πάνω στη Γη.
Η μελέτη
Οι ερευνητές μελέτησαν τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ο φλοιός και ο μανδύας της Γης και κατέληξαν σε μια σειρά από συμπεράσματα. Οπως είδαν, ο γήινος φλοιός και ο μανδύας διαθέτουν δύο στοιχεία, το σαμάριο και το νεοδύμιο, σε αναλογίες πολύ υψηλότερες από εκείνες που θα ήταν λογικό αν προέρχονταν από μετεωρίτες που βομβάρδιζαν τη Γη την πρώτη περίοδο της ύπαρξής της.
Οι επιστήμονες εικάζουν ότι ένα σώμα με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο του Ερμή το οποίο περιείχε υψηλές συγκεντρώσεις θείου έπεσε στη Γη. Το (πολύ) θείο προκάλεσε τις χημικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραγωγή των ποσοτήτων σαμάριου και νεοδύμιου που βλέπουμε σήμερα. Παράλληλα εκτιμούν ότι η παρουσία τόσου θείου στη νεαρή Γη ήταν καταλυτική και για έναν άλλον σημαντικό λόγο.
Ιδού ποιος είναι αυτός: η απότομη μαζική παρουσία θείου παρήγαγε την απαραίτητη θερμότητα στον πυρήνα της Γης αλλά και νέα στοιχεία (ραδιενεργό ουράνιο και θόριο) ώστε να ενεργοποιηθεί το «γεω-δυναμό» που ευθύνεται για την ύπαρξη του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη. Το μαγνητικό πεδίο της Γης αποτελεί την ασπίδα της ενάντια στη βλαβερή κοσμική ακτινοβολία επιτρέποντας την παρουσία του νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνεια του πλανήτη μας. Η προστασία από τη κοσμική ακτινοβολία και το νερό σε υγρή μορφή είναι φυσικά θεμελιώδεις παράγοντες για την ανάπτυξη φιλικών στη ζωή συνθηκών.
Σούπερ αντοχή
Αν η θεωρία των δύο ερευνητών επιβεβαιωθεί αυτό θα σημαίνει ότι η Γη είναι πραγματικά πολύ… σκληρό καρύδι αφού την ίδια περίοδο άντεξε δύο κατακλυσμιαίες συγκρούσεις. Μια με τον πλανήτη που αναφέρουν οι δύο ερευνητές και μια με ένα σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Αρη, σύγκρουση από την οποία σύμφωνα με τη κρατούσα θεωρία προέκυψε η Σελήνη. Ενας άλλος μικρός πλανήτης σαν τον δικό μας μετά από δύο τέτοιου μεγέθους αλλεπάλληλες συγκρούσεις μπορεί να είχε διαλυθεί ή να είχε απομείνει ένα πλανητικό υπόλειμμα ενώ πιθανότατα να είχε μεταβληθεί η θέση και η τροχιά του. Η Γη, αντίθετα, όχι μόνο άντεξε τα χτυπήματα αλλά μέσα από αυτά κατάφερε να μετατραπεί στον φιλικότερο στη ζωή πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος.
