Τι είναι αυτό που δίνει «φτερά» στα πόδια του Γιουσέιν Μπολτ; Η ψηλόλιγνη κορμοστασιά του. Ετσι τουλάχιστον αποφαίνεται μια ομάδα ερευνητών η οποία υποστηρίζει ότι επιτέλους μπόρεσε να ανακαλύψει το μυστικό της επιτυχίας στο σπριντ.
Μελετώντας τη σωματική «κατασκευή» των κορυφαίων ανδρών και γυναικών σπρίντερ των τελευταίων 100 χρόνων οι επιστήμονες κατέληξαν στη «χρυσή αναλογία» που χαρίζει την ταχύτητα. Σε γενικές γραμμές, φαίνεται ότι όσο ψηλότερος και πιο αδύνατος είναι ενας δρομέας τόσο καλύτερες μπορούν να είναι οι επιδόσεις του.
Από τον Καρλ Λιούις στον Γιουσέιν Μπολτ
Ο Καρλ Λιούις, ο χρυσός Ολυμπιονίκης και ρέκορντμαν στο σπριντ της δεκαετίας του 1990, έχει ύψος 1,88 ενώ στο απόγειο της σταδιοδρομίας του ζύγιζε περίπου 82,5 κιλά. Ο Γιουσέιν Μπολτ έχει ύψος λίγο περισσότερο από 1,95 εκατοστά και βάρος 76 κιλά.
Αυτή η διαφορά, σε συνδυασμό με την καλύτερα προσαρμοσμένη στο σπριντ σωματική διάπλαση του τζαμαϊκανού αθλητή, ίσως αποτελεί σύμφωνα με τους ειδικούς την αιτία για την οποία ο Μπολτ κατόρθωσε να ξεπεράσει το ρεκόρ του Λιούις κατά 0,30 δευτερόλεπτα.
Η χρυσή αναλογία κρύβεται στον δείκτη Ponderal (Ponderal Index – PI), τον λεγόμενο και «δείκτη λιποσαρκίας», ο οποίος υπολογίζει την αναλογία της μάζας του σώματος και του ύψους με έναν τύπο διαφορετικό από αυτόν του Δείκτη Μάζας Σώματος (BMI). Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου του Γουλβερχάμπτον, οι δρομείς με PI μεγαλύτερο του 44 είναι πιο γρήγοροι.
Βιολογικό πλεονέκτημα
Το βιολογικό πλεονέκτημα των ψηλών και αδύνατων δρομέων ενδέχεται, όπως αναφέρουν οι ειδικοί, να οφείλεται στο ότι επειδή έχουν μεγαλύτερη επιφάνεια δέρματος αποβάλλουν ευκολότερα τη θερμότητα από το σώμα τους επιτρέποντας στους μυς να λειτουργούν καλύτερα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Επίσης, έχουν μεγαλύτερο διασκελισμό.
«Υπάρχουν πολύ ισχυρές ενδείξεις ότι τα ψηλότερα, πιο “γραμμικά” άτομα είναι πιο επιτυχημένα στο σπριντ» ανέφερε ο Αλαν Νέβιλ, καθηγητής Βιοστατιστικής και επικεφαλής της μελέτης η οποια θα δημοσιευθεί στην επιθεώρηση «Journal of Sport Sciences». «Μέχρι πρόσφατα οι σπρίντερ ήταν πολύ ογκώδεις και μυώδεις , ακόμη και στο επάνω μέρος του σώματός τους. Τα τελευταία δέκα χρόνια όμως αυτό φαίνεται να έχει αλλάξει, οι πιο αδύνατοι και γωνιώδεις είναι πιο επιτυχημένοι».
Τα ευρήματα ίσως σας βοηθήσουν να εντοπίσετε τους πιθανούς νικητές στα σπριντ των Ολυμπιακών Αγώνων το καλοκαίρι: ποντάρετε στους ψηλούς και αδύνατους και ίσως να βγείτε κερδισμένοι. Οι υπολογισμοί των ειδικών πάντως «ξεχωρίζουν» τον Γάλλο Κριστόφ Λεμέτρ – τον πρώτο λευκό που έσπασε το φράγμα των 10 δευτερολέπτων στα 100 μ. σε επίσημη διοργάνωση.
