Είναι ο λυκίσκος μια ποικιλία κριθαριού; Η βύνη τι φυτό είναι; Το κριθάρι κάνει πικρή την μπίρα; Τι χαρακτηρίζει μια Πίλσνερ; Αυτοί έπιναν και εγώ ρωτούσα. Ολοι μας διασκεδάζαμε. Εκείνοι επιπλέον ανακάλυπταν ότι για κάτι που τους άρεσε τόσο είχαν μια πολύ συγκεχυμένη ιδέα και εγώ είχα βρει να κάνω τον έξυπνο με τα «δυοτρία πράγματα που ήξερα γι΄ αυτήν».

Τα περισσότερα από τα παραπάνω μπορούν να μπουν στη θέση τους και να απαντηθούν αν πρώτα απ΄ όλα έχουμε στον νου μας τη διαδικασία μέχρι να φθάσει η μπίρα στο μπουκάλι της.Και όλα αρχίζουν από το κριθάρι.Είναι η βασική πρώτη ύλη για την κλασική μπίρα.Κριθάρι που μουσκεύει στο νερό είναι το πρώτο βήμα.Κριθάρι που να έχει μεγάλη περιεκτικότητα σε άμυλο και πάνω από 95% ποσοστό «βλαστικότητας»,όπως λέγεται.Διότι στο πρώτο στάδιο θέλουν το κριθάρι με τη βοήθεια της υγρασίας να βλαστήσει.Αυτό είναι το πρώτο βήμα στη βυνοποίησή του. Το επόμενο είναι να του γίνει ένα είδος καβουρδίσματος και να πάρουμε πλέον τη λεγόμενη (πράσινη) βύνη.Αρα η βύνη δεν είναι άλλο από βλαστημένα δημητριακά και στην περίπτωση εδώ καλά ξεραμένο κριθάρι,που όμως είχε αρχίσει να σκάει και να βγαίνει από μέσα ένας μικρός βλαστός.Η βύνη αλέθεται στη συνέχεια,αναμειγνύεται με νερό,πολτοποιείται και αποφλοιώνεται.Προσθέτουν μάλιστα και συμπληρωματικές πηγές αμύλου,όπως κριθάρι, σιτάρι,καλαμπόκι και σπασμένο ρύζι,για να αραιώσει λίγο ο πολτός,χωρίς αυτά να έχουν φθάσει να βγάλουν και βλαστό.Ετσι δημιουργούμε ένα είδος μούστου που ονομάζεται ζυθογλεύκος.Αμέσως μετά μπαίνει στη σκηνή ο λυκίσκος.

Οπως όλοι οι πρωταγωνιστές,δηλαδή,μπαίνει λίγο μετά την αρχή της παράστασης.Δεν είναι ποικιλία κριθαριού,όπως μερικοί νομίζουν,αλλά ένα άλλο διαφορετικό φυτό,το Ηumulus lupulus.Ανθεκτικό,πολυετές,αναρριχώμενο,που θυμίζει κλήμα,φθάνει και τα 2,5 μέτρα.Τα άνθη των θηλυκών φυτών σχηματίζουν κώνους και όταν ωριμάσουν μεταξύ Αυγούστου και Σεπτεμβρίου μαζεύονται,ξηραίνονται,γίνονται δεμάτια και οδηγούνται στο εργοστάσιο της ζυθοποιίας.Τα άνθη αυτά περιέχουν αιθέρια έλαια και πικρά συστατικά.Εκτός από το ότι καταφέρνουν να ξεθολώσουν το μείγμα,αυτά είναι που δίνουν στην μπίρα τη χαρακτηριστική πικράδα στη γεύση της και όχι ο τύπος του κριθαριού. Αλλά μεγάλο ρόλο στην ποιότητα και στα χαρακτηριστικά της μπίρας παίζει και κάτι που δεν βάζει το μυαλό μας εύκολα.Πρόκειται για το νερό.Τόσο ώστε κάποιες μπίρες να έχουν πάρει το όνομά τους από τον τόπο όπου παρασκευάζονται εξαιτίας κάποιων πηγών νερού στην περιοχή.Διότι τα άλατα του νερού μπορούν να αλλάξουν το ph,δηλαδή την οξύτητα του πολτού.Αν υπάρχουν διττανθρακικά ιόντα στο νερό,αυτά αυξάνουν την αλκαλικότητά του,ενώ αν έχουμε ασβέστιο και μαγνήσιο,αυτά ανεβάζουν την οξύτητα.Το θειικό μαγνήσιο,π.χ.,δίνει δυσάρεστα πικρή γεύση στην μπίρα.Ετσι γενικά αποφεύγουν νερό με πολύ ασβέστιο και, όταν λέμε Ρilsen στην πραγματικότητα,αυτό έχει να κάνει με το νερό της περιοχής (οπότε η ένδειξη «τύπου Ρilsen» σημαίνει μια μπίρα που είναι ελαφριά,με πολύ λυκίσκο αλλά χωρίς το αυθεντικό νερό,ενώ οι σκούρες μπίρες γίνονται με αλκαλικό νερό και είναι οι «τύπου Μονάχου»).Σήμερα πάντωςσε εργοστάσια οπουδήποτε στον κόσμο κατεργάζονται το νερό και το φέρνουν εκεί που το θέλουν!

Ενας πονοκέφαλος για κάποιους καταναλωτές της μπίρας είναι το αν περιέχει και γλυκερίνη ή όχι. Επειδή έχουν ακούσει πως παράγεται από ζωικά λίπη και προκύπτει ως παραπροϊόν του σαπουνιού, τους ενοχλεί η ιδέα ότι ακόμη και σε καλές μπίρες μπορεί να βρεθεί γλυκερίνη, έστω και σε ποσοστό 1%. Εδώ πάντως αρκεί να αναφέρουμε ότι πολλά ποτά εκτός από την μπίρα περιέχουν γλυκερίνη διότι θεωρείται πως κρατάει νερό, διαλύεται σε αλκοόλ και συγκρατεί τα διάφορα συστατικά σε ένα ποτό ώστε να μη χωριστούν σε διάφορα επίπεδα. Επίσης νοθεύουν με αυτήν τα φθηνά κρασιά για να τους δώσουν μια γλυκιά «επίγευση», όπως είναι η δικαιολογία τους. Εκείνο όμως που τους έστειλε για καινούργιες μπίρες ήταν όταν ρώτησα γιατί κάνει αφρό η μπίρα και όχι το κρασί ή γιατί, είτε είναι σκούρα είτε ξανθιά, ο αφρός της είναι άσπρος ή αν όποιος πίνει πολλή μπίρα μεγαλώνει το στήθος του. Στο επόμενο οι απαντήσεις.

algaldadas@yahoo.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ