Να ξεκινήσουμε όπως οι ειδήσεις τον παλιό καλό καιρό, δηλαδή με τη δραστηριότητα των ηγετικών μορφών του τόπου… * * *
Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αναγέννησης Στέλιος Παπαθεμελής ελάμπρυνε διά της παρουσίας του εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, συμμετέχοντας στην παρουσίαση του ποιητικού-θεατρικού έργου της Κασσιανής-Αννίτας Κουτσουβέλη «Της δικαιοσύνης τα γυάλινα μάτια». Οπως διαβάζω σε σχετικό δημοσίευμα, «το έργο, ποιητικό και θεατρικό χορόδραμα, αναφέρεται στην εισβολή της Κύπρου, στον Τρωικό Πόλεμο και στην εισβολή των ισχυρών δυνάμεων στο Ιράκ, όπως επίσης και στην περιγραφή των βασανιστηρίων ως μέσον πρόληψης των τρομοκρατικών ενεργειών». Σημειωθήτω ότι το έργο της κυρίας Κουτσουβέλη παρουσιάστηκε και στο Πολιτιστικό-Πνευματικό Κέντρο Λακωνικής Μάνης, χωρίς την παρουσία του προέδρου…
Ο τέως υπουργός Βύρων Πολύδωρας, συνοδευόμενος από τη θυγατέρα υπηρεσίας (σ.τ.Π.: ως γνωστόν έχει δύο πανομοιότυπες, οι οποίες εναλλάσσουν καθημερινώς ρόλους, ώστε η μία να παρακολουθεί τον μπαμπά στις κοινωνικές υποχρεώσεις του και η άλλη να κάνει τη φυσιολογική ζωή ενός κοριτσιού 21 ετών) παρέστη στα εγκαίνια της καφετέριας «Ντα Βίντσι» στην Αγία Παρασκευή. Φωτογραφήθηκε μάλιστα σε θερμή χειραψία με τον ιδιοκτήτη…
Κυριακή των Βαΐων σήμερα· και για να μπαίνουμε σιγά σιγά στο κλίμα των ημερών που έρχονται, να σας γνωστοποιήσω ότι η Ροδούλα Ζήση μας εύχεται καλό Πάσχα με δύο ποιήματα: το ένα του Βάρναλη, το άλλο δικό της. Του Βάρναλη μας αφήνει αδιάφορους (άλλωστε, θα μπορούσε να το είχε γράψει και ο Παλαμάς…). Το δικό της έχει ως εξής: * * *
«Ας αναστήσουμε την αγάπη που νοιάζεται, που μεριμνά, που ανακουφίζει, που προσφέρει… / Που χτίζει έναν παράδεισο, την κόλαση νικώντας… / Ας αναστήσουμε την αγάπη, που η φροντίδα της αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους… /Δεύτε λάβετε φως… /Το φως της Αναστάσεως…!!!» (Σημειωτέον ότι έχει διατηρηθεί η στίξη της δημιουργού.)
Ψυχίατρος δεν είμαι αλλά τη διάγνωσή μου την έβγαλα… * * *
Είχα την εντύπωση ότι δεν ήταν γνήσιος εκπρόσωπος του είδους αλλά ένας εκκεντρικός ευρωβουλευτής, ο οποίος έπαιζε έναν ρόλο, και με τις λαϊκίστικες υπερβολές του (να τρέχει μέσα στη νεκρή ζώνη στην Κύπρο, επιδιώκοντας τη σύλληψή του από τους Τούρκους κτλ.) απέβλεπε στην εξασφάλιση της υποστήριξης του πανίσχυρου εθνικοπατριωτικού λόμπι. Ηταν εσφαλμένη εντύπωση. Ο άνθρωπος είναι γνήσιος! Και το αποδεικνύει με τις πράξεις του. * * *
Ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης εισηγείται την απλοποίηση της ελληνικής γραφής, απευθυνόμενος δι’ επιστολής του προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Προτείνει τον σχηματισμό επιτροπής ειδικών γλωσσολόγων, προκειμένου «εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος» όπως αναφέρει στην επιστολή του· παραθέτει δε (μεταφράζοντας τη σκέψη του από τα αγγλικά…) ορισμένες ιδέες του ως «τροφή για σκέψη»: Το ήττα και το ύψιλον να αντικατασταθούν από το ιώτα. Ομοίως, το ωμέγα από το όμικρον και το «γγ» από το «γκ». Κατάργηση των διφθόγγων και τη φωνητική αντικατάστασή τους. Κατάργηση του τελικού σίγμα και αντικατάστασή του από «σ». * * *
Ο Μάριος Ματσάκης φρονεί ότι η απλοποίηση της ελληνικής «καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια της ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Η γνώμη μας δεν έχει σημασία. Εμείς όμως αγαπάμε τον Μάριο Ματσάκη και δεν κρίνουμε σκόπιμο να τον εκνευρίσουμε. Του χαμογελάμε και προσπερνάμε εντελώς φυσικά. Μόλις απομακρυνθούμε αρκετά, το βάζουμε στα πόδια!..
Ας μου επιτραπεί, με όλο τον σεβασμό προς την ανθρώπινη απώλεια, που έχει παντού και πάντα την ίδια αξία, να αναδημοσιεύσω ένα μέρος μόνο της νεκρολογίας που έγραψε η τελευταία Μεγάλη Κυρία της ελληνικής δημοσιογραφίας Ελένη Μπίστικα για την Ελλη Παλατιανού (Καθημερινή, 17.4.08). Γραμμένο στην παράδοση του μακροπερίοδου ύφους του Χένρι Τζέιμς, το κείμενο είναι συγχρόνως υπόδειγμα ενός δημοσιογραφικού είδους που εκλείπει, της αστικής νεκρολογίας: * * *
«Μια θλιβερή είδηση σκίασε την κερκυραϊκή κοινωνία μόλις αναγγέλθηκε, το μεσημέρι της Τρίτης 15 Απριλίου 2008, ο θάνατος της μεγάλης αρχόντισσας της Κέρκυρας, της Ελλης Παλατιανού. Εσβησε σαν το πουλάκι, με έναν αναστεναγμό, αθόρυβα και ευλογημένα όπως έζησε, στην αγκαλιά του μοναχογιού της, του αντιναυάρχου του Πολεμικού Ναυτικού κ. Γιώργου Παλατιανού και της γυναίκας του Ασπασίας, που ζούσαν μαζί της στο παλατάκι της Καποδιστρίου 124, κτισμένο επί Βενετοκρατίας το 1720, και από το οποίο ποτέ δεν βγήκε, παρά μόνο για να πάει στην εκκλησία, σε διαλεχτές επισκέψεις και το 1940 στο «Αχίλλειον», τότε νοσοκομείο, για να γεννήσει τον γιο της. Ηταν 93 χρόνων, γεμάτη ζωή, παρ’ όλο που δεν μπορούσε εύκολα να κινηθεί, κρατούσε πάντα ανοικτό για τους φίλους της το ξεχωριστό σπίτι της, πραγματικό μουσείο λαμπερών αναμνήσεων».
Με την ευκαιρία αυτή, σε όσους αναγνώστες ενδιαφέρονται για τον συνδυασμό νεκρολογίας και χιούμορ συνιστώ, εφόσον διαβάζουν αγγλικά, την ανθολογία των νεκρολογιών που έγραψε ο Χιου Μάσινμπερντ (1946-2007) για τη βρετανική «Daily Telegraph», το διάστημα 1986-1994. Ηταν ο άνθρωπος ο οποίος ανανέωσε τη νεκρολογία και του οποίου η επιρροή απλώθηκε σε όλο τον αγγλόφωνο Τύπο. * * *
Ιδού ένα μικρό δείγμα της τέχνης του: «Ο τρίτος Λόρδος Μόυνιχαν, που απεβίωσε στη Μανίλα, σε ηλικία 55 ετών, προσέφερε μέσω του χαρακτήρα και της σταδιοδρομίας του αφθονία επιχειρημάτων στους επικριτές του κληρονομικού δικαιώματος ευγενείας. Οι κύριες ενασχολήσεις του ήταν αυτές του μπόνγκο ντράμερ, του απατεώνα, του μαστροπού και διευθυντού πορνείου, του λαθρεμπόρου ναρκωτικών και του καταδότη της αστυνομίας»…
Πάνω που τελείωνα τη στήλη έπεσαν στα χέρια μου οι «Times» της περασμένης Πέμπτης. Το πρώτο θέμα τους με κατέθλιψε. Τίτλος: «Αλτσχάιμερ: ένας κρίκος με τον τρόπο ζωής». Μεταφράζω τις πρώτες αράδες: «Καπνιστές και πότες αναπτύσσουν την ασθένεια του Αλτσχάιμερ έξι με επτά χρόνια νωρίτερα από εκείνους που δεν καπνίζουν και δεν πίνουν, υποστηρίζει έρευνα που παρουσιάστηκε σε επιστημονικό συνέδριο στο Σικάγο». * * *
Αμέσως όμως αναθάρρησα, όταν σκέφθηκα ότι εμείς οι καπνιστές και πότες ούτως ή άλλως πεθαίνουμε έξι με επτά χρόνια πριν από τους άλλους, οπότε… Οπότε δεν υπάρχει λόγος να γράψω τις τρεις λέξεις που θα μου σβήσει η διεύθυνση…
Αφήστε με να μαντέψω τη συνέχεια!.. Λοιπόν, ο Γιώργος Βουλγαράκης έσφιξε με τη στιβαρότητα του μπόντι μπίλντερ το χέρι του Γιώργου Αλογοσκούφη και τον τράβηξε βίαια προς το μέρος του. Εκείνος πήρε μια κομψή στροφή στα τακούνια του και αφέθηκε να πέσει με την πλάτη. Τότε ο Γ. Βουλγαράκης έκανε και αυτός, αστραπιαία, μια στροφή του σώματός του προς τα αριστερά, τύλιξε το αριστερό χέρι του στην πλάτη του υπουργού Οικονομίας, τον σήκωσε ανάλαφρα και οι δυο τους, αγκαλιασμένοι και πάντα με το ίδιο χαμόγελο ευτυχίας να φωτίζει τα πρόσωπά τους, ξεχύθηκαν σε έναν τρελό χορό, ενώ η ορχήστρα πίσω τους έπαιζε το αγαπημένο τους τανγκό…
* Εδώ, αφήνω εσάς να μαντέψετε τη συνέχεια. Εγώ απλώς θα δώσω μερικές κατευθύνσεις για τη σκέψη σας: α) Ο Μπένι έριξε ένα κοφτό, πλην τσουχτερό, μπατσάκι στον Πάκη. β) Του τσίμπησε το μαγουλάκι, λέγοντας συγχρόνως κάτι τρυφερό, π.χ. «Αχχχ εσύ, άαατιμο!» γ) Του χάιδεψε τα μαλλιά και είπε: «Ξέρεις πόσο μου έλειψες;»…
