«Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω πόσο πολύ θαυμάζω το πνεύμα σας, την ενέργειά σας και την τιμιότητά σας. Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που είχα την ευκαιρία να σας γνωρίσω προσωπικά στις Βρυξέλλες» έγραφε ο Αλβέρτος Αϊνστάιν στη Μαρία Κιουρί τον Νοέμβριο του 1911. Τα λόγια του θα πρέπει να ήταν βάλσαμο στην καρδιά μιας γυναίκας που θα μείνει στην Ιστορία ως η πρώτη γυναίκα επιστήμων που έγινε διάσημη για το έργο της αλλά της οποίας η προσωπική ζωή σημαδεύτηκε από τραγωδίες και ένα σκάνδαλο το οποίο διαδραματιζόταν ακριβώς εκείνη την εποχή.
Είναι πολλές οι πρωτιές που κατέκτησε η Κιουρί, χάρη στην επιστημονική δεινότητά της και τη δραστηριότητά της πρωτιές στο όνομα της εργαστηριακής έρευνας αλλά και στο όνομα της γυναικείας χειραφέτησης. Υπήρξε η πρώτη Ευρωπαία η οποία πραγματοποίησε διδακτορική διατριβή στις θετικές επιστήμες. Ηταν η πρώτη γυναίκα η οποία τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ, το οποίο μοιράστηκε με τον σύζυγό της Πιερ και τον Ανρί Μπεκερέλ για την ανακάλυψη της ραδιενέργειας (1903). Ηταν η πρώτη γυναίκα λέκτωρ και διευθύντρια εργαστηρίου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1906). Εξάλλου το 1911 η Σουηδική Ακαδημία τής απένειμε και δεύτερο βραβείο Νομπέλ Χημείας για την ανακάλυψη και απομόνωση του καθαρού ραδίου , πράγμα που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού (το ίδιο άτομο να τιμηθεί με δεύτερο Νομπέλ). Επίσης υπήρξε η πρώτη μητέρα βραβευμένη με Νομπέλ που είδε την κόρη της να λαμβάνει το ίδιο βραβείο (η μεγαλύτερη κόρη της Ιρέν Ζολιό-Κιουρί τιμήθηκε με το Νομπέλ Χημείας το 1935). Τέλος μεταθανάτια πρωτιά είναι η μόνη γυναίκα η οποία αναπαύεται στο Πάνθεον, το μαυσωλείο στο οποίο βρίσκονται θαμμένοι οι «μεγάλοι άνδρες» της Γαλλίας.
Η Μαρία Κιουρί άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στην επιστήμη. Τα δύο βραβεία Νομπέλ δεν είναι ικανά να δείξουν τον θαυμασμό και την εκτίμηση που έτρεφαν γι’ αυτήν οι συνάδελφοί της για τη γυναίκα που είχε γεννηθεί το 1867 στη Βαρσοβία και ιδίως από το 1894 οπότε συνδέθηκε με τον Πιερ Κιουρί συνέδεσε το όνομά της με την ανακάλυψη του ραδίου προσφέροντας τη δυνατότητα στην επιστήμη να μετρήσει τις τιμές του ραδίου και να συμβάλει στην αποτροπή των βλαβών στον άνθρωπο εξαιτίας της ραδιενέργειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ράδερφορντ, ο μεγάλος βρετανός φυσικός, αποφάσισε να καθυστερήσει την έκδοση του δικού του βιβλίου για τη ραδιενέργεια γιατί, μετά την έκδοση σχετικού βιβλίου της Μαρίας Κιουρί, «δεν υπήρχε πια λόγος».
Το λαμπερό πνεύμα της Μαρίας Κιουρί φάνηκε από τα νεανικά χρόνια της, αλλά χρειάστηκε το πρόσφορο έδαφος της Γαλλίας για να αναδειχθεί σε όλο του το μεγαλείο. Οχι ότι η Γαλλία στάθηκε πάντοτε στο πλευρό της: της παρέσχε τη δυνατότητα να σπουδάσει αλλά την έκανε μόνο βοηθό στο εργαστήριο του συζύγου της· την κατέστησε την πρώτη γυναίκα λέκτορα της Σορβόννης στη θέση του εκλιπόντος Πιερ και, επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, την αποθέωσε μετά το πρώτο βραβείο Νομπέλ· αποσιώπησε όμως εντελώς το δεύτερο (οι περισσότερες γαλλικές εφημερίδες δεν αναφέρθηκαν σε αυτό και η μοναδική που έγραψε κάτι σχετικό «έθαψε» την είδηση με ένα μονόστηλο στην τέταρτη σελίδα). Φυσικά στο τέλος υποκλίθηκε στο μεγαλείο της και μετέφερε τα οστά της στο «Πάνθεον των μεγάλων ανδρών» (!) ανατρέποντας με αυτόν τον τρόπο τη διάκριση ανάμεσα στα φύλα.
Οσοι τη γνώρισαν διηγούνται ότι η ίδια ήταν τόσο παθιασμένη με αυτά που την απασχολούσαν (η ανατροφή των παιδιών της, ο Πιερ και το εργαστήριο) που ποτέ δεν είδε τον εαυτό της ως διασημότητα. Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν έλεγε: «Η Μαρία Κιουρί είναι το μόνο διάσημο πλάσμα του οποίου το ήθος δεν έχει διαφθαρεί από τη φήμη». Το ήθος της και η ακεραιότητα του χαρακτήρα της ήταν αυτά που τη βοήθησαν να αντεπεξέλθει στις δύσκολες ημέρες του σκανδάλου, όταν η υποκριτική κοινωνία της γαλλικής Μπελ Επόκ την καταδίκαζε για ένα αληθινό αίσθημα με έναν λάθος άνδρα (τον Πολ Λανζεβάν, παλιό μαθητή του συζύγου της Πιερ και παντρεμένο συνεργάτη της). Ισως τότε να ανακάλυψε ότι και η ανθρώπινη φύση είναι σαν τον φυσικό κόσμο τον οποίο, όπως έλεγε, «δεν πρέπει να φοβόμαστε, μόνο να προσπαθούμε να κατανοήσουμε».
