Δεν θέλω να είμαι πρωτοπορία
Ενας άνθρωπος μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον. Ενας μικρός άνθρωπος μπροστά σε μεγάλες χρωματικές επιφάνειες. Ως δημιούργημα της φύσης ή ως δημιούργημα των ανθρώπινων σχέσεων. Στο κέντρο κάθε «σύμπαντος» το έναυσμα της ζωγραφικής εμπειρίας του: ένας στοχασμός επάνω στην περιπέτειά της που συνέχει σαν μια σκέψη το σύνολο του έργου του Δημοσθένη Κοκκινίδη. Από τις πρώτες ενότητές του: «Πειραιάς-Συνοικίες», «Βία», «Ταυτότητες», «Μυθολογικά», ως την τελευταία δουλειά του με τίτλο «Ζωγραφική», από την οποία ο καλλιτέχνης θα παρουσιάσει 20 πίνακες στον «Αστρολάβο-Δεξαμενή».
«Θέλησα να ονομάσω «Ζωγραφική» τη δουλειά αυτή, γιατί πρόκειται ακριβώς για… ζωγραφική. Πιστεύω ότι σήμερα δεν επαρκούν οι όροι για να προσδιορίσουμε την πολυμορφία της εικαστικής έκφρασης. Μας ξεπέρασαν τα ίδια τα μέσα και αυτό που απομένει στον καλλιτέχνη είναι να ορίσει το δικό του λεξιλόγιο» λέει στο «Βήμα» ο Δημοσθένης Κοκκινίδης λίγες ημέρες πριν από τα εγκαίνια της νέας έκθεσής του. Με την πρώτη δημόσια παρουσίαση έργων του να τοποθετείται στο 1960, ο καλλιτέχνης υπήρξε από τους πρώτους που «καθάρισε» την παλέτα του εκφράζοντας τον προβληματισμό του απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα, με «πρώτη ύλη» τις ενιαίες χρωματικές επιφάνειες. «Τον καιρό εκείνο η ζωγραφική στην Αθήνα μού έδινε την εντύπωση ενός μαυροφορεμένου πεδίου. Τα χρώματα γύρω μου ήταν καφετιά και γκρίζα, εγώ όμως έβλεπα λευκά και μπλε θάλασσες, έβλεπα φως κίτρινο, άλλοτε επιθετικό, κάποτε ευχάριστο».
Στους πίνακές του αντιπαλεύουν έκτοτε τα δυνατά κόκκινα με τα μπλε και τα κίτρινα, με λυρική και άλλοτε ρεαλιστική διάσταση αλλά πάντα με σημείο εκκίνησης την ανθρώπινη μορφή. «Ο άνθρωπος δεν έλειψε από το έργο μου, πάντα όμως σε σχέση με ένα περιβάλλον. Ανέκαθεν πίστευα ότι διαμορφωνόμαστε μέσα σε έναν συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και γι’ αυτό δεν θεωρούσα ποτέ την Ελλάδα περιφέρεια αλλά έναν ακόμη πυρήνα τέχνης». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Δημοσθένης Κοκκινίδης απέφυγε συνειδητά τον συγχρωτισμό με αίθουσες τέχνης του εξωτερικού. «Δεν ήμουν ποτέ διατεθειμένος να μετάσχω σε ένα παιχνίδι όπου είναι προαποφασισμένο τι είναι υψηλό και τι όχι. Από την άλλη, δεν ήθελα ποτέ να είμαι πρωτοπόρος οι πρωτοπορίες για μένα εξαντλήθηκαν στις δύο πρώτες δεκαετίες του αιώνα. Ασχολήθηκα με τις κατασκευές σε μια έκθεση που έκανα το 1967 στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, αναζητώντας τρόπους για να δηλώσω την αντίστασή μου στη δικτατορία, όμως από εκεί και πέρα έμεινα ένας παραδοσιακός ζωγράφος. Και αυτό δεν με ενοχλεί. Ηθελα να αλλάζω αργά και να έχω τον έλεγχο αυτών που κάνω. Η τέχνη άλλωστε δεν είναι πείραμα. Είναι αποτέλεσμα». Και επικοινωνία σύμφωνα με τον καλλιτέχνη με τον μέσο τουλάχιστον θεατή. «Δεν με ενδιαφέρει να προκαλέσω το κοινό. Από χαρακτήρα είμαι εναντίον του να προκαλώ έκπληξη. Παραμένω οπαδός της φιλοσοφίας του ωραίου, παρά το γεγονός ότι οι αισθητικοί κανόνες έχουν πια καταργηθεί μαζί με την ενότητα ανάμεσα σε αυτό που επινοείται και σε αυτό που νοείται…».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ Η έκθεση «Ζωγραφική» του Δημοσθένη Κοκκινίδη εγκαινιάζεται στις 8 μ.μ. στον «Αστρολάβο-Δεξαμενή» (Ξανθίππου 11). Ως τις 2 Δεκεμβρίου.
