Ο κ. Κωνσταντίνος Κορλέτης είναι 30 ετών. Τελείωσε στην Ελλάδα το Αμερικανικό Κολλέγιο, τον τομέα μάρκετινγκ-μάνατζμεντ. Στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακά σε χρηματοοικονομικά στη Στερν Μπίζνες Σκουλ του Νιου Γιορκ Γιουνιβέρσιτι. Εκεί τον επεσήμανε η Citibank και το 1994, ύστερα από παράκλησή της, ήρθε από τη Νέα Υόρκη για ένα πολύ μικρό διάστημα στην Ελλάδα. Κλείστηκε η συμφωνία μετά το πέρας των σπουδών του στην Αμερική να επιστρέψει στην Ελλάδα και να εργασθεί για τη συγκεκριμένη τράπεζα. Το καλοκαίρι του 1995 ξεκίνησε από το τμήμα διεύθυνσης μεγάλων επιχειρήσεων. Μέσα σε τέσσερα χρόνια έφθασε να διαχειρίζεται ένα μεγάλο μέρος από το πορτοφόλι της τράπεζας στην Ελλάδα με έμφαση στις αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις. Κατέκτησε τη θέση του αντιπροέδρου της τράπεζας στην Ελλάδα. Εδώ και έναν μήνα μετακινήθηκε στον Ομιλο Πετζετάκι στη θέση του γενικού οικονομικού διευθυντού για τις δραστηριότητες του ομίλου σε όλο τον κόσμο.
Η περίπτωση του κ. Κ. Κορλέτη παρουσιάζει πολλαπλό ενδιαφέρον. Πολύ νέος κατέκτησε πολύ υψηλή θέση: στα 29 του χρόνια έγινε αντιπρόεδρος της Citibank. Ηταν ο νεότερος αντιπρόεδρος τράπεζας στην Ελλάδα και ο ταχύτερα γενόμενος αντιπρόεδρος στην Ευρώπη. Και από τη θέση αυτή αποφάσισε πριν από έναν περίπου μήνα να μεταπηδήσει σε ελληνική εταιρεία, που έχει όμως έναν πολυεθνικό προσανατολισμό, τον Ομιλο Πετζετάκι.
Τι βάρυνε σε μια τέτοια απόφαση-έκπληξη;
«Από τη θέση μου στη Citibank είχα την ευκαιρία να διαχειρίζομαι ένα μεγάλο κομμάτι από το πορτοφόλι της τράπεζας στην Ελλάδα με μεγαλύτερη έμφαση στις αμιγώς ελληνικές εταιρείες. Ημουν σε θέση να συνεργάζομαι με ελληνικές επιχειρήσεις σε μεγάλα προγράμματα και να γνωρίζω πολύ καλά τη δομή τους και τα πρόσωπα. Με πλησίασαν από τον Ομιλο Πετζετάκι και μου πρότειναν να αναλάβω τη θέση του γενικού οικονομικού διευθυντή για τις δραστηριότητες που διατηρεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Μου ζήτησαν να εξελίξω την οικονομική στρατηγική του ομίλου έτσι ώστε όλες οι εταιρείες να κατευθύνονται από μία κοινή πολιτική. Δεν κρύβω ότι η μετακίνηση δεν ήταν εύκολη απόφαση».
Το σκεφθήκατε πολύ;
«Σκέφθηκα έντονα. Γίνονται όμως μεγάλες αλλαγές στις τράπεζες. Η φύση της εργασίας αλλάζει και δεν με ενδιαφέρει πάρα πολύ. Εγώ ανέκαθεν ήμουν λάτρης των μεγάλων και πρωτοποριακών εγχειρημάτων για τα ελληνικά δεδομένα, να τα ολοκληρώνω και να πηγαίνω στα επόμενα. Ο ρόλος όμως των τραπεζών γίνεται πιο εξειδικευμένος. Σιγά σιγά γίνονται διεκπεραιωτές τυποποιημένων συναλλαγών. Αυτή η κατεύθυνση δεν με ενδιέφερε. Βέβαια δύσκολα θα πήγαινα σε ελληνική επιχείρηση γιατί είναι προσωποκεντρικές. Οταν έχεις συνηθίσει να εργάζεσαι ανεξάρτητα, δύσκολα μπορείς να προσαρμοστείς στην ελληνική επιχείρηση. Ο όμιλος Πετζετάκι όμως λειτουργεί και έχει τη θέληση να λειτουργήσει σε διαφορετική βάση. Υπάρχει σεβασμός για την άποψη του ειδικού και ο βασικός μέτοχος δεν είναι απαραίτητα και ο μάνατζερ για την καθημερινή δουλειά της εταιρείας. Είναι ο καπετάνιος του καραβιού αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν για την επίτευξη των στόχων που έχουν αποφασισθεί».
Κρίνοντας από την προσωπική περίπτωσή σας θα λέγατε ότι ο δρόμος έχει ανοίξει για τους νέους ανθρώπους;
«Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος. Οι νέοι κάποια στιγμή από μόνοι τους τις νεανικές ανησυχίες τους τις μετατρέπουν σε σκέψη και τελικά σε απόφαση για το μέλλον τους. Αν ψάξουν οι νέοι, θα διαπιστώσουν ότι υπάρχουν γι’ αυτούς πολλές και καλές δουλειές. Δεν νομίζω ότι είναι δύσκολο να κάνουν τις κατάλληλες σπουδές».
Τι είναι εκείνο που βοηθά ουσιαστικά;
«Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σκεφθεί ένας νέος ξεκινώντας την καριέρα του, αν γίνεται, είναι οι οικονομικές απολαβές. Αυτές θα ακολουθήσουν. Είτε στις ελληνικές είτε στις ξένες επιχειρήσεις υπάρχει σχετική αναγνώριση της προσφοράς. Επίσης θα έλεγα στους νέους που έχουν φιλοδοξίες να αρχίσουν από ξένες εταιρείες, που έχουν καλύτερη οργάνωση γιατί αυτή μειώνει τη σύγχυση που είναι φυσικό να έχει ένας νέος άνθρωπος. Το δε σύστημά τους είναι συνήθως περισσότερο αξιοκρατικό από ό,τι σε μια ελληνική επιχείρηση. Για τη συνέχιση της καριέρας οι ελληνικές επιχειρήσεις παρουσιάζουν μεγάλες προκλήσεις. Το μόνο κακό είναι ότι οι επιχειρήσεις, ελληνικές ή ξένες, δεν δίνουν εύκολα το δικαίωμα του αποφασίζειν στους νέους».
Τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, οι αμοιβές στις ξένες και στις ελληνικές επιχειρήσεις έχουν εξομοιωθεί;
«Σε γενικές γραμμές όχι. Αρκετές ελληνικές επιχειρήσεις, όμως, θέλοντας να πρωταγωνιστήσουν στον χώρο τους και στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων και της Ανατολής, είναι διατεθειμένες να πληρώσουν πολύ καλές αμοιβές για να προσλάβουν εμπειρία και τεχνογνωσία».
Πόσες ώρες εργάζεστε;
«Οσο μπορώ. Οποιος θέλει να κάνει σημαντική καριέρα πρέπει να είναι διατεθειμένος για μεγάλες προσωπικές θυσίες. Δεν έχω ωράριο. Ακόμη κι όταν δεν είμαι στη δουλειά μου, σκέφτομαι τη δουλειά μου. Χρειάζεται στήριξη στην προσωπική σου ζωή από άνθρωπο με κατανόηση. Οι θέσεις αυτές δεν είναι ότι απαιτούν πολύ χρόνο στο γραφείο. Εξουσιάζουν τη ζωή σου. Στο μέλλον όμως η επιτυχία ενός καλού μάνατζερ δεν θα είναι να δίνει λύσεις για όλα και να εργάζεται 24 ώρες το 24ωρο αλλά να καταφέρει ο οργανισμός να λειτουργεί και να βρίσκει τις λύσεις από μόνος του σε όλα τα επίπεδα. Είναι ξεπερασμένη αντίληψη οι αποφάσεις να λαμβάνονται άνωθεν».
Ολες αυτές οι θυσίες θα λέγατε ότι αξίζουν τον κόπο;
«Ναι, είναι ένα ρίσκο που αξίζει να το πάρεις. Η ελληνική οικονομία αλλάζει ριζικά. Μια πολύ καλή διέξοδος για τους Ελληνες είναι να γίνουν «πολίτες των εταιρειών»».
