Η δεύτερη αξιολόγηση έχει κολλήσει στη διαφορά μεταξύ ευρωπαίων και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας υπό το βάρος του χρέους και των απαιτούμενων πρωτογενών πλεονασμάτων που εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητά του.
Το IMF πιστεύει ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει επί μακρόν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ για να εξυπηρετεί απρόσκοπτα και να καθιστά βιώσιμο το υπερβολικό σήμερα δημόσιο χρέος.
Γι’ αυτό και συνδυαστικά ζητάει την ελάφρυνση του βάρους του χρέους αποδεχόμενο μικρότερα κατ’ έτος πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 1,5 – 2% του ΑΕΠ.
Οι ευρωπαίοι από την πλευρά τους αρνούνται τη γενναία ελάφρυνση του χρέους, επειδή οι πολιτικές συνθήκες στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιτρέπουν ανάληψη νέων βαρών έναντι μιας ακόμη ελληνικής διάσωσης. Και για τούτο επιμένουν, με προεξάρχοντα το γερμανό υπουργό Οικονομικών κ.Βόλγκφανγκ Σόιμπλε,στη διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% του ΑΕΠ.
Στην περίπτωση αυτή ωστόσο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να αποδεχθεί τη βιωσιμότητα του χρέους και να συνεχίσει να συμμετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα απαιτεί τη λήψη νέων δημοσιονομικών μέτρων μετά το 2018, επειδή εκτιμά ότι τα υφιστάμενα δεν επαρκούν προκειμένου να εξασφαλίσουν τέτοιου επιπέδου πρωτογενή πλεονάσματα.
Και ζητεί εν προκειμένου νέα περικοπή των συντάξεων της τάξης του 2% του ΑΕΠ και μείωση του αφορολογήτου στα 5.000 ευρώ. Μέτρα τα οποία δεν αντέχουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Το αδιέξοδο, πολιτικό,κοινωνικό και οικονομικό είναι προφανές. Και γι’ αυτό καθυστερεί η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.
Τα εργασιακά δεν συγκροτούν τη μεγάλη διαφορά, όπως θέλει η κυβερνητική προπαγάνδα. Εκεί θα επιτευχθεί κάποιου τύπου συμβιβασμός.
Κεφαλαιώδης διαφορά παραμένει αυτή των δημοσίων οικονομικών,η οποία ορίζει και την αντιπαράθεση μεταξύ εταίρων, ΙΜF και ελληνικής κυβέρνησης.
Θεωρείται πολύ δύσκολο έως απίθανο να γεφυρωθούν οι διαφορές μεταξύ των τριών πλευρών μέχρι την προσεχή Δευτέρα.
Με άλλα λόγια θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος ώστε να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της διαπραγμάτευσης για να επιτευχθεί ένας λογικός συμβιβασμός που θα διατηρεί το IMF στο ελληνικό πρόγραμμα, δεν θα επιβάλει στους ευρωπαίους ανάληψη υπερβολικού βάρους έναντι του ελληνικού χρέους και θα προσφέρει ένα φύλλο συκής στον κ.Τσίπρα και στην κυβέρνησή του να αποδεχτούν τη συμφωνία.
