Η ομάδα που περιβάλλει τον κ.Τσίπρα αντιμετωπίζει τις τρέχουσες δυσμενείς για την κυβέρνηση εξελίξεις με τη συνήθη αμετροέπεια εκείνου που ηγεμονεύει και πιστεύει ανοήτως ότι θα ηγεμονεύει για πάντα.
Στα πολλά ερωτήματα που τίθενται τούτες τις μέρες για την υπερέκθεση που γέννησε τόσο η επιχείρηση κατάληψης των καναλιών, όσο και οι ατέλειωτες «κωλοτούμπες» σε κρίσιμες πλευρές της οικονομικής πολιτικής οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου απαντούν ότι «όλα είναι ελεγχόμενα», ότι «η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει να πέσει» και ότι «θα μπορέσει να ξεπεράσει τις σκοπέλους της περιόδου με κόπο μεν, αλλά χωρίς μεγάλες απώλειες».
Επιμένουν μάλιστα ότι θα ξεπεράσουν την παρούσα δοκιμασία της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ και από εκεί και πέρα δεν θα αντιμετωπίσουν ιδιαίτερες δημοσιονομικές δυσκολίες. Οι υποχρεώσεις του κράτους στο εξωτερικό είναι περιορισμένες το 2017 και οι ξένοι δεν πρόκειται να τους υπονομεύσουν μέχρι τις γερμανικές εκλογές επειδή θέλουν την Ελλάδα ήσυχη.
Είναι ο κυνισμός τους μάλιστα τέτοιος που κρυφολένε πως «όσο δίνουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις οι εταίροι και οι δανειστές δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, δεν πρόκειται να μας δημιουργήσουν προβλήματα».
Ορισμένοι δε το προχωρούν ακόμη παραπέρα λέγοντας ότι «μας θεωρούν κι απρόβλεπτους και δεν θέλουν ένα ακόμη ελληνικό επεισόδιο την χρονιά που δύο μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, πρώτα η Γαλλία και έπειτα η Γερμανία θα διεξάγουν κρίσιμες εκλογές».
Στο εσωτερικό μέτωπο θεωρούν τους αντιπάλους διαχειρίσιμους, «τον Μητσοτάκη θα τον κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας» λένε χαρακτηριστικά, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα κρίνουν ότι βασανίζονται από προβλήματα ηγεσίας και δεν είναι σε θέση να τους απειλήσουν σοβαρά.
Επίσης λένε ότι «τα συμφέροντα είναι ξεδοντιασμένα» και προσθέτουν ότι οι περισσότεροι Έλληνες επιχειρηματίες παραμένουν αδρανείς, ότι κάθονται πάνω στα λεφτά που έχουν αποθησαυρίσει στο εξωτερικό, ενώ για τους εμπλεκόμενους με το κράτος πιστεύουν ότι είναι ελεγχόμενοι έτοιμοι να συρθούν σε διαπραγμάτευση μόλις απειληθούν στο ελάχιστο τα συμφέροντά τους.
Οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου μιλούν σχεδόν απαξιωτικά για τους επιχειρηματίες, πιστεύουν ότι δεν έχουν δυνάμεις, ούτε αρχές και είναι έτοιμοι να παραδοθούν στους ξένους ομίλους που τους πολιορκούν.
Βάσει των παραπάνω οι κυβερνώντες νοιώθουν ισχυροί και μη απειλούμενοι. Εκτιμούν ότι θα κερδίσουν το χρόνο που χρειάζονται για να αλλάξουν κάπως τα πράγματα στην οικονομία και να αποκαταστήσουν κάπως στη συνέχεια τις χειμαζόμενες κοινωνικές ομάδες, ώστε να αντιστρέψουν τις κακές διαθέσεις των πολιτών.
Αυτό είναι περίπου το πνεύμα που διακατέχει το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό τον ίδιο.
Νιώθουν με άλλα λόγια άτρωτοι, όπως συνήθως συμβαίνει με όλους τους εξουσιαστές στη Γη.
Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική. Οι περισσότεροι αναλυτές και επεξεργαστές των διαθέσεων της κοινής γνώμης πιστεύουν ότι έχει ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση, ότι οι τηλεοπτικές άδειες είναι για τον Τσίπρα ότι το Βατοπέδι για τον Καραμανλή και ότι ζούμε την αρχή του τέλους μιας πολιτικής ομάδας που ήλθε στην εξουσία πολλά υποσχόμενη, αλλά τώρα έχει πνιγεί στο πέλαγος των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αυτή την ώρα έρεισμα στην κοινωνία, ούτε έχει συγκροτήσει ισχυρό μέτωπο υποστήριξης. Ο κόσμος βιώνει διαρκή διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, είναι απογοητευμένος, πολύ κουρασμένος και γι’ αυτό δεν αντιδρά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έλθει κάποια στιγμή που θα ξεσηκωθεί εναντίον ενός σχήματος που δεν ξέρει τι είναι και που θέλει να πάει τη χώρα.
Αλλά και στον κύκλο των πρώτων και φανατικών υποστηρικτών υπάρχει σύγχυση και αμφισβήτηση μεγάλη. Οι γηραιότεροι αριστεροί αρνούνται τον αυταρχισμό του Παππά, του Πολάκη,του Σπίρτζη και τις τσαβίστικες πρακτικές του Σκουρλέτη και του Φίλη. Οι νεότεροι αριστεροί μάλιστα έχουν προ πολλού, μετά τα τρίτο μνημόνιο, εγκαταλείψει το σκάφος του ΣΥΡΙΖΑ και δείχνουν να γοητεύονται από το σκάφος της Ζωής και να φλερτάρουν με την «αγωνιστικότητα» του ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ των μνημονίων, του θράσους και του κυνισμού δεν έχει πολιτικό πρόσταγμα για το μέλλον. Ο κ.Τσίπρας των μνημονίων δεν αναγνωρίζεται ως αριστερός, ούτε γίνεται πιστευτός όταν πάει να μεταμφιεστεί σε σοσιαλδημοκράτη, δεν πείθει όταν μιλά για νέο πλούτο και δημιουργία.
Το έλλειμμα πολιτικής προκύπτει από το γεγονός ότι δεν μπορεί να συσπειρώσει κοινωνικές ομάδες, επειδή απλούστατα άλλα προτάσσει και άλλα πράττει.
Δεν υπάρχει δηλαδή χειροπιαστή βάση υποστήριξης. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τέτοια βάση υποστήριξης στο λαό γιατί από την πρώτη στιγμή έδωσε στις λαϊκές τάξεις και πόρους και ευκαιρίες.
Ο κ.Τσiπρας αφαιρεί διαρκώς, δεν δίνει, δεν μοιράζει, για την ακρίβεια δεν έχει να μοιράσει και έτσι δεν μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές ομάδες.
Όπως παρατήρησε κάποιος πολιτικός επιστήμονας η μόνη πρόταση που απευθύνει ο κ.Τσίπρας στον ελληνικό λαό είναι ότι «κυβερνώ εγώ» και μόνο γι’ αυτό πρέπει να είστε ευτυχείς και ευχαριστημένοι.
Κάτι τέτοιο όμως οδηγεί στον αυταρχισμό και στην τυραννία. Όταν καταρρακώνονται οι θεσμοί και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα η Δημοκρατία υποχωρεί στην Πόλη και μόνο δεινά περιμένουν το λαό.
