Παιχνίδια εξουσίας, θεωρίες συνωμοσίας και «αριστερά» αλισβερίσια

Οσοι έχουν την ευκαιρία να συνομιλούν ειλικρινά με ανώτερα κυβερνητικά στελέχη, πέρα από τις τυπικότητες που οι ρόλοι και οι θέσεις επιβάλλουν, αισθάνονται την αγωνία και ενίοτε την αμηχανία για τα πεπραγμένα της αριστερής διακυβέρνησης. Υπάρχουν διακεκριμένα πρόσωπα, ζυμωμένα δεκαετίες στης πολιτικής τα μονοπάτια, που παραδέχονται πια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά αιφνιδιάστηκαν από την κρίση και την έντασή της. «Δεν υπήρχαν επεξεργασίες, ούτε ένα κείμενο δεν θα βρείτε, όσο κι αν ψάξετε, για πολιτικές αντιμετώπισης και χειρισμού τέτοιας κατακλυσμιαίας κρίσης σαν κι αυτήν που ζούμε τα τελευταία χρόνια» θα μας πει ένας από τους παλαιότερους του κόμματος που διαχειρίζεται από τον Γενάρη του 2015 τις τύχες της χώρας.

Για να προσθέσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια αμέσως μετά ότι «είναι αλήθεια ότι άλλα νομίζαμε και άλλα αναγκαστήκαμε να κάνουμε». «Ποτέ βεβαίως δεν σκεφτήκαμε τη χώρα εκτός ευρωζώνης, τακτικισμοί μπορεί να υπήρξαν, αλλά τέτοια κεφαλαιώδους σημασίας επιλογή δεν υπήρξε» δηλώνει κατηγορηματικά θέλοντας να προλάβει σχετικά ερωτήματα, αλλά και για να ανακόψει τους αρνητικούς συνειρμούς που μπορεί να προκαλούν στους συνομιλητές του τέτοιες παραδοχές.

Ωστόσο στο δικαιολογημένο ερώτημα «τι κάνετε τώρα», απαντά με την ίδια αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Αυτό που κάθε έξυπνος άνθρωπος αντιλαμβάνεται, αυτή την ώρα αγοράζουμε χρόνο, προσφέροντας χώρο, κάνοντας εκπτώσεις, ιδεολογικές και άλλες».

Αυτή είναι ίσως η πεμπτουσία της τρέχουσας πολιτικής περιόδου. Η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα των συνθηκών, οικονομικών, κοινωνικών, εσωτερικών και εξωτερικών, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο δίδοντας χώρο σε δυνάμει συμμάχους προκειμένου να οικοδομήσει συνεργασίες ικανές να διατηρήσουν στην εξουσία το παρόν σχήμα μετασχηματιζόμενων ιδεών και αντιλήψεων.

Είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη ήταν εκπαιδευμένα στη διεκδικητική αντιπολίτευση, δεν είχαν παραστάσεις διακυβέρνησης και όπως ορισμένοι παραδέχονται, αγνοούσαν τους συσχετισμούς στην Ευρώπη, δεν είχαν ιδέα για τις αρχές, τους κανόνες του ευρωσυστήματος και τις δεσμεύσεις που πήγαζαν από τη συμμετοχή σε αυτό. Επιπλέον, έτρεφαν πλάνες και είχαν αναπτύξει αυθαίρετες αντιλήψεις για το πώς κυβερνάται μια χώρα. Επίσης οι νεότεροι, του αρχηγού συμπεριλαμβανομένου, δεν γνώριζαν την ιστορικότητα, ούτε την ποιότητα των προσώπων. «Είναι μόλις σαράντα χρόνων, δεν γνωρίζουν, ακούν για τον έναν και βλέπουν τον δείνα, καλοντυμένο και ευγενή, και νομίζουν ότι πρόκειται για ευυπόληπτους πολίτες, δεν ξέρουν τι κουβαλάνε, ποιες είναι οι επιδιώξεις τους και πόσο αγαθές μπορεί να είναι οι προθέσεις τους» διευκρινίζει ο συνομιλητής μας προς άρση των όποιων παρεξηγήσεων.

Ωστόσο η εξήγηση δεν πείθει τους δύσπιστους που βλέπουν την ομάδα Μαξίμου να εκπονεί σχέδια επί σχεδίων και να χειρίζεται σχεδόν με επιστημονικό τρόπο τόσο τις δυνατότητες προπαγάνδας όσο και εκείνες της κατασκευής θεαμάτων, πολιτικών και επικοινωνιακών.

Η σύλληψη και η εκτέλεση του σχεδίου άλωσης των μέσων ενημέρωσης, παρά τις αστοχίες του, δηλώνει –αν μη τι άλλο –τον εξτρεμισμό και τις δυνατότητες της ομάδας στρατηγικού σχεδιασμού. Μπορεί να προδόθηκε ο κ. Παππάς από την ποιότητα των υποψήφιων νέων καναλαρχών, αλλα το σχέδιο κατάληψης των μέσων ενημέρωσης είναι, μέσα στον τυχοδιωκτισμό του, πολιτικά αποδοτικό για την ώρα.

Ο Τσίπρας κυβερνά καλλιεργώντας την αντίθεση με τα μέσα ενημέρωσης και επιδιώκοντας μέσω αυτής την αναδιάταξη των οικονομικών δυνάμεων της χώρας.

Είναι φανερό ωστόσο ότι η επίκληση του εσωτερικού εχθρού δεν επαρκεί. Οσο δεν εξασφαλίζεται πρόοδος και δεν δημιουργείται νέος πλούτος, ακόμη και τα καλύτερο σχέδιο αποτυγχάνει. Και είμαστε πιθανώς κοντά στο σημείο της αποτυχίας, παρά τα όσα αισιόδοξα μεταδίδει η κυβέρνηση. Η οικονομία «μαυρίζει» επικίνδυνα, όπως δηλώνει η υστέρηση των εσόδων τον παρελθόντα Ιούλιο.

Αν το βάρος των φόρων προκαλέσει άρνηση καταβολής των επαυξημένων φόρων και γιγάντωση της φοροδιαφυγής τότε το όλο εγχείρημα θα αποτύχει, παρασύροντας τους πάντες στον όλεθρο, με πρώτους βεβαίως τους πιο φιλόδοξους της νέας Αριστεράς.

Κάπου εδώ όμως αρχίζουν τα σενάρια συνωμοσίας, τα οποία ευδοκιμούν στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα. Τα τελευταία που κυκλοφορούν στην πρωτεύουσα φαντάζουν εντυπωσιακά, εκκινούν από το μακρινό παρελθόν και από μια σύμπτωση της ιστορίας έρχονται να ρυθμίσουν το προβληματικό παρόν μας.

Η τρέχουσα συνωμοσιολογία θέλει τα πάντα να έχουν τη βάση τους στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου ανεδείχθη ως μείζον το ζήτημα του εκσυγχρονισμού των τηλεπικοινωνιών της χώρας.

Ο κρατικός ΟΤΕ διαφέντευε τότε τις τηλεπικοινωνίες. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες ήταν κακές, η ζήτηση τηλεφωνικών συνδέσεων ανεκπλήρωτη και το αίτημα για αναβάθμιση πάνδημο και καθοριστικό για την ανάπτυξη της οικονομίας. Σε εκείνη τη φάση συγκρούστηκαν δύο κυρίαρχες ομάδες συμφερόντων, οι οποίες έκτοτε μας συνοδεύουν, καθορίζοντας, κατά τους συνωμοσιολογούντες, την πορεία της χώρας.

Της πρώτης ηγείτο ο ανερχόμενος τότε Σωκράτης Κόκκαλης, γιος του Πέτρου Κόκκαλη, ενός μυθικού προσώπου της Αριστεράς, που έχαιρε εκτιμήσεως στους κύκλους της αστικής Αθήνας.

Πρωτοπόρος νευροχειρούργος, ο Πέτρος Κόκκαλης στα χρόνια του Μεσοπολέμου θα πάρει τα βουνά στα χρόνια της Κατοχής και αργότερα θα ενταχθεί στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για να ακολουθήσει στη συνέχεια τους ηττημένους κομμουνιστές στις λαϊκές δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Θα είναι από τους λίγους που θα λάβουν καθηγητική έδρα στην Ανατολική Γερμανία. Ο γιος Σωκράτης θα μεγαλώσει εκεί, θα σπουδάσει στη Μόσχα και κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του ’60 θα επαναπατρισθεί προκειμένου να δοκιμάσει την τύχη του στις μπίζνες. Ολες οι πόρτες θα είναι ανοιχτές για τον γιο του Πέτρου και θα ανοίξουν ακόμη περισσότερο στα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο όταν θα επιχειρήσει να αναδειχθεί σε βασικό προμηθευτή του ΟΤΕ και να ηγηθεί της προσπάθειας εκσυγχρονισμού του. Ο Σωκράτης Κόκκαλης θα εκπροσωπεί τότε ανατολικογερμανικό υλικό, αλλα θα βρει τρόπους ενός ιδιότυπου συνεταιρισμού και με τη δυτικογερμανική τότε Siemens.

Απέναντί του θα στηθεί ο Βαρδής Βαρδινογιάννης, ένας μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, που είχε αντισταθεί στη χούντα των συνταγματαρχών, διέθετε ήδη ένα διυλιστήριο, αξιόλογο στόλο πετρελαιοφόρων και διεκδικούσε συμμετοχή στην ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών, στην μπίζνα του μέλλοντος, όπως πολλοί διέκριναν από τότε. Εκείνος θα εκπροσωπεί τη γαλλικών συμφερόντων Alcatel και θα δώσει μάχη ζωής για να συμμετάσχει στην προμήθεια τηλεπικοινωνιακού υλικού του ΟΤΕ.

Η σύγκρουση Κόκκαλη – Βαρδινογιάννη θα είναι σφοδρή, θα λάβει διαστάσεις μεγάλες και θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλα και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που θα ακολουθήσει. Στη βάση εκείνης της διεκδίκησης θα υπάρξουν ομαδοποιήσεις στο πολιτικό σύστημα. Θα συγκροτηθούν οριζόντιες πολιτικές ομάδες υποστήριξης και από τις δύο πλευρές, οι οποίες θα διαπερνούν όλα τα κόμματα.

Ο Κόκκαλης λόγω πολιτικής καταγωγής θα βρει υποστήριξη κυρίως στον ευρύτερο χώρο του ΠαΣοΚ και της Αριστεράς και ο Βαρδινογιάννης κυρίως στην Κεντροδεξιά, αν και όπως είπαμε, οριζόντια ήταν η διείσδυση στα κόμματα. Κάποια στιγμή η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ του Κόκκαλη και θα αναδειχθεί σε κυρίαρχο προμηθευτή του ΟΤΕ.

Η αντίθεση ωστόσο, έχοντας λάβει πρωτοφανείς διαστάσεις, θα παραμείνει ενεργή στον χρόνο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι στη βάση εκείνης της μεγάλης αντίθεσης θα συγκροτηθεί η μετέπειτα αναδειχθείσα διαφορά διαπλοκής – αντιδιαπλοκής. Στα χρόνια του Μητσοτάκη, οπότε και καθιερώθηκε ο όρος διαπλοκή, πήγε να μορφοποιηθεί η διαφορά, αν και ο τότε πρωθυπουργός έπαιζε και με τις δύο ομάδες συμφερόντων. Γι’ αυτό και οι αναφορές του ήταν γενικές, ουδέποτε προσωποποιήθηκαν ευθύνες για την πτώση της κυβέρνησής του, παρά μόνο έμεινε σε κατηγορίες εναντίον πολιτικών, κυρίως εναντίον του Αντώνη Σαμαρά.

Αργότερα η διαφορά εκφράστηκε και στα γήπεδα, όπου φανερώνονταν και καλύπτονταν μαζί οι επιρροές και οι συμπάθειες. Προϊόντος του χρόνου, το σύστημα Κόκκαλη απομειώθηκε στον ΟΤΕ και με την ιδιωτικοποίηση του οργανισμού σχεδόν εκμηδενίστηκε. Κάποια στιγμή ο Κόκκαλης αποχώρησε από τις τηλεπικοινωνίες, προτίμησε τον τζόγο και μάλιστα σε διεθνή επίπεδα και εντέλει η πολιτική επιρροή εξέπνευσε.

Αντιθέτως η επιρροή της οικογένειας Βαρδινογιάννη στην πολιτική γιγαντώθηκε. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη διατηρεί σήμερα εκλεκτικές συγγένειες με τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, και ταυτόχρονα συνομιλεί με τους Καραμανλήδες, όπως επίσης και με τις ηγεσίες του ΠαΣοΚ, του Ποταμιού, και της Ενωσης Κεντρώων. Με την οικογένεια Μητσοτάκη η σχέση ήταν πάντα ανταγωνιστική λόγω και της Siemens, αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Η τρέχουσα θεωρία συνωμοσίας λοιπόν θέλει την οικογένεια Βαρδινογιάννη πιεζόμενη και στοχοποιημένη από τους ευρωπαίους εταίρους. Κατά μια εκδοχή θεωρείται τμήμα της ελληνικής ελίτ που εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις. Λέγεται μάλιστα ότι ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ έχει μεταφέρει σχετικές απόψεις στην Αθήνα, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Παλαιότερα η τρόικα επίσης είχε ασκήσει αντίστοιχες πιέσεις. Κατά την τρέχουσα θεωρία συνωμοσίας λοιπόν το κυρίαρχο συμφέρον δημιουργεί στην παρούσα φάση βάσεις αντιμετώπισης της απειλής και χτίζει κάστρα πολιτικής προστασίας. Οι πιο ευφάνταστοι συσχετίζουν τις προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης, τις επιθέσεις εναντίον Στουρνάρα, τις κοινές αντιδράσεις ΣΥΡΙΖΑ – καραμανλικών κατά του Γεωργίου της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και φαντάζονται συντονισμό των δύο πλευρών, με σκοπό να προκαλέσουν ρήγμα στη Νέα Δημοκρατία, ικανό να εμποδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει την εξουσία. Και αυτό γιατί κατά το σενάριο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα παραδώσει τη χώρα πλήρως στους δανειστές, οι οποίοι θα αρπάξουν τα πάντα και θα θίξουν το κύριο συμφέρον.

Η θεωρία συνωμοσίας λοιπόν θέλει συντονισμό ή καλύτερα σύμπραξη μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και καραμανλικών προκειμένου να απομονωθεί ο Μητσοτάκης, να ενισχυθεί και να εμπλουτιστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διατηρηθούν βαθμοί ελευθερίας έναντι των ξένων για να αποφευχθεί ο επερχόμενος αφελληνισμός τραπεζών, επιχειρήσεων και γενικώς αξιών. Κατά την τρέχουσα πάντως θεωρία συνωμοσίας τα παραπάνω δεν αρκούν.

Η διασφάλιση της ελληνικότητας απαιτεί και άλλες κινήσεις. Στο ίδιο πλαίσιο περιγράφονται κινήσεις συνεργασίας του Πάνου Καμμένου με τον Απόστολο Τζιτζικώστα –άλλο ένα πλήγμα δηλαδή στον Κυριάκο Μητσοτάκη –και ίδρυση νεανικού κόμματος, στα πρότυπα του νεανικού τηλεοπτικού STAR, από δημοφιλή τραγουδιστή, προκειμένου να διασφαλισθεί ότι ένα κομμάτι της νεολαίας δεν θα ακολουθήσει τον Κυριάκο και έτσι η ελληνικότητα θα παραμείνει υπερασπίσιμη.

Οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν πολλούς οπαδούς στην Ελλάδα. Και γόνιμο πεδίο ανάπτυξης. Ας ελπίσουμε ότι το δόγμα «κερδίζουμε χρόνο, δίνουμε χώρο» να μη συνδέεται με την ευόδωση τέτοιων σεναρίων, παρά μόνο με τις δυσκολίες διακυβέρνησης και την ανάγκη να αποκτήσει επιτέλους η χώρα πυξίδα απελευθέρωσης από την κρίση. Τη μόνη που χρειάζεται πραγματικά.

ΣΕΝΑΡΙΑ
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει την πολυπλοκότητα των συνθηκών, οικονομικών, κοινωνικών, εσωτερικών και εξωτερικών, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο δίδοντας χώρο σε δυνάμει συμμάχους προκειμένου να οικοδομήσει συνεργασίες ικανές να διατηρήσουν στην εξουσία το παρόν σχήμα.

Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη διατηρεί σήμερα εκλεκτικές συγγένειες με τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εθνικής Αμυνας, και ταυτόχρονα συνομιλεί με τους Καραμανλήδες, όπως επίσης και με τις ηγεσίες του ΠαΣοΚ, του Ποταμιού και της Ενωσης Κεντρώων.

Οι πιο ευφάνταστοι συσχετίζουν τις προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης, τις επιθέσεις εναντίον Στουρνάρα, τις κοινές αντιδράσεις ΣΥΡΙΖΑ – καραμανλικών κατά του Γεωργίου της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και φαντάζονται συντονισμό των δύο πλευρών, με σκοπό να προκαλέσουν ρήγμα στη Νέα Δημοκρατία, ικανό να εμποδίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίσει την εξουσία