Τον Δεκέμβριο του 2014 ο κ. Τσίπρας – εν αναμονή πρωθυπουργός τότε – δεν άκουγε κανέναν. Όσες προειδοποιήσεις κι αν εδέχθη απο εγχώριους και διεθνείς παράγοντες και προσωπικότητες δεν μετέβαλε στάση.
Πίστευε βαθειά τότε και διεκήρυττε μετά πάθους ότι η Ευρώπη και τα επίσημα όργανα της θα δεχθούν την επιλογή του στην οικονομική πολιτική, θα συμφωνήσουν στην εφαρμογή του περιβόητου προγράμματος της Θεσσαλονίκης και ακόμη ήταν σίγουρος ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα προσφέρει τη χρηματοδότηση που θα ζητούσε επειδή κατά την εκτίμησή του δεν μπορούσε δήθεν να θέσει σε κίνδυνο την ενότητα της ευρωζώνης.
Όταν μάλιστα κάποιος από τους συνομιλητές του τολμούσε να πει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφασίζει βάσει συγκεκριμένων αρχών και κανόνων, σχεδόν τον επιτιμούσε. Πολύ περισσότερο έδειχνε ενόχληση όταν ορισμένοι τον προειδοποιούσαν ότι η ECB μόλις διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση και κατ´ επέκταση η χώρα κινείται εκτός προγράμματος θα σφίξει τη χρηματοδότηση, θα περιορίσει τη ρευστότητα και θα οδηγήσει την οικονομία σε πιστωτική ασφυξία.
Ο κ. Τσίπρας αγνόησε τότε εκείνες τις προειδοποιήσεις. Επέλεξε τον κ. Βαρουφάκη και υιοθέτησε τακτική πολιτικής διαπραγμάτευσης η οποία ως γνωστόν οδήγησε σε αδιέξοδα. Χρειάστηκε να φθάσει η Ελλάδα ένα βήμα πριν την έξοδο από την ευρωζώνη για να πεισθεί ο κ ΤσΙπρας.
Αλλά και μετά, όταν διαπίστωσε ότι δεν έχει επιλογή, προτίμησε να οργανώσει μια κρίση πολιτική προκειμένου να δικαιολογήσει τη στροφή που έπρεπε να κάνει. Ετσι επινόησε το δημοψήφισμα και ακολούθως, υπό το βάρος απρόβλεπτων γεγονότων – καθώς άλλα υπολόγιζε κι αλλα ήλθαν- οδηγήθηκε στις κάλπες τον περσινό Σεπτέμβριο.
Πολλοί και τότε τον προειδοποιούσαν να συγκροτήσει μια κυβέρνηση πιο φιλική προς την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ώστε ευχερέστερα να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις που πήγαζαν από τη συμφωνία που εκείνος φαρδιά πλατιά υπέγραψε.
Προτίμησε τους ΑΝΕΛ για να φθάσει έπειτα από εφτά μήνες σε ανάλογο αδιέξοδο με το περσινό. Και τώρα αναζητεί δρόμο διαφυγής. Δεν μπορεί να σηκώσει το κόστος που ανέλαβε, ακούει τη βουή της κοινωνίας που πλέον δεν νοιάζεται τι θα κάνει αλλά αγωνιά για το «πότε θα φύγουν αυτοί» και ετοιμάζεται για τα μόνα κόλπα που ξέρει.
Μια κρίση πολιτική προετοιμάζει, όπως πολλοί προέβλεπαν, προκειμένου να διαφύγει της ευθύνης. Πόρτα εξόδου αναζητεί ο κ. Τσίπρας, το μαγαζάκι που έστησε με τον Παππά θέλει να προστατέψει και τίποτε άλλο. Για τη χώρα ούτε νοιάστηκε ποτέ, ούτε τώρα νοιάζεται. Είναι εντελώς προβλέψιμος πια ο κ.Τσίπρας.
