Το ΦΕΚ έχει ημερομηνία 23 Σεπτεμβρίου 1974. Το υπογράφουν ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και το σύνολο των μελών του υπουργικού συμβουλίου – άνθρωποι που, οι περισσότεροι εξ αυτών, είχαν ζήσει τον Εμφύλιο Πόλεμο, είχαν μετάσχει ενεργά από κεντρικές πολιτικές θέσεις στις μετεμφυλιακές εξελίξεις στις τάξεις της ΕΡΕ, της Ενωσης Κέντρου ή και στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης της χώρας, είχαν διωχθεί από τη χούντα και, σίγουρα, ούτε μέλη του ΚΚΕ ήταν, ούτε καν αριστεροί με οποιαδήποτε έννοια… Με αυτό το ΦΕΚ λοιπόν, ο Καραμανλής, που δεν έχει προλάβει ακόμα να κάνει καν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές (έγιναν στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεμβρίου), ούτε να προχωρήσει στο νέο σύνταγμα της χώρας, το πρώτο που κάνει και θεμελιώνει τη λεγόμενη Μεταπολίτευση, είναι να νομιμοποιήσει όχι μόνον το ΚΚΕ, αλλά και οποιοδήποτε κόμμα το οποίο δεν έχει σκοπό τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα: αυτό είναι το ένα και μοναδικό κριτήριο για την ίδρυση κομμάτων: η χώρα, έχει πια δημοκρατία. Σε αυτό το ΦΕΚ, το οποίο μάλιστα φέρει και την υπογραφή του στρατηγού Γκιζίκη ως «προέδρου», ακόμα «της Δημοκρατίας» τέθηκαν οι βάσεις για τον ομαλό πολιτικό βίο της χώρας, τα επόμενα σχεδόν σαράντα χρόνια. Σχεδόν, καθώς, από προχθές, μετά το ειδεχθές έγκλημα από στέλεχος της Χρυσής Αυγής (αλήθεια, έχει διαγραφεί από τις τάξεις της μετά το φόνο;), η θεωρία των «δύο άκρων» θολώνει πλέον το τοπίο που ξεκαθάριζε με αυτό το ΦΕΚ στις 23 Σεπτεμβρίου 1974…
Ο Καραμανλής και οι υπουργοί του, δεν ήταν αριστεροί. Γνώριζαν όμως πολύ καλά ότι η χώρα που δεν περιλαμβάνει στο συνταγματικό της πλαίσιο τη λειτουργία της Αριστεράς, δεν είναι δημοκρατική χώρα. Θα την ψήφιζαν ποτέ; Ασφαλώς όχι. Επέβαλαν όμως άμεσα τη νομιμοποίησή της, και μάλιστα με τη χούντα να κρατά ακόμα πολύ κρίσιμα πόστα στον κρατικό μηχανισμό και με το τοπίο να μην έχει απολύτως ξεκαθαρίσει, ακριβώς επειδή ήθελαν να επαναφέρουν τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Η θεωρεία των δύο άκρων, κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση και πάει τη χώρα σαράντα χρόνια πίσω, πριν από την υπογραφή αυτού του ιστορικού ΦΕΚ. Γιατί επιχειρεί την απονομιμοποίηση της Αριστεράς, που, μία από τις εκφράσεις της, τυγχάνει σήμερα να είναι ψηφισμένη αξιωματική αντιπολίτευση.
Το στοιχείο που επικαλούνται εκείνοι που εισήγαγαν τη θεωρεία των δύο άκρων, ρίχνοντας λάδι σε μια φωτιά που ήδη καίει περίπου ανεξέλεγκτη στη χώρα, είναι μία σειρά γεγονότων, λόγων ή πράξεων, όπως τα όσα συνέβησαν στις Σκουριές, ή η μη ρητή καταδίκη ενεργειών από μέλη του εν λόγω κόμματος της Αριστεράς, σε πράξεις βίας. Όμως, κι αν ακόμα δεχθεί κανείς ότι αυτά έχουν, κακώς, συμβεί στο μέτρο που έχουν συμβεί, είναι ξεκάθαρο στον καθένα ότι ουδεμία σχέση έχουν με προσπάθεια βίαιης κατάληψης της εξουσίας και κατάλυσης του πολιτεύματος!
Συνεπώς, το να αναφέρει κανείς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται «εκτός συνταγματικού τόξου», είναι μία ακραία, επικίνδυνη για τη δημοκρατία και τη χώρα προπαγανδιστική διαστρεύλωση, που η ίδια θυμίζει μεθόδους όχι από τις καλύτερες εποχές για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Επικίνδυνη γιατί είτε εν γνώσει της, είτε εν αγνοία της, επιχειρεί να πάει τη χώρα πίσω από εκείνο που κατακτήθηκε μετά από τόσες περιπέτειες το Σεπτέμβριο του 1974. Ασφαλώς και σε κανέναν δεν αρέσει να βλέπει να μην καταδικάζονται πράξεις βίας, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει. Όμως, η απόσταση ανάμεσα σε αυτό και στην απόπειρα απονομιμοποίησης ενός κόμματος με τη λογική ότι είναι το ίδιο με τη Χρυσή Αυγή που στέλεχός της δολοφονεί εν ψυχρώ ένα πολίτη, δεν είναι απλώς χαώδης, αλλά και επικίνδυνη: στην ουσία, δείχνει μια Ελλάδα που σκέπτεται με τα δεδομένα όχι του 2013, ούτε καν του 1974, αλλά του 1947, όταν, ένα άλλο ΦΕΚ, επέτεινε τα μέτρα της παρανομίας του ΚΚΕ… Και η επιστροφή σε αυτή την Ελλάδα, όχι απλώς δεν είναι λύση για τα τεράστια προβλήματα της χώρας, αλλά περιέχει, εκείνη πλέον, το σπέρμα της αδιαφορίας, της περιφρόνησης για το Σύνταγμα… Και, το μόνο σίγουρο, είναι ότι αν μια τέτοια θεωρία χρησιμοποιηθεί, αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο και, τελικά, επικρατήσει, στην κυβέρνηση ή / και σε μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης που η κυβέρνηση ελέγχει, τότε είναι που η δημοκρατία θα κινδυνεύσει πραγματικά και άμεσα, τότε είναι που η πραγματική εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα θα επικρατήσει στη χώρα και που το λεγόμενο «συνταγματικό τόξο», θα μείνει πια χωρίς βέλη…
Ας προσέξουν λοιπόν πολύ καλά τι κάνουν όσοι με περισσή ευκολία και για ευτελείς λόγους σπρώχνουν, από θέση ισχύος, την Ελλάδα προς τα εκεί, ακριβώς 39 χρόνια μετά της κατοχύρωσης της δημοκρατίας στη χώρα με την νομιμοποίηση, στις 23 Σεπτεμβρίου 1974, όλων των κομμάτων που δεν έχουν σκοπό τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας. Κι ας ρίξουν τις δυνάμεις τους εκεί που υπάρχει ο άμεσος, αληθινός κίνδυνος: εκεί απ’ όπου η δημοκρατία και η χώρα σήμερα απειλούνται πραγματικά, όπως και η ενότητα του ελληνικού λαού. Γιατί όποιος τη διαταράξει, ειδικά σήμερα, θα φέρει βαρύτατη ιστορική ευθύνη.
