Τέλος εποχής για τον μπον βιβέρ της «Αλλαγής»

Τέλος εποχής για μια γενιά πολιτικών που δεν είχαν συνδέσει την πολιτική με τον βιοπορισμό αποτελεί ο θάνατος του Γιώργου Κατσιφάρα, του μπον βιβέρ της «Αλλαγής» ή του «Γιώργη», όπως τον αποκαλούσε συνεχώς ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Πηγαίος, αυθεντικός σε όλα του ήταν πάντοτε ο Κατσιφάρας. Οταν το «ΠαΣοΚ της Αλλαγής» μεσουρανούσε τη δεκαετία του ’80, δημιουργούσε τη δική του πολιτική σχολή αφήνοντας έκπληκτους και ίσως τρομαγμένους τους εκπροσώπους της συντηρητικής παράταξης, οι οποίοι έβλεπαν ένα αγροτόπαιδο από το Καλέντζι, ντυμένο άψογα, με μοντέρνες γραβάτες και καλόγουστα μανικετόκουμπα, να εισβάλλει στα στέκια τους, δηλαδή στα εφοπλιστικά και κοσμικά σαλόνια, και τα βράδια να χορεύει ζεϊμπέκικο μαζί με τον Ανδρέα στο «Πίκολο Μόντο» στο Μαρούσι ενώ ακουγόταν το τραγούδι της Ρίτας Σακελλαρίου «Γεννήθηκες για την καταστροφή». Τότε που τα τριαντάφυλλα και τα γαρίφαλα γέμιζαν τις πίστες στο «Περιβόλι τ’ Ουρανού», τότε που η κάθε τοπική και συνδικαλιστική οργάνωση διοργάνωνε το δικό της πάρτι (χοροεσπερίδα την αποκαλούσαν) για να υμνήσει τα έργα και τις αποφάσεις της κυβέρνησης.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον θεωρούσε παιδί του, έδειχνε να έχει περισσότερη εμπιστοσύνη σε αυτόν παρά σε οποιονδήποτε άλλον και δεν είναι λίγες οι φορές που ο Κατσιφάρας εμφανιζόταν ακόμη και σε απόρρητες συσκέψεις στο Καστρί ή στο Μέγαρο Μαξίμου στηρίζοντας τις θέσεις και τις απόψεις του αρχηγού του. Η μοναδική ίσως φορά που διαφώνησε με τις επιλογές του αρχηγού ήταν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου συνδέθηκε με την κυρία Δήμητρα Λιάνη. Πιστός στην οικογένεια Παπανδρέου και στην κυρία Μαργαρίτα Παπανδρέου, ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει την επιρροή που ασκούσε μια πρώην αεροσυνοδός στον Ανδρέα. Αλλά όταν πέθανε ο Ανδρέας, ο Κατσιφάρας ήταν αυτός που συνόδευσε την κυρία Λιάνη στο νεκροταφείο και έμεινε ιστορική η φωτογραφία στην οποία φαίνονται να ακολουθούν τη σορό μαζί αγκαζέ.

Τι ήταν αυτό όμως που έκανε έναν σοσιαλιστή, όπως του άρεσε να αυτοπροσδιορίζεται, αγαπητό ακόμη και στη συντηρητική παράταξη; Το γεγονός ότι δεν ήταν συγκρουσιακός άνθρωπος ή αλαζόνας, όπως ήταν πολλά από τα στελέχη του τότε ΠαΣοΚ; Οχι βεβαίως. Ηταν η ικανότητά του να ελίσσεται, να μπορεί να συνομιλεί με την ίδια ευκολία με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, ακόμη και με τους λιμενεργάτες, χωρίς επισημότητα και πρωτόκολλα, χωρίς συνοδεία φρουρών και παρατρεχάμενων. Μιλούσε σε όλους στη γλώσσα τους, τους έλεγε αυτά που ήθελαν να ακούσουν και οι πάντες ήταν ικανοποιημένοι. Ακόμη και οι πολιτικοί αντίπαλοί του τον συμπαθούσαν, τον καλούσαν συχνά στα πηγαδάκια τους στη Βουλή και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η ΝΔ (τότε που ήταν αντιπολίτευση και ο Κατσιφάρας υπουργός) είχε καταθέσει τις λιγότερες ερωτήσεις στη Βουλή εναντίον του.

Το άλλο μοναδικό για πασόκο εκείνης της εποχής προσόν που είχε ο Κατσιφάρας ήταν η σιωπή του. Δεν αποκάλυπτε ποτέ το παραμικρό για τους Παπανδρέου. Ακόμη και λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του, βλέποντας την πορεία ενός άλλου Παπανδρέου, του κ. Γ. Παπανδρέου, στην πολιτική και την ένταξη της χώρας στο μνημόνιο, φαινόταν μεν στενοχωρημένος αλλά απέφευγε τη δημόσια κριτική. Απλώς επανελάμβανε μία από τις αγαπημένες του φράσεις: «Για όλα αυτά θα μιλήσει η Ιστορία, δεν είναι δική μας δουλειά».

Ανθρωπος «large», καλός στην παρέα, με έξυπνες ατάκες, καλός γνώστης της μπιρίμπας (έπαιζε συχνά με τον κ. Μιλτ. Παπαϊωάννου), με έξυπνα (κάπως σόκιν) ανέκδοτα και ζηλευτό χιούμορ (χωρίς κακία), ο Κατσιφάρας δεν έκανε ποτέ πολιτικές δηλώσεις από τότε που πέθανε ο αρχηγός του.

Ηταν φανατικός εργένης. «Δεν θέλω να έχω γυναίκα στο σπίτι συνεχώς στα πόδια μου» έλεγε χαμογελώντας στους φίλους του όταν τον ρωτούσαν πότε θα σταματήσει την εργένικη ζωή. Στην πραγματικότητα, όμως, όπως βεβαιώνουν όλοι όσοι τον γνώριζαν καλά, ο Κατσιφάρας ήταν προσηλωμένος σε μία γυναίκα, γόνο οικογενείας βιομηχάνων, η οποία όμως δεν ανταποκρίθηκε και παντρεύτηκε άλλον. «Ηταν ο ανεκπλήρωτος πόθος του» λένε όσοι τον γνώρισαν. Αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να υπάρξει συνοδός σε κοσμικές εκδηλώσεις ωραίων γυναικών, ηθοποιών, γόνων εφοπλιστικών και τραπεζικών οικογενειών και στελεχών του ΠαΣοΚ. Ηταν, βλέπετε, η εποχή που όλα επιτρέπονταν, όλα ήταν αποδεκτά και κανένας δεν ασχολούνταν με τα προσωπικά κάποιου, τη στιγμή που το χρήμα (από τα δάνεια) έρρεε στην αγορά και το ΠαΣοΚ ήταν παντοδύναμο.

Συχνά έλεγε ότι είχε οικογένεια, στο σπίτι του, την οποία αποτελούσαν ο Γεράσιμος Παπαχρήστος, πρώην οδηγός του Γέρου της Δημοκρατίας, και η σύζυγός του Εφη. Αυτούς θεωρούσε οικογένειά του, καθώς και την αδελφή του Σοφία. Ο πατέρας του, Παναγιώτης ή «Τάκος», ήταν αγρότης ο οποίος αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αμερική και να εργαστεί σε διάφορες δουλειές, ακόμη και στους σιδηροδρόμους, για να συντηρήσει την πολυμελή οικογένειά του. Οταν έχασε πρώτα τη μητέρα του Ελισάβετ, ο Κατσιφάρας έλεγε ότι ένιωθε πραγματικά ορφανός.

Ως το τέλος έμεινε πιστός στον πρώτο αρχηγό του. Και όταν κάποτε ορισμένα στελέχη του ΠαΣοΚ τα οποία ο Παπανδρέου ανέδειξε αμφισβήτησαν τον αρχηγό, έσπευσε να πει ότι «αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας».