Την τελευταία εβδομάδα προβάλλεται στο Διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.debtocracy.gr, ένα ντοκιμαντέρ για την ελληνική κρίση με τον τίτλο «Debtocracy», ή αλλιώς «Χρεοκρατία». Προκαλεί έντονες θετικές και αρνητικές αντιδράσεις και αποτελεί αφορμή για διάλογο στο Διαδίκτυο και όχι μόνο. Ηδη περισσότεροι από 600.000 χρήστες του Διαδικτύου έχουν επισκεφθεί την ιστοσελίδα που προβάλλεται.
Μέσα από συνεντεύξεις με προσωπικότητες από Ελλάδα και εξωτερικό παρουσιάζεται η πρόταση για τη σύσταση μιας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου, η οποία θα κάνει τον ακριβή «λογαριασμό» του ελληνικού χρέους. Υποστηρίζεται η άποψη ότι μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι «απεχθές» καθώς δημιουργήθηκε σε συνθήκες διαφθοράς και επομένως το ελληνικό κράτος μπορεί να προβεί σε μονομερή στάση πληρωμών.
Οι δημιουργοί του «Debtocracy» Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη μιλούν στο «Βήμα» για το ντοκιμαντέρ και την υποδοχή του από τους θεατές.
-Πιστεύετε ότι μπορείτε να δώσετε τις λύσεις στην αντιμετώπιση του χρέους; Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές;
«Καλούμε τον κόσμο να ξεφύγει από τον υποτιθέμενο «μονόδρομο» τον οποίο παρουσιάζουν κυβέρνηση και ΜΜΕ. Προσπαθούμε να φέρουμε εικόνες από χώρες όπως η Αργεντινή και ο Ισημερινός, οι οποίες σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές είπαν όχι στο ΔΝΤ και τους ξένους δανειστές και έφεραν έστω και προσωρινά τον πολίτη στο προσκήνιο. Γι’ αυτό συνομιλούμε, λόγου χάρη, με τους ανθρώπους που καθόρισαν τη συγκεκριμένη πολιτική στον Ισημερινό δημιουργώντας επιτροπές λογιστικού ελέγχου και αποδεικνύοντας ότι μεγάλο τμήμα του χρέους είναι παράνομο ή μη νομιμοποιημένο».
-Στο ντοκιμαντέρ επιλέξατε να έχετε μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση, αποφεύγοντας να θίξετε την «άλλη πλευρά». Γιατί;
«Αυτή είναι μία ερώτηση η οποίαθα έπρεπε να απευθυνθεί σε πολλά μέσα ενημέρωσης, τα οποία τον τελευταίο χρόνο προβάλλουν συστηματικά μόνο τη μία άποψη των πραγμάτων. Θεωρούμε απλώς, ότι αυτό που παρουσιάζουμε είναι μία διαφορετική προσέγγιση, πουέλειπε τόσο καιρό».
-Πως ορίζετε την κρίση στην Ελλάδα;
«Είναι απόρροια της παγκόσμιας κρίσης, που έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του 1970, η οποία χτύπησε την ευρωπαϊκή περιφέρεια με ιδιαίτερη οξύτητα, λόγω της δομής της Ευρωζώνης και λόγω του ρόλου του ευρώ. Ωστόσο, τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης επιδεινώνουν τα προβλήματα σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Μειώνοντας το βιοτικό επίπεδο και αυξάνοντας την ανεργία, διαρρηγνύουν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό, καταστρέφουν την όποια εμπιστοσύνη υπήρχε στο πολιτικό σύστημα, φέρνουν στην επιφάνεια την ανεπάρκεια των θεσμών. Η κρίση, λοιπόν, δεν περιορίζεται στον τομέα της οικονομίας, αλλά είναι κρίση γενική».
-Στο ντοκιμαντέρ περιλαμβάνετε δηλώσεις του επικεφαλής της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας. Τι λέει για την Ελλάδα;
«Ενα απ’ τα πρώτα πράγματα που δήλωσε ο Ούγκο Αρίας ήταν η έκπληξή του επειδή η Ελλάδα δέχεται σήμερα μέτρα παρόμοια με αυτά που ελήφθησαν στον Ισημερινό τη δεκαετία του 1980, όταν την απόλυτη εξουσία είχαν οι πιστωτές. Μάλιστα, οι ελληνικές αρχές γνωρίζουν πως οι διαδικασίες που εφαρμόζει το ΔΝΤ στη χώρα παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι μεγάλο μέρος του χρέους επιβλήθηκε χωρίς τη δική μας συνυπευθυνότητα (όπως για τους εξοπλισμούς ή τους Ολυμπιακούς) και πως η διαφθορά έπαιξε σαφή ρόλο. Ο ίδιος δεν έκανε τόσο προβλέψεις, όσο μία προτροπή: Να γίνει λογιστικός έλεγχος για να διαπιστωθεί ακριβώς «πώς φτάσαμε ως εδώ», με πρωτοβουλία και υπό την ηγεσία της κοινωνίας των πολιτών, των κοινωνικών οργανώσεων».
-Πως ερμηνεύουν την κρίση στην Ελλάδα οι ξένοι ακαδημαϊκοί και οικονομολόγοι που μιλούν στο «Debtocracy»;
«Οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε εμείς φαίνεται να συμφωνούν ότι η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της δομικής κρίσης του καπιταλισμού η οποία μετουσιώθηκε σε κρίση της ευρωζώνης και στη συνέχεια μετεξελίχθηκε σε κρίση χρέους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αμφισβητούν δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όπως η αδυναμία αποτελεσματικής και δίκαιης φορολόγησης, η διαφθορά κ.ο.κ. Αν όμως χάσεις την ουσία του προβλήματος θα καταλήξεις σε διαχειριστικές λογικές που απλώς κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί – αν δεν το γιγαντώνουν κιόλας, όπως συμβαίνει στην τρέχουσα φάση».
-Πώς θα μπορούσαν να συμβάλλουν θετικά στην έξοδο από την κρίση τα «κυρίαρχα ΜΜΕ»;
«Για να συμβάλλουν θετικά στην έξοδο από αυτή, το πρώτο βήμα ίσως θα ήταν να… αφήσουν όλα τα λουλούδια να ανθίσουν».
-Η διανομή του ντοκιμαντέρ διατίθεται χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης από το Ίντερνετ, παρόλο που η παραγωγή κόστισε αρκετά. Γιατί το αποφασίσατε αυτό;
«Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά διότι δεν μπορούσαμε να θέσουμε περιορισμούς στη χρήση και την αναμετάδοση, δεδομένου ότι το ντοκιμαντέρ ανήκει στο κοινό. Προκειμένου να αποφύγουμε δεσμεύσεις στο περιεχόμενο, τις οποίες ίσως να απαιτούσε η χρηματοδότηση από εταιρείες, φορείς ή κόμματα, στραφήκαμε στον κόσμο για να καλύψουμε το κόστος της παραγωγής. Στους «συμπαραγωγούς» μας λοιπόν ανήκει το ντοκιμαντέρ, γι’ αυτό και δεν εγείρεται κανένα ζήτημα δικαιωμάτων. Εξάλλου, στόχος μας είναι το ντοκιμαντέρ να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους αποδέκτες…»
-Το ντοκιμαντέρ ντύνει μουσικά ο Γιάννης Αγγελάκας. Πιστεύετε ότι εν έτει 2011 υπάρχει μουσική σκηνή με ελεύθερο κοινωνικο-πολιτικό στίχο; Μπορεί η τέχνη σήμερα να επηρεάσει την κοινή γνώμη πολιτικά;
«Υπάρχει σίγουρα μουσική σκηνή με αυτά τα χαρακτηριστικά ακόμη και αν δεν έχει αμιγώς πολιτικό στίχο, όπως τον κατανοούσαν τη δεκαετία του 1960 ή του 1970. Και ο Αγγελάκας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της σκηνής. Το τραγούδι «Σιγά μην κλάψω» ήταν για εμάς η πιο «πολιτικά» φορτισμένη φράση της τελευταίας δεκαετίας. Αισθανόμαστε όμως ότι ακόμη και η συμμετοχή του στο ντοκιμαντέρ ήταν μια πράξη πολιτική. Από τις συζητήσεις που κάναμε καταλάβαμε ότι τον συγκινούσε η ιδέα μιας ανεξάρτητης δημοσιογραφικής παραγωγής με άποψη – μιας «πειρατείας» στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης όπως μας έλεγε. Και το ίδιο μας έλεγαν και τα άλλα δυο παιδιά που μας βοήθησαν στο soundtrack ο Aris RSN και ο Ερμής Γεωργιάδης».
