Χαρακτήρα ανοιχτής σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής και το κράτος λαμβάνει πλέον η οργή για τη δολοφονία του 15χρονου από τον αστυνομικό ειδικό φρουρό. Αυθόρμητες κινητοποιήσεις μαθητών, φοιτητών και διαδηλώσεις κομματικών οργανώσεων που εξέφραζαν συλλογικά το «όχι στην αστυνομική βία» συνυπήρχαν με εκδηλώσεις «αντάρτικου πόλεως» από ομάδες του αντιεξουσιαστικού χώρου σε κλεφτοπόλεμο με τα ΜΑΤ, οι οποίες μετέτρεψαν τους δρόμους της Αθήνας σε εμπόλεμες ζώνες. Εδώ και τρεις ημέρες, και με κορύφωση τη χθεσινή, η πρωτεύουσα θυμίζει πόλη σε κατάσταση πολιορκίας. Νεαροί με κουκούλες έκαιγαν τράπεζες, καταστήματα, δημόσια κτίρια, ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις τις περισσότερες φορές κυνηγούσαν διαδηλωτές που πορεύονταν ειρηνικά. Την ίδια στιγμή κάποιοι έσπασαν οπλοπωλείο στην Ομόνοια αρπάζοντας σπαθιά και τόξα. Ανάλογα επεισόδια διαδραματίστηκαν και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Η κατάσταση χθες το βράδυ ήταν εκτός ελέγχου, με την πρωτεύουσα να θυμίζει πεδίο μάχης.

Νωρίτερα το πρωί εκατοντάδες μαθητές βγήκαν στους δρόμους αυθόρμητα και πορεύτηκαν διαμαρτυρόμενοι έξω από τη ΓΑΔΑ στην οδό Αλεξάνδρας και ως την οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια _ στον τόπο όπου μαθητές, γονείς, δάσκαλοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας και επαγγέλματος αφήνουν ένα λουλούδι ή ένα σημείωμα υπόσχεσης: για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, και πάνω από όλα της ζωής, απαιτώντας μια δίκαιη κοινωνία. «Αύριο τι;» ρώτησαν στο ραδιόφωνο έναν συμμαθητή του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Βάδιζε και εκείνος στη μαθητική διαδήλωση, μαζί με άλλους πιτσιρίκους και πιτσιρίκες, οι οποίοι έφθαναν το πρωί κατά κύματα από κάθε γωνιά της πρωτεύουσας. «Αγώνας» είπε εκείνος.

«Να πάμε στα σχολεία με μαύρα» ήταν το μήνυμα που είχε διακινηθεί μεταξύ εκατοντάδων μαθητών σε μαθητριών σε όλα τα σχολεία της πρωτεύουσας. Μέσα σε λίγες ώρες χθες σταθμοί του Ηλεκτρικού σταμάτησαν να λειτουργούν λόγω κινητοποιήσεων των μαθητών, πορείες έκλεισαν δρόμους, ολόκληρη η πρωτεύουσα από τη μια άκρη ως την άλλη νέκρωσε.

Η δολοφονία του 15χρονου μοιάζει να ήταν η θρυαλλίδα. Η κοινωνική ένταση υπέβοσκε. Τα παιδιά των εργαζομένων «την είχαν ακούσει»: Από τους γονείς τους που βίωναν την ανασφάλεια στη δουλειά, την απόλυση, τα σφικτά οικονομικά. Από τον φοιτητή που έπεσε επάνω στη «ζαρντινιέρα». Από τα «πράσινα παπούτσια» του νεαρού που τον είπαν αλήτη. Από την εξαδέλφη τους των 700 ευρώ. Από τον μετανάστη που συνθλίβεται, αφού από παντού θεωρείται ξένος _ ακόμη και από τον παπά της ενορίας του που δεν τον έλεγαν «Εφραίμ». Η σφαίρα στο στήθος του Αλέξανδρου διαπέρασε το σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Γι’ αυτό αυτή τη φορά το άλλοθι του κλομπ και των δακρυγόνων ή αλλιώς η δυσφήμηση των διαδηλώσεων _ δηλαδή τα σπασίματα και το πλιάτσικο _ δεν μπορεί να σκεπάσει την οργή για το αδικοχαμένο αγόρι. Και ας είναι εμφανή σε κάθε βήμα στην πόλη. Το ξέσπασμα πάτησε επάνω στα προβλήματα που ζει η νέα γενιά. Στον χώρο των ΑΕΙ και ΤΕΙ οι φοιτητές αντιδρούν στην εμμονή του υπουργείου Παιδείας για το θέμα των κολεγίων, αλλά και στην εν γένει απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Μαζί και τα προβλήματα που βιώνουν οι μαθητές, με τις διπλοβάρδιες σε σχολεία ακόμη και στο κέντρο της Αθήνας, με την έλλειψη εκπαιδευτικών και το περιεχόμενο σπουδών δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα.

Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σκοτώθηκε από το χέρι ενός οπλισμένου που το κράτος τον είχε ορίσει φύλακά του. Οι μαθητές που ξεχύθηκαν στους δρόμους, παρορμητικά, άτσαλα σε πολλές περιπτώσεις, που γέμισαν τις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και του Βορρά και του Νότου της χώρας, φώναξαν ότι υπάρχει ελπίδα αν «σωματοφύλακας» της ζωής μας γίνει η συλλογικότητα. Την οργή τους που ξεχείλιζε έγραφαν μαθητές στα SMS που έστελναν ο ένας στον άλλο, όπως και χιλιάδες υπογραφές κατά της αστυνομικής βίας στο Internet. Το ίδιο εξέφρασαν προχθές και οι βραδινές τηλεφωνικές συνεννοήσεις συμμαθητών για την «επόμενη ημέρα» στη διαδήλωση, αλλά και η σύμπνοια μαθητών και καθηγητών σε γυμνάσια της Αθήνας, όπως στην Ηλιούπολη, για σιωπηλή διαμαρτυρία στο προαύλιο του σχολείου.