Το άδειασμα της Πληροφορικής ως ειδικότητας από τα σχολεία

Ένα κράτος, που δεν κινήθηκε ποτέ με σχέδιο για το μέλλον, με πολιτικούς καριέρας σε καίριες θέσεις να παίρνουν αποφάσεις στο φθαρμένο πια από την πολλή χρήση γόνατο, δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί, άρα και να πεισθεί για τη χρησιμότητα αντικειμένων που δεν χρησιμοποίησε ποτέ.

Δυστυχώς, εξαπατηθήκαμε ως λειτούργημα συνολικά αλλά και ως κλάδος (για τους ιθύνοντες-μαριονέτες μάλλον κάνουμε «επάγγελμα» όπως αποδεικνύεται, αφού μπορούμε να δουλέψουμε και αλλού… ή και καθόλου). Συρθήκαμε χειροπόδαρα, μέσω και του «μαχητικού» συνδικαλισμού της δικής μας ΟΛΜΕ η οποία αρκέστηκε σε «χαμηλές πτήσεις», στην ιστορική πλέον για τα δημοκρατικά χρονικά περίοδο, της προληπτικής επίταξης πριν τις εξετάσεις (σημ. Ο πατέρας μου, συνταξιούχος δάσκαλος, μου είπε χαρακτηριστικά, ότι κατά τη Χούντα, τους περίμεναν πρώτα να απεργήσουν)

Μη συνειδητοποιώντας από την αρχή, ότι αθροιστικά οι μισθολογικές καθαρές απώλειες μας θα ήταν ~4.000€, φτάσαμε να δηλώσουμε καθαρά φέτος κάτι παραπάνω από το παλαιό αφορολόγητο όριο πείνας, των 12.000€. Όσοι έχουν παιδιά και στεγαστικά δάνεια το αντιλαμβάνονται. Αποδεικνύεται λοιπόν, ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε από την αρχή των πρώτων μειώσεων, γνωστή την παρουσία μας με μία 4μηνη συνεχή απεργία (μας τα πήραν ήδη τα χρήματα, άρα θα το αντέχαμε και τότε), ξυπνώντας τους γονείς-συμπολίτες μας μία και καλή.

Απ’ όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν στον κλάδο της Πληροφορικής, αυτό σίγουρα δεν είχε περάσει από τη φαντασία κανενός. Δεν θεωρώ απαραίτητο να μιλήσω για τη χρησιμότητα της ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΚΗΣ (ναι, με κεφαλαία) ως αντικείμενο. Οι απόψεις όσων γνωρίζουν, είναι αυτονόητες και ταυτίζονται. Τη συναντάμε σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας. Εγώ θα την παρομοιάσω απλώς, με μακεδονική σάρισα, που θα μπορούσε να βγάλει μεσοπρόθεσμα τη χώρα από το τέλμα. Και αυτό είχε ήδη ξεκινήσει από το σχολείο, με το αντίστοιχο μάθημα στα Γενικά Λύκεια αλλά ειδικότερα με τον Τομέα Πληροφορικής στα Τεχνικά Λύκεια (ΕΠΑΛ), για την απαλοιφή του οποίου, ουδείς γνωρίζει ότι κοντεύει να τελεστεί.

Ας σταματήσουν λοιπόν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος εις βάρος της εκπαίδευσης, να καθησυχάζουν την κοινή γνώμη, (με τη βοήθεια φυσικά των γνωστών και καλά δασκαλεμένων παπαγάλων, σε συνεντεύξεις με καθηγητές απέναντι τους στα πάνελ), λέγοντας ότι καταργούν τις ειδικότητες οι οποίες δεν έχουν απήχηση στους μαθητές. Το αντίθετο. Ψάχνουν για ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ προς διαθεσιμότητα, όπου υπάρχουν ΠΟΛΛΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ. Για τους τελευταίους που μένουν ξεκρέμαστοι, το μότο «Πρώτα ο μαθητής», είναι απλώς ένα αρχείο εικόνας στον ιστότοπο του υπουργείου, που ευαγγελίζεται ακόμη, μέσα από άλλο logo, το «Ψηφιακό σχολείο». Τραγική ειρωνεία, αν όχι εμπαιγμός!

Δεν ξέρω τι επιόρκους έχουν βρει από τον χώρο των καθηγητών. Οι απλοί καθηγητές, είναι κλάδος που δεν διαχειρίστηκε ποτέ δημόσιο χρήμα. Κάθε έρευνα για τη διαφθορά, πάντα έδειξε τομείς εκτός εκπαίδευσης, για τους οποίους δεν άνοιξε ποτέ μύτη. Και είναι φυσικό, αφού μόνο σ’ αυτούς μπορούσε να βρεθεί κάποιος με πολιτικό αλισβερίσι και επιπρόσθετα, ήταν συνήθως χαμηλών τυπικών προσόντων. Οι καθηγητές έναν τρόπο είχαν πάντα να διοριστούν: Τον τίμιο. Μόρια, επετηρίδα, ΑΣΕΠ κλπ. Ποτέ με γλύψιμο ποδιών και κουμπαριές. Όπως καταλαβαίνετε, το πολιτικό σύστημα (που συνεχίζουμε να αναπαράγουμε), σε μας ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ. Και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που επέλεξε να ξεκινήσει από εμάς την εκστρατεία του.

Είμαστε το μόνο υπουργείο με υπαλλήλους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατόχους πτυχίων τουλάχιστον τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Βρείτε μου ένα άλλο υπουργείο στελεχωμένο με τέτοιο δυναμικό σε όλα τα επίπεδα κι εγώ δεν θα περιμένω να απολυθώ, αλλά θα τους προλάβω, με το κεφάλι ψηλά.

Δυστυχώς, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Αφού επετεύχθη ο πολιτικός στόχος της διενέργειας των εξετάσεων και ενεργοποιήθηκε ο συναδελφικός καννιβαλισμός (ΑΕΙ vs TEI, με νεοσύστατους συλλόγους μόνο από γραπτό ΑΣΕΠ ή συλλόγους μόνο από ΑΕΙ και ένα σωρό άλλες μπούρδες που έχουν ξεκινήσει), ήταν επόμενο ότι, όπως όλα τα σημαντικά, έτσι και αυτά, θα αποφασίζονταν μέσα στα μπάνια του λαού. Το παν, αγαπητοί ακροατές ή αναγνώστες, διαμαρτυρόμενοι και μη, είναι κάθε 4 χρόνια, να σημαδεύουμε σωστά… Ώς πολίτες ψηφοφόροι, να θυμόμαστε ότι, πάντα φταίμε εμείς. Μπορεί λοιπόν οι επόμενοι κυβερνήτες να το σκεφτούν καλύτερα…