Διαβάζω στο «Βήμα» (https://www.tovima.gr/society/article/?aid=473502): ** Έπειτα από κοινή συνεδρίαση των συνδικαλιστών, και σε μία σπάνια κοινή τους ανακοίνωση, τα Σωματεία Εργαζομένων της ΣΤΑΣΥ (Μετρό, Τραμ, ΗΣΑΠ) δήλωσαν την Τετάρτη «κατηγορηματικά αντίθετοι στο νέο χαράτσι στην τιμή των εισιτηρίων κατά 25%», ζήτησαν μείωση της τιμής του κομίστρου «μετά το πετσόκομμα των εισοδημάτων», και κάλεσαν τις ηγεσίας των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ να προχωρήσουν στην προκήρυξη γενικής απεργίας «με προοπτική κλιμάκωσης» των κινητοποιήσεων.
«Η νέα επίθεση σε μισθούς και συντάξεις είναι ένα ακόμη προδιαγεγραμμένο επεισόδιο στο εν εξελίξει έγκλημα της εξαθλίωσης ενός λαού. Η νέα αυτή λαίλαπα κυβέρνησης και τρόικας δεν αφήνει κανέναν αλώβητο. Όλοι θα υποστούν μία ακόμη μείωση (…) κάνοντας ένα βήμα προς τον γκρεμό της οικονομικής εξαθλίωσης» σημειώνεται στην ανακοίνωση των σωματείων της ΣΤΑΣΥ. **
Δηλαδή, εάν ορθώς αντελήφθην τον ποιητήν, οι αγνών, άδολων και αλτρουιστικών προθέσεων ιδεολόγοι αυτοί συνδικαλιστές θα κατέβουν στο πεζοδρόμιο για να δώσουν αγώνα ενάντια στη δική μου οικονομική εξαθλίωση! (Υποθέτω ότι, προς επίρρωση της ανιδιοτέλειας των προθέσεών τους έναντι οιουδήποτε κακόπιστου, ουδέν στενά συντεχνιακό αίτημα θα εγείρει η εν λόγω «κινητοποίηση»…)
Οποία σύμπτωσις: Κι εγώ ακριβώς εκεί θα βρίσκομαι, στο πεζοδρόμιο! Μάταια αναμένων την έλευση ακριβοθώρητων μέσων μαζικής μεταφοράς, το δικαίωμα χρήσης των οποίων έχω γενναιόδωρα προπληρώσει από τα πενιχρά –πλέον- εισοδήματά μου… Διαπληκτιζόμενος με άλλους συν-εξαθλιωμένους για την προτεραιότητα επιβίβασης στα λιγοστά –για την περίσταση- ταξί της περιοχής, η χρήση των οποίων, υπό κανονικές συνθήκες, αποτελεί πλέον ανεπίτρεπτη πολυτέλεια…
Κλαίων γοερώς για τα πεταμένα λεφτά μιας κάρτας που έγινε για μία ακόμα φορά πεδίο διαλεκτικής σύγκρουσης ανάμεσα στο «απεριόριστο» της διαδρομής και το «κλιμακούμενο» της κινητοποίησης, με αδιαφιλονίκητο θριαμβευτή το δεύτερο και θλιβερό θύμα εμένα… Και, καθώς θα κοιτάζω αμήχανα –και με μια γελοία έκφραση ματαιότητας στο πρόσωπο- τα αυτοκίνητα που θα στρίβουν στη Συγγρού, θα συνειδητοποιώ γι’ ακόμα μια φορά τη σημασία του αρκτικόλεξου ΜΜΜ: «Μήπως Μοιάζω (με) Μ*****;» Γιατί, διαβάζοντας ανακοινώσεις σαν την παραπάνω, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την αίσθηση του χιούμορ των υπευθύνων Τύπου της πιο σκληρής συντεχνίας της χώρας!
