Το περιστατικό με την επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής στην κ. Λιάνα Κανέλλη φέρνει μια ακόμα φορά στην επιφάνεια τις συλλογικές μας αντιφάσεις και την ρηχότητα της πολιτικής μας σκέψης. Είναι εκπληκτικό! Σ’ αυτή τη χώρα πάντα κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Προφανώς κάθε νοήμων άνθρωπος καταδικάζει τους τραμπουκισμούς τύπου Κασιδιάρη. Αυτό είναι το εύκολο. Επιτέλους, όμως, ας προσπαθήσουμε έστω για μια φορά να το πάμε παραπέρα από τον απλό αποτροπιασμό, να συνθέσουμε την πλήρη εικόνα.
Μήπως σαν κοινωνία ευνοήσαμε επί χρόνια όλα αυτά τα φαινόμενα, με γιαουρτώματα, με μούτζες, με προπηλακισμούς κτλ. «Καλά τους κάνουν» δε λέγαμε τότε; «Να καεί το μπ…λο η Βουλή» δεν κραυγάζαμε εκστασιασμένοι; Ορισμένοι θα πουν ότι συγχέω την αγανάκτηση των πολιτών με τον τραμπουκισμό ενός πολιτικού προσώπου. Μα προφανώς όλα συνδέονται με κάποιον τρόπο!
Σάμπως και η Χρυσή Αυγή με αυτό το σκεπτικό δεν υπερψηφίστηκε από μερίδα συμπολιτών μας; Για να «μπει στη Βουλή και να πλακώσει τους κακούς και διεφθαρμένους πολιτικούς»; Εξάλλου το γιαούρτωμα δεν είναι μορφή βίας; Το ξύλο στον κ. Κ. Χατζηδάκη δεν είναι βία; Αν χωρίζεις τη βία σε αποδεκτή ή μη ανάλογα από πού προέρχεται αντί να την καταδικάσεις πάραυτα, όλα γίνονται ένας χυλός που το αυτονόητο γίνεται θέμα υπό διαπραγμάτευση και εμείς εν αγνοία μας(;) ρίχνουμε νερό στο μύλο των άκρων…
Κατά βάθος είναι αυτό που λέει η Σώτη Τριανταφύλλου στην «Süddeutsche Zeitung» (αναδημοσίευση από το «Βήμα»: «Η Ελλάδα είναι μια συντηρητική ακροαριστερή χώρα. (…) Οι Έλληνες έχουν μία ιδιαίτερη άποψη για τη δημοκρατία. Πιστεύουν ότι δημοκρατία είναι η ελευθερία να κάνει κανείς ό, τι θέλει».
