Κάποτε αγόραζα βιβλία και μουσικά CD χωρίς να το πολυσκέφτομαι. Το ίδιο και DVD με κινηματογραφικά έργα. Αρκούσε και μόνο να δω σε κάποιο βιβλιοπωλείο μια κομψή απόδειξη σε ένα μαθηματικό θεώρημα, ή μια ενδιαφέρουσα ιδέα πάνω σε ένα φιλοσοφικό ή κοινωνιολογικό ζήτημα. Δεν προσπερνούσα ποτέ μία ακόμα ερμηνεία της ένατης συμφωνίας του Μάλερ, όπως και μια ταινία που μου είχε αρέσει κάποτε και ίσως θα ‘θελα να την ξαναδώ κάποια στιγμή στο μέλλον…
Χρόνο με το χρόνο, όμως, οι άγιες αυτές πνευματικές επενδύσεις άρχισαν να μειώνονται, και τώρα πια απαιτείται σκληρό παζάρι με την «τρόικα» του άλλου μισού εαυτού μου για να δοθεί έγκριση αγοράς βιβλίων ή δίσκων. Όχι, μην πάει ο νους σου, αγαπητέ αναγνώστη, μόνο στην οικονομική κρίση (όσο κι αν αυτή ρίχνει το δικό της δυσβάσταχτο βάρος στις αναστολές)! Απλά, γέμισαν ασφυκτικά οι βιβλιοθήκες του μικρού διαμερίσματος, όπως γέμισε και το έπιπλο που φιλοξενεί τα μουσικά CD. Το ίδιο και τα ντουλάπια και οι κασετίνες που αποθηκεύουν τα δημιουργήματα του ντόπιου και διεθνούς Χόλλυγουντ…
Ο κανόνας τώρα είναι απλός και απαράβατος: Κάθε νέο αντικείμενο (βιβλίο ή δίσκος) θα παίρνει τη θέση ενός παλιού, το οποίο αυτόματα θα μεταφέρεται εκτός σπιτιού, σε όποιο χώρο προσφέρεται να το φιλοξενήσει. Σκληρός κανόνας, θα μου πείτε! Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως τα ίδια τα αντικείμενα, από τη φύση τους, δεν πονούν, σε αντίθεση με τον γράφοντα, που καλείται κάθε φορά να επιλέξει ποιο από τα αγαπημένα του πράγματα θα αναγκαστεί να στερηθεί…
Κάτι τέτοιες στιγμές, μια εφιαλτική σκέψη περνά απ’ το μυαλό μου: Αν το έφερνε ποτέ η κατάρα να βρεθώ στη θέση να κάνω επιλογές εκκαθάρισης όχι σε άψυχα αντικείμενα, αλλά σε ανθρώπους; Αν καλούμουν εγώ ν’ αποφασίσω ποιοι θα έπρεπε ξαφνικά να μείνουν χωρίς εργασία (το δεύτερο πιο πολύτιμο αγαθό μετά την υγεία); Αν ήταν αναγκαίο να στείλω οικογένειες ολόκληρες στην ανέχεια, ίσως και στην εξαθλίωση; Να καταδικάσω ανθρώπινες ψυχές στην ανασφάλεια και την αναξιοπρέπεια; Όμως, η συνείδηση διαθέτει πανίσχυρους μηχανισμούς αυτοάμυνας και ηθικής θωράκισης!
Η λύση είναι απλή: Θα κρατιόμουν σε απόσταση ασφαλείας από τους ανθρώπους που δεν θα με αφορούσαν, τόσο που να μη μπορώ να διακρίνω μια ανθρώπινη ύπαρξη ανάμεσα σε άψυχα αντικείμενα. Και -αν εξέλισσα ακόμα περισσότερο την τεχνική μου- ίσως ακόμα και ανάμεσα σε σκουπίδια! Από δέκα εκατομμύρια τέτοια «σκουπίδια», κάποιοι καλοντυμένοι κύριοι από μακριά ορίζουν τώρα ποια θα είν’ αυτά που θα πάνε στην ανακύκλωση, στα πλαίσια του οικολογικού προγράμματος με την κωδική ονομασία «εξυπηρέτηση εξωτερικού χρέους». Και, κάπου πιο κοντά, ένας ερασιτέχνης χρονογράφος μέρες τώρα κοιτάζει αμήχανα το έπιπλο με τα CD, προσπαθώντας να πάρει μια κρίσιμη για το μέλλον τους απόφαση: πού στο καλό θα βολέψει το καινούργιο κουτί με το «Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν»!
