Η αποκάλυψη της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» (https://www.tovima.gr/politics/article/?aid=432176) για το περιστατικό που έλαβε χώρα την 17η Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο της Σχολής Ευελπίδων, μετά τον επίσημο εορτασμό της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αντιμετωπίστηκε από μερίδα του ακροδεξιού (και κατ’ επίφασιν «δημοκρατικού») Τύπου σαν να επρόκειτο για σύνηθες σκανδαλοθηρικό δημοσίευμα υποκρύπτον πολιτικές υστεροβουλίες. Η -κατάφωρα παραβιάζουσα τους θεσμούς της Σχολής- πρωτοβουλία του Αρχηγού των σπουδαστών, να οργανώσει δική του τελετή στην οποία εξυμνήθηκε η δικτατορία της 21ης Απριλίου, χαρακτηρίστηκε από τα κέντρα αυτά σαν μια «απλή επιπολαιότητα ενός ζωηρού 22χρονου», στην οποία, υποτίθεται, αποδόθηκε υπερβολική σημασία για λόγους εκδοτικού και πολιτικού καιροσκοπισμού!
Επειδή οι διακινούντες τις απόψεις αυτές είναι φανερό ότι διατηρούν στενές σχέσεις με κύκλους στο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, μας είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι η υποβάθμιση του γεγονότος, την οποία επιχειρούν, οφείλεται σε άγνοια της στρατιωτικής πραγματικότητας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια στρατιωτική σχολή δεν είναι συνοικιακό λύκειο, όπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνει κατάληψη ή να οργανωθούν εξωθεσμικές τελετές από μια ομάδα «ζωηρών» νεαρών μαθητών με πρωτοστατούντα τον πρώτο μαθητή του σχολείου! Τον ίδιο, μάλιστα, μαθητή που διανοήθηκε να παρακούσει διαταγές των ανωτέρων του κατά την πρόσφατα ματαιωθείσα παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη…
Όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν την πραγματικότητα των στρατιωτικών σχολών αδυνατούν να πιστέψουν ότι ένας απλός σπουδαστής (ακόμα κι αν είναι ο Αρχηγός της Σχολής) θα μπορούσε ποτέ να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες χωρίς να έχει εξασφαλίσει τουλάχιστον την ανοχή (για να μην μιλήσω για υποστήριξη ή και ενθάρρυνση) ανώτερων στρατιωτικών κύκλων. Το εφιαλτικό ερώτημα, τώρα, αφορά το κατά πόσον είναι εν δυνάμει ορατό (άρα και αντιμετωπίσιμο) ολόκληρο το παγόβουνο, ή μόνο η κορυφή του…
Αυτό που προκαλεί, πάντως, εντύπωση είναι η ανακολουθία των ακροδεξιών δημοσιογραφικών κύκλων: Από τη μία κραυγάζουν για την χαλάρωση της πειθαρχίας στις Ένοπλες Δυνάμεις, κι από την άλλη χαιρετίζουν ενθουσιωδώς τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα απειθαρχίας ενός εκκολαπτόμενου αξιωματικού! Θα θεωρήσουμε την αντίφαση ως απλή παρενέργεια ιδεολογικού ενθουσιασμού. Δεν θα θέλαμε με τίποτα να θυμηθούμε τον στρατευμένο Τύπο που έπαιξε τότε κι αυτός τον ρόλο του στην πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το ποιος ανέλαβε στη συνέχεια τις τύχες της Γερμανίας, είναι σ’ όλους γνωστό…
