Αν επιχειρήσει κανείς να προσεγγίσει την πραγματική θέση της ελληνικής οικονομίας, θα διαπιστώσει ότι έχει απαλλαγεί σε μεγάλο βαθμό από θεμελιακούς κινδύνους αλλά τελεί ακόμη σε ιδιότυπη στάση αναμονής.
Τα δημόσια οικονομικά, έπειτα από μακρά περίοδο επίπονης προσαρμογής τόσο στο σκέλος των δαπανών όσο και στο σκέλος των εσόδων, έχουν ελεγχθεί. Παρότι διαρθρωτικά η προσαρμογή πάσχει επειδή το βάρος έπεσε στους φόρους χωρίς να έχει υπάρξει η επιβαλλόμενη πρόοδος στο ζήτημα της φοροδιαφυγής, ο κίνδυνος διολίσθησης, προς το παρόν, σε νέο κύκλο ελλειμμάτων είναι περιορισμένος.
Επίσης, και οι μεγάλοι πιστωτικοί κίνδυνοι έχουν υποχωρήσει παρότι διατηρούνται οι επιβληθέντες, τον Ιούνιο του 2015, περιορισμοί.
Μετά και την επιτυχή έκβαση των stress tests, οι τέσσερις συστημικές τράπεζες απαλλάσσονται από τις ψυχοφθόρες ανακεφαλαιοποιήσεις, κερδίζουν πολύτιμο χρόνο και μπορούν να αφοσιωθούν στο έργο της αναδιάρθρωσης του ιδιωτικού τομέα και της ομαλοποίησης των συνθηκών χρηματοδότησης της οικονομίας. Κατά συνέπεια, και αυτή η πηγή αβεβαιότητας τείνει να εκλείψει.
Επιπλέον, η παρατηρούμενη κίνηση στον κύκλο των διασωθεισών επιχειρήσεων δηλώνει ότι και στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας η προσαρμογή έχει επέλθει σε μεγάλο βαθμό. Εξελισσόμενη η αναδιάρθρωση του ιδιωτικού τομέα μπορεί να αποδώσει υγιέστερα, πιο ανταγωνιστικά επιχειρηματικά σχήματα και ικανά να αντλήσουν νέους πόρους, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν επενδυτικά ή άλλα σχέδια μεγέθυνσης και εκσυγχρονισμού.
Ωστόσο, η οικονομία συνολικά δεν κινείται σύμφωνα με τις προσδοκίες, κοινώς δεν «τραβάει», σαν κάτι να την κρατά και να τη δεσμεύει. Η ανάκαμψη δεν έχει ορμή και η ανάπτυξη παραμένει αναιμική και ατροφική. Η αλήθεια είναι ότι όπως οι εταίροι και δανειστές μας έτσι και οι περισσότεροι παραγωγοί και δημιουργοί παραμένουν καχύποπτοι και επιφυλακτικοί.
Δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, θεωρούν ότι στην πρώτη στροφή θα κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα και ότι στην προσπάθειά της να παραμείνει στην εξουσία είναι ικανή να θυσιάσει τα πάντα, ακόμη και αυτά που με τόσους κόπους και τόσες θυσίες εξασφαλίστηκαν.
Το οικονομικό επιτελείο και ειδικότερα οι κ.κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης, που φέρουν την ευθύνη της διαπραγμάτευσης και γνωρίζουν τα προβλήματα της μετάβασης από τη μια κατάσταση στην άλλη, προσπαθούν να παράσχουν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξουν ανατροπές, ούτε οπισθοδρομήσεις, αλλά είναι απελπιστικά μόνοι, όπως μαρτυρούν και οι επιθέσεις που δέχονται από τις προπαγανδιστικές δυνάμεις του Μεγάρου Μαξίμου στην ΕΡΤ.
Η ατμόσφαιρα λοιπόν, το κλίμα που έλεγαν και οι παλαιότεροι, δεν ευνοεί την άνθηση της οικονομίας, ούτε τη διεκδικούμενη έκρηξη των επενδύσεων. Επί της ουσίας δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ικανή να κινητοποιήσει τις υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις, που βλέπουν μεν τις ευκαιρίες αλλά θεωρούν τους πολιτικούς κινδύνους ισχυρότερους.
Κακά τα ψέματα, για να ξεφύγει η χώρα από αυτή την ιδιότυπη στάση αναμονής χρειάζεται ένα καθαρό, ευδιάκριτο και πειστικό σήμα οικονομικής αναγέννησης.
Σήμα που δεν μπορεί να εκπέμψει ο κ. Τσίπρας, γιατί απλούστατα δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Προδίδεται από τα τωρινά διχαστικά του λόγια και το απόλυτα προβληματικό παρελθόν του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ