Βλακεία ή ήθος;

Από το βήμα της Βουλής η προεδρεύουσα Τασία Χριστοδουλοπούλου πέταξε ένα «άι στον διάολο!» σε βουλευτή της αντιπολίτευσης νομίζοντας ότι δεν ακούγεται.

Αλλά ακούστηκε. Και γράφτηκε στα πρακτικά. Θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ότι της ξέφυγε πάνω στην ένταση και να εκφράσει τη λύπη της. Ανθρώπινο.

Δεν το έκανε. Προτίμησε να καταφύγει στο ψέμα.

Πρώτα αρνήθηκε ότι ειπώθηκε κάτι τέτοιο. Μετά, όταν της έφεραν τα πρακτικά και το ηχητικό που ακούγεται η επίμαχη φράση, έκανε την ανήξερη. Kαι ύστερα την παλαβή, ότι δεν το είπε εκείνη.

Για να καταλήξει δηλώνοντας πως «μου την έχουν στημένη». Αντε γύρευε τώρα ποιος ασχολείται να βάζει στο στόμα της Χριστοδουλοπούλου κάτι που δεν έχει πει.

Τελικά ζήτησε (λέει) κατ’ ιδίαν συγγνώμη από τον συνάδελφό της –αυτό που έπρεπε να είχε κάνει εξ αρχής ώστε να μη γίνει ρόμπα.

Χειρότερη είναι η περίπτωση του υπουργού Εξωτερικών. Πρώτα κάλεσε σε κάποια συνέντευξη όσους αναφέρονται στην υπόθεση Novartis «αν είναι αθώοι, να αποδείξουν την αθωότητά τους».

Μια αντίληψη περί δικαίου που παραπέμπει ευθέως στα καθεστώτα Γιαρουζέλσκι και Χόνεκερ των οποίων υπήρξε θαυμαστής.

Ευλόγως ξεσηκώθηκε κατακραυγή. Ο υπουργός θα μπορούσε απλώς να επανορθώσει.

Αντιθέτως, ανέβηκε στο βήμα της Βουλής και με βαρύγδουπο θράσος κατηγόρησε τη «διαπλοκή» ότι (περίπου) κατασκεύασε το περιστατικό. Διάβασε δε μια δήλωση όπου όντως δεν αναφέρεται να λέει κάτι τέτοιο.

Μόνο που την επομένη αποδείχθηκε ότι η δήλωση που διάβασε στη Βουλή δεν ήταν η επίμαχη. Αναζητήθηκε το σχετικό ηχητικό της συνέντευξης και αποδείχθηκε ότι το είχε πει ακριβώς όπως του το είχε αποδώσει η «διαπλοκή».

Θα μου πείτε βεβαίως τι λόγο έχει η (όποια) διαπλοκή να ασχολείται με τι είπε και δεν είπε ο Κοτζιάς. Ακόμα χειρότερα: τι λόγο έχει να ασχολείται με τον Κοτζιά; Υποθέτω το θεωρεί τεκμήριο σπουδαιότητας!

Πήρα δύο πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ξέρετε γιατί; Επειδή έχουν κάτι κοινό.

Δύο πολιτικοί σφάλλουν. Συμβαίνουν αυτά και ουδείς αναμάρτητος.

Αντί να επανορθώσουν όμως ένα προφανές σφάλμα, όπως θα έκαναν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι με στοιχειώδη αγωγή, προτιμούν να καταφύγουν στην άρνηση, στο ψέμα, στην ανακάλυψη εχθρών…

Και ως εκ τούτου αναρωτιέμαι τι κοινό τούς χαρακτηρίζει. Η ανθρώπινη βλακεία ή κάποιο ιδιόμορφο παραταξιακό ήθος;