Βλέποντας πέρα από τη μύτη μας

Σε ένα ορθολογικό περιβάλλον, προφανώς σε μια άλλη χώρα, οι προτεραιότητες της παρούσης περιόδου θα ήταν σαφείς, συγκεκριμένες και μη αμφισβητούμενες.

Ολοι οι υπεύθυνοι παράγοντες της εθνικής ζωής, που θα είχαν δυστυχείς εμπειρίες από τα τόσα χρόνια ύφεσης και διαρκούς υποχώρησης, θα συντονίζονταν προς έναν και μοναδικό σκοπό, αυτόν της εξόδου από τη μεγάλη οικονομική κρίση και της αποκατάστασης συνθηκών σταθερότητας, ανασύνταξης και αναγέννησης.

Δηλαδή θα φρόντιζαν άπαντες να ολοκληρωθεί ταχύτατα, εντός των προθεσμιών, το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης, ώστε να διαμορφωθούν οι καλύτερες δυνατές συνθήκες για τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν για την επαναρύθμιση του χρέους και το καθεστώς επιτήρησης που θα συνοδεύει την επόμενη περίοδο μετά το τέλος των μνημονίων.

Ταυτόχρονα, θα έκαναν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου να αξιοποιήσουν στον μέγιστο βαθμό την ατμόσφαιρα, το κλίμα και την ανακούφιση αγορών και επενδυτών για την επιστροφή στην κανονικότητα. Και επιπλέον θα διευκόλυναν επενδύσεις και άλλες κινήσεις που θα επέτρεπαν την έναρξη έργων και την ανάληψη πρωτοβουλιών και σχεδίων για την ταχεία επανάκαμψη της οικονομίας στο διεθνές οικονομικό σύστημα και το πέρασμα της χώρας σε εποχή ανάπτυξης και ευημερίας.

Οπως επίσης θα επέλεγαν και θα σχεδίαζαν λεπτομερώς τις πολιτικές της επόμενης μέρας, θα καθόριζαν τις αναπτυξιακές προτεραιότητες, τα μέσα και τα εργαλεία ενός άλλου παραγωγικού και οικονομικού μοντέλου που θα ασφάλιζε την οικονομία και τη χώρα στη μετά την πτώχευση περίοδο.

Το θέμα των επενδύσεων, το ζήτημα της συλλογής των φόρων, ο περιορισμός της φοροδιαφυγής και εξ αυτού η μείωση των φορολογικών συντελεστών, όπως και ο έλεγχος των δημοσίων δαπανών, θα ήταν κυρίαρχα και μείζονα.

Γιατί απλούστατα όσο κρίσιμη είναι η έξοδος από την κρίση και τα μνημόνια, άλλο τόσο κρίσιμη είναι η αποτροπή του κινδύνου να εκτροχιασθούμε και πάλι, να διολισθήσουμε δηλαδή ξανά σε καινούργια, ακόμη βαθύτερη κρίση.

Και για να επιτύχουν όλα τα παραπάνω βεβαίως θα φρόντιζαν να καλλιεργήσουν περιβάλλον ευρύτερης δυνατής συναίνεσης και να διαμορφώσουν συνθήκες εσωτερικής ειρήνευσης και καταλλαγής των παθών της προηγούμενης, βαθιά διχαστικής περιόδου.

Αυτά βεβαίως σε ένα περιβάλλον ορθολογικό, σε έναν τόπο που έχει μάθει από τα λάθη του, σε μια χώρα όπου δεν κυριαρχούν τα πολιτικά μίση και τα εξουσιαστικά πάθη. Στην ελληνική περίπτωση δυστυχώς ο ανορθολογισμός είναι κυρίαρχος και βασικό δόγμα «ο θάνατός σου η ζωή μου».

Ετσι όμως δεν προοδεύουν οι κοινωνίες, ούτε ευδοκιμούν οι καρποί της γης. Γι’ αυτό και έχουν αξία οι λίγες, έστω μικρές, εστίες ορθολογισμού. Και χρειάζονται την υποστήριξη τουλάχιστον όσων μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.