Ο λόγος για την ομιλία του Κοτζιά στην τελετή βράβευσής του από τους ομογενείς της Αμερικής για «τον αταλάντευτο πατριωτισμό του στην επίλυση του Κυπριακού».
Αφήνω τον στόμφο, τον κομπασμό, τον ναρκισσισμό του. Κοτζάμ Υπεξ είναι ο άνθρωπος! Κοτζάμ παράστημα!… Αφήνω και την από καθέδρας διάλεξή του περί πατριωτισμού και εθνικισμού που απευθυνόταν σε πρωτοετείς φοιτητές. Αφήνω και την περισσή πατριωτική ρητορική του –ανάξια ενός πολιτικού που ηγείται της Διπλωματίας μιας χώρας- σε μια σύναξη που, λίγο πολύ, θύμιζε «Αλεξανδρινούς Βασιλείς»…
Στο δια ταύτα: Νιώθω να είμαι ένας από τους πολλούς Κύπριους πολίτες που ο Κοτζιάς, με στρεψοδικία ασύστολη, προσβάλλει ως «νεοραγιάδες» που δεν έμαθαν τίποτε από τις Θερμοπύλες και ζουν στη λογική Εφιάλτη, που «δεν τους φταίει η κατοχή αλλά η καταγγελία της», «που θεωρούν την οποιαδήποτε απόρριψη της κατοχής της Κύπρου ως εθνικιστική πράξη», «που υιοθετούν τον επιθετικό και αντιδραστικό τουρκικό εθνικισμό ενάντια στον Κυπριακό και Ελληνικό πατριωτισμό», «που υποστηρίζουν τις απαιτήσεις της Τουρκίας» και καλούν τον Κοτζιά να «τις ανεχτ(εί) και να τις αποδεχτ(εί)», που πολεμούν τον Κοτζιά επειδή καταγγέλλει όπου σταθεί την τουρκική κατοχή, κι από κάθε βήμα απορρίπτει κάθε μορφή εγγυήσεων και απαιτεί «να αποχωρήσουν όλα και δια παντός» τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής «χωρίς αστερίσκους και εξαιρέσεις» (βλ. επίσης: Κοτζιάς για ασφάλεια και εγγυήσεις, Φιλελεύθερος, 23.10.2016).
Αλήθεια, πόσους Τούρκους στρατιώτες έδιωξε ως τώρα από την Κύπρο ο Κο-τζιάς με την πατριωτική ρητορική του;
Είναι κρίμα που ο άνθρωπος που ηγείται της ελληνικής διπλωματίας δείχνει να μην έχει επίγνωση ότι, ειδικά για την Ελλάδα και την Κύπρο, η πατριωτική ρη-τορική μόνο δεινά επισώρευσε. Ότι πατριωτική ρητορική και διπλωματία δεν έχουν μεταξύ τους καμιά συνάφεια.Ότι ευθύνη της ηγεσίας είναι, με αποτελε-σματική διπλωματία και όχι κενές διακηρύξεις, εξαντλώντας τα όρια του εφι-κτού, να επιτύχει ευόδωση του μείζονος εθνικού στόχου που είναι ο τερματι-σμός της τουρκικής κατοχής και η επανένωση της Κύπρου
Σε πρακτικούς όρους, πόσο συνέβαλε ο Κοτζιάς προς αυτή την κατεύθυνση;
Τα γεγονότα: Όταν Αναστασιάδης και Ακιντζί έβαζαν μπροστά τις μηχανές της ειρηνευτικής διαδικασίας, ήταν γενική η εκτίμηση πως έπρεπε να εστιάσουν στα ζητήματα εσωτερικής πτυχής κι αφού τα φέρουν σε ακτίνα συμφωνίας, να πάνε σε διεθνή διάσκεψη όπου να τεθούν και τα ζητήματα ασφάλειας. Ήταν επίσης γενική εκτίμηση αναφορικά με τη μεγάλη εικόνα, μια εκτίμηση που επιβεβαιωνόταν καθημερινά από την πρωτοφανή κινητοποίηση της αμερικανικής και ευρωπαϊκής διπλωματίας, ότι τα θετικά κίνητρα της Τουρκίας για συμμετοχή στο δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου δημιουργούσαν ευρεία σύγκλιση συμφερόντων για μια συνολική διευθέτηση του Κυπριακού.
Ήταν τότε που Κοτζιάς μαζί με Οσάτσικαι τη λοιπή χορωδία όσων φανερά ή συγκαλυμμένα απορρίπτουν λύση ομοσπονδίας βγήκαν μπροστά με στρατεύματα-εγγυήσεις ως τα κορυφαία ζητήματα που έπρεπε πρώτα να διευθετηθούν παίρνοντας προκαταβολικά απόλυτες θέσεις για μηδέν στρατεύματα μηδέν εγγυήσεις. Κι ήταν ο Κοτζιάς που, όταν φθάσαμε στο Μον Πελεράν, τίναξε στον αέρα την όλη προσπάθεια με το περιβόητο non-paper, δια του οποίου δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν θα πήγαινε καν σε διεθνή διάσκεψη εκτός αν σε διμερή συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν συμφωνείτο από πριν η πλήρης κατάργηση των εγγυήσεων και η πλήρης αποχώρηση όλων ανεξαιρέτως των Τούρκων στρατιωτών από την Κύπρο. Κάπου εκεί, στην πορεία προς τη Γενεύη, με τρόπο που να μην αφήνει δακτυλικά αποτυπώματα, κάνει ο Αναστασιάδης το περιώνυμο U-turn και ανεβαίνει κι αυτός, στο άρμα Κοτζιά με απόλυτες θέσεις για μηδέν στρατεύματα μηδέν εγγυήσεις, για να επαναφέρει, λίγο αργότερα, τη ρητορική της πρόταξης του ’86. Με αυτή τη λογική μας πήγε ο Αναστασιάδης και στο Κρανς Μοντάνα. Όσοι έχουν υπόψη τους το περιεχόμενο της κατ’ ιδίαν συνάντησης ΓΓ-Αναστασιάδη πριν το τραγικό δείπνο γνωρίζουν πως η Τουρκία ήταν έτοιμη να δεχθεί πρόταση του ΓΓ για τερματισμό της Συνθήκης Εγγυήσεων και αντικατάστασή της με ένα νέο μηχανισμό ή συνθήκη παρακολούθησης της εφαρμογής της λύσης στον οποίο να μετέχει και η ίδια χωρίς δικαίωμα μονομερούς επέμβασης, αναφορικά δε με την αποχώρηση στρατευμάτων δεχόταν την παραμονή μόνο των συμβατικών αποσπασμάτων ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ με ρήτρα αναθεώρησης (βλ. σχετικά και «άτυπο έγγραφο» Γκουτέρες). Αυτή την πρόταση του ΓΓ απέρριψε ο Αναστασιάδης επιμένοντας στον πλήρη αποκλεισμό της Τουρκίας από οποιοδήποτε νέο σύστημα ασφάλειας και στην πλήρη αποχώρηση όλων των στρατευμάτων, παρά την προειδοποίηση του ΓΓ ότι τέτοιες θέσεις δεν μπορούσαν να αποτελέσουν “startingpoint”. Όσο για τον Κοτζιά, εδώ δεν χρειάστηκε να «κανονιοβολεί» όπως στο Μον Πελεράν.Εδώ μπορούσε να χαμογελά με αυτοϊκανοποίηση μπροστάστις κάμερες.
Σε αυτό εστιάζεται η κριτική μας λαλίστατε κύριε Κοτζιά. Στο –αδιάσειστο από την ιστορική μαρτυρία- γεγονός, ότι στο Κρανς Μοντάνα ολοκληρώθηκε η πορεία που είχατε χαράξει εσείς στο Μον Πελεράν, μια πορεία στην τελική πράξη της οποίας απολακτίσαμε τη δυνατότητα ενός βιώσιμου συμβιβασμού που θα τερμάτιζε οποιοδήποτε δικαίωμα μονομερούς επέμβασης της Τουρκίας στην Κύπρο όπως θα τερμάτιζε και την παρουσία του κατοχικού στρατού εκτός από το συμβατικό απόσπασμα του 1960, και θα οδηγούσε στην επανένωση της πατρίδας μας. Την τραγική αυτή αδυναμία διάγνωσης των ορίων του εφικτού που, όμοια όπως στην αρχαία τραγωδία οδηγεί σε αναπόδραστη ήττα, ο κακή τη μοίρα διπλωμάτης ονομάζει πατριωτισμό! Και τη δική μας κριτική στάση έναντι μιας «ηρωικής μωρίας» «νεοραγιαδισμό»!…
Εμείς κρατούμε μόνο τις συνέπειες της «πατριωτικής» γραμμής Κοτζιά. Τη συνέχιση της τουρκικής κατοχής με σαράντα χιλιάδες Τούρκους στρατιώτες να πατούν τη γη μας και με τη Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960 να ισχύει ακέραια!…
