H ανεξίτηλη μοναδικότητα της κυρίας Θάνου

Δεν απετέλεσε ασφαλώς έκπληξη για κανέναν ο νέος επαγγελματικός σταθμός της κυρίας Θάνου. Μετά τις ιδιότητες της αρχισυνδικαλίστριας και κατόπιν απεργού δικαστικής λειτουργού, της επί πρώτη φορά Αριστεράς Προέδρου του Αρείου Πάγου (η διηνεκής τιμή της πρότασης ανήκει στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλο) και της υπηρεσιακής πρωθυπουργού (ελέω των κενών θέσεων των δύο άλλων προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων), η πρόσφατη τοποθέτησή της ως υπαλλήλου του Πρωθυπουργικού Γραφείου συνιστά την αναμενόμενη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ cursus honorum.

Κατ’ εκτίμησιν βέβαια δεν αποτελεί και το επιστέγασμα της σταδιοδρομίας της, τώρα που άνοιξε ενώπιόν της το κομματικό στάδιο. Ωστόσο, παρά το αναμφισβήτητο πρότυπο δικαστικής και μεταδικαστικής επαγγελματικής επιτυχίας που θέτει η κυρία Θάνου στους πρώην συναδέλφους της, ή μάλλον εξαιτίας αυτού, δεν θα ήταν άσκοπο να εξετάσουμε κάποια ερωτήματα.

Κατά πρώτον, εντυπωσιάζει τους αμυήτους η ταχύτητα με την οποία διέγνωσε ο κ. Τσίπρας τη σοβαρή έλλειψη σε νομική υποστήριξη από την οποία έπασχε το νομικό του τμήμα. Ακόμη περισσότερο, μόνο ως ευτυχής σύμπτωση μπορεί να κριθεί το γεγονός ότι ίσα ίσα κατά τη χρονική στιγμή της διάγνωσης έτυχε να συνταξιοδοτείται, παρά τις περί του αντιθέτου άοκνες προσπάθειές της, η κυρία Θάνου.

Η σύμπτωση των δύο πρωθυπουργικών επιθυμιών, της πρώην και του νυν, φυσικό ήταν να οδηγήσουν στον διορισμό της κυρίας Θάνου, δέκα μόνο ημέρες μετά την αποχώρησή της. Το εν λόγω δεχήμερο αγρανάπαυσης της κυρίας Θάνου θα δακτυλοδεικτείται ασφαλώς στους μελλοντικούς δικαστικούς λειτουργούς ως παράδειγμα.

Παρελθέτω άλλωστε αφ’ ημών η σκέψη ότι υπήρξε εν προκειμένω προσυνεννόηση, ενόσω η κυρία Θάνου εκτελούσε εισέτι τα υψηλά δικαστικά της καθήκοντα, σχετικά με το επαγγελματικό της μέλλον. Η όλη μέχρι τούδε πολιτεία της κυρίας Θάνου αποφράσσει κάθε παρόμοια σκέψη.

Εξάλλου, το γενικότερο ζήτημα της διάκρισης των λειτουργιών, γνωστών και ως «θεσμικών εμποδίων» στη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ιδιόλεκτο, φωτίζεται με νέο τρόπο από τον διορισμό της κυρίας Θάνου. Πράγματι, οι συνταγματικώς επιτρεπόμενες διασταυρώσεις των λειτουργιών, ιδία δε της εκτελεστικής με τη δικαστική, διαμορφώνονται πλέον από τη συνταγματική πρακτική των κυβερνήσεων Τσίπρα σε ένα νέο, πιο προχωρημένο συνταγματικό υβρίδιο.

Ερειδόμενη σε άριστους προδρόμους αυτού του είδους της συνταγματολογικής σκέψης, όπως το δίδυμο των κ.κ. Σαμαρά και Αθανασίου, η ξυνωρίς Τσίπρα και Θάνου επανερμηνεύει τις σχετικές συνταγματικές προβλέψεις κατά τρόπο συναρπαστικό, απροσδόκητο, ρηξικέλευθο. Τίποτε πλέον δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και βαρετό, τα πάντα ρει εντός αυτού του συνταγματικού οργασμού δημιουργικότητας.

Από την παρωχημένη διασταύρωση στη σημερινή επιγαμία των συνταγματικών λειτουργιών αναμένουμε με έντονο ενδιαφέρον τις νέες γενέσεις.

Δεν ήταν άλλωστε η παρούσα η πρώτη περίπτωση που η κυρία Θάνου άνοιξε νέους δρόμους στη θεσμική μας αυτοκατανόηση. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Από την περικλεή δικαστική απεργία που εκήρυξε επί κυβερνήσεως Σαμαρά, ζηλώσασα την δόξαν του ετέρου Καππαδόκη, του απεργοδικαστού κ. Αθανασίου, μέχρι την επιστημονική της άποψη ότι στο Σύνταγμα ο αριθμός 67 δεν σημαίνει 67, αλλά σημαίνει ισοβίως, μέχρι την πειθαρχική δίωξη εις βάρος εισαγγελέων με τους οποίους διαφωνούσε, μέχρι τη διάσημη έγκληση που κατέθεσε εις βάρος του καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου κ. Τσακυράκη, επειδή την απεκάλεσε «αφελή», ο κατάλογος των επιτευγμάτων της κυρίας Θάνου είναι μακρός και ανεπανάληπτος.

Η μοναδικότητα που έχει προ πολλού εξασφαλίσει η κυρία Θάνου στη συλλογική μας μνήμη δύσκολα ασφαλώς θα γίνει εξίτηλη τω χρόνω, αλλά θα παραμείνει κτήμα εσαεί. Δεν μπορώ να μην ομολογήσω την κάποια ζήλια μου.