Κατέρρευσαν οριστικά, όπως όλα δείχνουν, οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στην Ελβετία τα χαράματα της Παρασκευής.
Η κατάρρευση αυτή είναι ευθύ αποτέλεσμα της στάσης της Τουρκίας, η οποία απαιτεί τη διατήρηση του καθεστώτος εγγυήσεων και της παρουσίας των κατοχικών στρατευμάτων και μετά τη «λύση» στην Κύπρο – και αυτά δεν είναι τα μόνα, είναι απλώς τα πιο σοβαρά.
Στην ουσία, δηλαδή, απαιτεί όχι απλώς τη νομιμοποίηση της κατοχής, αλλά και τη μετατροπή της σε συστατικό στοιχείο της νέας κυπριακής πολιτείας που θα αντικαθιστούσε την υφιστάμενη Κυπριακή Δημοκρατία αν οι διαπραγματεύσεις είχαν θετική κατάληξη.
Ευτυχώς, Κύπρος και Ελλάδα, δεν ενέδωσαν σε μία τέτοια καταστροφική εξέλιξη, με τον ρόλο της δεύτερης να είναι πολύ ουσιαστικός όλο αυτό το διάστημα στην αποφυγή μιας διπλωματικής συντριβής – γιατί αυτό θα ήταν η ουσία της αποδοχής τέτοιων προτάσεων.
Παρά το γεγονός ότι η Κύπρος και η Ελλάδα είναι τα μόνα μέλη της Ε.Ε. που κάθονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, η απουσία της Ενωσης, ένα πλήρες μέλος της οποίας εξακολουθεί και έχει κατεχόμενα εδάφη από Τρίτη χώρα, ήταν, για μία ακόμη φορά, εκκωφαντική. Η Ευρώπη, για πολλοστή φορά, σφυρίζει αδιάφορα – κι αυτό είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς.
Εισερχόμαστε έτσι σε μία περίοδο κατά την οποία δεν είναι απίθανο η Τουρκία να προβεί σε ακραίες πράξεις τόσο εις βάρος της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας, ειδικά από τη στιγμή που σύντομα ξεκινούν και οι ουσιαστικές έρευνες για φυσικούς πόρους στα θαλάσσια κυπριακά οικόπεδα, από εταιρίες της Γαλλίας και των ΗΠΑ.
Τα συμφέροντα της Κύπρου και της Ελλάδας είναι πλέον ταυτισμένα όχι απλώς με το διεθνές δίκαιο, αλλά, κυρίως, με εκείνα των εταιριών αυτών των κρατών. Επιπλέον, και η Ελλάδα και η Κύπρος οικοδομούν στρατηγική σχέση με το Ισραήλ η οποία μπορεί και πρέπει να περιλαμβάνει και να διαθέτει ενεργή και την αμυντική διάσταση.
Επί αυτής της βάσης πρέπει να χτιστεί στο εξής ενεργά και η εξωτερική και αμυντική πολιτική τους, όσο προκλητική και επιθετική κι αν αποφασίσει να γίνει η Αγκυρα.
Δεν κάνουμε πίσω.