Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δυστυχώς πνίγονται καθημερινά μέσα στις αντιφάσεις τους και στην αδυναμία τους να αντιληφθούν πως λειτουργεί σήμερα ο κόσμος και τι χρειάζεται η χώρα για να βγει απο το τέλμα και να προχωρήσει γρήγορα μπροστά.
Ξεκίνησαν ως μία αριστερίστικη, αντί-ευρωπαϊκή ομάδα με πολιτικά ίνδάλματα τον Μάο, τον Τσάβες και κάποιους ψευδο-επαναστάτες της Αργεντινής, ιδεολογικό καθοδηγητή τον Ζίζεκ και τον Λακλάου και πρότυπο πολιτικής συμπεριφοράς τον ακτιβισμό σε κάθε του μορφή .
Τάχτηκαν κατά της υποτίθεται νεοφιλελεύθερης ΕΕ, τα ‘βαλαν με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, κορόιδευαν τον Ολάντ, αποκήρυξαν το ΔΝΤ, στοχοποίησαν τις τράπεζες και τους τραπεζίτες (εντός κι εκτός Ελλάδος) και υπερηφανεύονταν ότι θα αναγκάσουν την Ευρώπη να εγκαταλείψει τη λιτότητα.
Μέσα στον αντιπολιτευτικό τους μάλιστα οίστρο, υποσχέθηκαν ότι θα σκίσουν τα Μνημόνια, ότι θα δώσουν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ότι θα μειώσουν τη φορολογία, ότι θα ενισχύσουν τις κοινωνικές παροχές και θα κρατικοποιήσουν παλαιότερες ιδιωτικοποιήσεις εταιρειών του δημοσίου.
Ο κόσμος τους πίστεψε και τους ανέδειξε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015. Για να βρεθούν δυο χρόνια αργότερα μετά από αλλεπάλληλες γκάφες, αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές κινήσεις, εντυπωσιακές κυβιστήσεις και επώδυνες προσγειώσεις στην πραγματικότητα να αναγκασθούν να ακολουθήσουν ακριβώς αντίθετη πολιτική απ’ αυτην που ειχαν υποσχεθεί.
Δηλαδή, να έχουν ψηφίσει ενάμιση μνημόνιο με συνολικά μέτρα σχεδόν 17 δισ ευρώ, να έχουν βυθίσει της ελληνική οικονομία στην βαθιά ύφεση, να έχουν διώξει από τη χώρα καταθέσεις 50 δισ ευρώ, να έχουν μειώσει την αξία των ελληνικών τραπεζών γύρω στα 35 δισ ευρώ, να ‘χουν αυξήσει το δημόσιο χρέος 85 δισ ευρώ και να είναι δακτυλοδεικτούμενοι – το παράδειγμα προς αποφυγήν σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου.
Έφτασαν μάλιστα -αφού υπέγραψαν περήφανα τα πάντα – να παρακαλούν τον Σόιμπλε, και το ΔΝΤ ( το οποίο έως χτες καθύβριζαν με κάθε ευκαιρία) να τους βοηθήσουν στην μείωση του ελληνικού χρέους και να ελπίζουν ότι ο Ντράγκι θα κάνει τα στραβά μάτια και θα δεχθεί τη χώρα να μπει στο QE πριν το τέλος του έτους. Μπας και καταφέρει,έτσι, η Ελλάδα που ήταν έτοιμη να βγει μόνη της στις αγορές το 2015, να αποτολμήσει μια έξοδο τρία χρόνια αργότερα – το 2018.
Το μόνο παρήγορο στη σημερινή κατάσταση είναι ότι αφενός μεν η Ευρώπη έχει αρχίσει βήμα-βήμα να επιστρέφει στην ανάπτυξη και να αποκτάει έτσι θετικές προδοκίες και αυτοπεποίθηση για το μέλλον που ,ίσως, τελικά μετά και τις εκλογές στη Γερμανία στα τέλη του 2017 , να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την ελάφρυνση του ελληνικου χρέους.
Και δεύτερον, στο εσωτερικό της χώρας, όλα δείχνουν πως επιτέλους οι σοφοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ -που ψήφιζαν και ξαναψήφιζαν τυφλά το χαμογελαστό παιδί που τους υποσχόταν ξανά και ξανά παραμύθια -έχουν αρχίσει να ξυπνούν πλέον από τα μάγια που τους έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Και ,όπως έδειξε η τελευταία έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, φαίνεται πως έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι ο Πρωθυπουργός τους δούλευε – και εξακολουθεί να τους δουλεύει ψιλό γαζί.
Έτσι το 80% των ερωτηθέντων απαντά ότι τα περίφημα αντίμετρα για τα οποία η κυβέρνηση έδωσε τα «ρέστα» της για να πείσει τους πολίτες ότι θα μηδενίσουν τον αντικτυπο των μέτρων χαρακτηρίζονται πλέον επικοινωνιακό τρικ.
Ουσιαστικά δηλαδή οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι εφευρέθηκαν για να χρυσώσουν το χάπι των βουλευτών που κλήθηκαν να ψηφίσουν μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου που θίγουν κυρίως τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους .
Στην ίδια δημοσκόπηση το 78% των πολιτών θεωρεί -κόντρα πάλι σε όσα προσπαθούσε να περάσει Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ – ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα με μέτρα 5 δισ ευρώ που ψηφίστηκε, ισοδυναμεί με ένα 4ο Μνημόνιο, το οποίο μάλιστα, μαζί με τον πραγματικό Μνημόνιο Τσίπρα – Καμμένου, θεωρείται από τους πολίτες πιο επώδυνο (40%) σε σχέση με το πρώτο Μνημόνιο Παπανδρέου (17,5%) και το δεύτερο μνημόνιο Σαμαρα-Βενιζέλου (13,5%).
Με άλλα λόγια, ό,τι και να λένε πλέον οι κυβερνητικοί, δεν φαίνεται να πείθουν. Ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι.
