Είναι απίστευτο, αλλά, δυστυχώς, είναι αληθινό: έπειτα από κοντά μισό αιώνα κατοχής της μισής Κύπρου, η κυβέρνησή της βιάζεται τώρα να υπογράψει μία «λύση» του Κυπριακού, σε λιγότερες από δέκα ημέρες πριν από την αλλαγή κυβέρνησης στις ΗΠΑ και τη βέβαιη συνακόλουθη αλλαγή πολιτικής της χώρας σε πλήθος μεγάλα ζητήματα διεθνούς πολιτικής, του ίδιου του Κυπριακού πιθανότατα μη εξαιρουμένου!
Στη Λευκωσία η κυβέρνηση βιάζεται ακατανόητα να υπάρξει «λύση» πριν προλάβει να γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ένας άνθρωπος που μέχρι προχθές ήταν στα πετρέλαια και που έχει επενδύσει σε θαλάσσιο οικόπεδο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτής που υπάρχει σήμερα, όχι κάποιας άλλης που θα προκύψει, ίσως, στο μέλλον!
Κι αυτό με τις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας να έχουν μόλις τώρα αρχίσει να δυσκολεύουν πραγματικά και με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο να μην έχει εκφραστεί μέχρι στιγμής σε τίποτα, αλλά με πολλά σημάδια να δείχνουν ότι η επιδείνωση αυτή ξεκίνησε και δεν πρόκειται να τελειώσει – πιθανότατα το αντίθετο.
Ταυτόχρονα, ο μόνος σίγουρος ακρογωνιαίος λίθος της επόμενης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η συμμαχία με το Ισραήλ το οποίο έχει επίσης πολύ προβληματικές σχέσεις με την Τουρκία αλλά πολύ καλές με την Κύπρο και την Ελλάδα, κάτι που υπόσχεται πάρα πολλά για το άμεσο μέλλον στην πολιτική ασφάλειας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Κι όμως, με όλα αυτά τα δεδομένα, η κυπριακή κυβέρνηση βιάζεται τρομακτικά για μία «λύση» η οποία, όπως όλα μέχρι στιγμής δείχνουν, δεν θα πλησιάζει καν προς την κατεύθυνση της άμεσης αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής – για να μην αναφέρει κανείς όλα τα υπόλοιπα ως προς τις εγγυήσεις, τη δομή της εξουσίας και το βέτο κοκ.
Με άλλα λόγια, μια «λύση» που είναι οτιδήποτε άλλο παρά λύση!
Για αυτή τη «λύση», σε αυτή τη στιγμή, η κυπριακή δημοκρατία ετοιμάζεται να υπογράψει την αυτοκατάργησή της!
Και το ερώτημα είναι ένα:
Γιατί;
Απάντηση, έως τώρα, δεν έχει δοθεί.
Μακάρι να μην φτάσουμε σε αυτή την υπογραφή και να μην χρειαστεί να δοθεί ποτέ.
Γιατί αν δοθεί, θαναι αργά.
Πολύ αργά…
