Προφανώς, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογκάν διέρχεται περίοδο συνεχούς και επικίνδυνου τρεμώδους παραληρήματος (delirium tremens), με τις επεκτατικές απειλές του προς δυσμάς και νότο, αλλά και με την αδιάντροπη και χυδαία καθύβριση εθνικών συμβόλων. Όπως την αιματοβαμμένη σημαία της Κύπρου, από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής και κατοχής του Αττίλα 1 και 2.
Αυτήν ακριβώς τη σημαία, με το «χρυσοπράσινο φύλλο», ο αγενέστατος επίδοξος και μωροφιλόδοξος ηγέτης ενός προσωποπαγούς πανισλαμικού φονταμενταλισμού καλεί τη Λευκωσία να την υποστείλει, με το παρανοϊκό αιτιολογικό, ότι δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία αλλά «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» με μια «νότια (ελληνοκυπριακή) διοίκηση»!
Το πρώτο συμπέρασμα από το τρεμώδες αυτό παραλήρημα είναι ότι ο άνθρωπος ίσως έχρηζε άμεσης ψυχιατρικής επέμβασης. Αλλά αυτό ξεφεύγει από τα καθήκοντα του γράφοντος…
Όμως, πέρα από την ιλαροτραγική πλευρά του φαινομένου «Ερντογκάν ο μαινόμενος», τα αίτια αυτού του αφηνιασμού πρέπει ν’ αναζητηθούν:
– Στο καλπάζον κατρακύλισμα της εθνικής οικονομίας της Τουρκίας, μετά το αντιευρωπαϊκό και ανθελληνικό ξέσπασμα του νεο – Σουλτάνου. Και ήδη, κάποια υπερπολυτελή ξενοδοχεία απειλούνται με λουκέτο, διότι δέχονται ελάχιστους Έλληνες και Άραβες επισκέπτες και κανέναν Ευρωπαίο!
– Στην ερήμωση όλων των κοσμικών συνοικιών με τα πανάκριβα εστιατόρια, που άλλοτε έσφυζαν από την ξένη πελατεία.
– Στο κατρακύλισμα της ισοτιμίας της τουρκικής λίρας με το ευρώ και το δολάριο και τα άλλα σκληρά νομίσματα.
– Στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος στους επιθετικούς εξοπλισμούς για την αντιμετώπιση του κουρδικού ΡΚΚ, αλλά και για επιθετικές και παράνομες «απελευθερωτικές» εξορμήσεις εναντίον της Συρίας και του Ιράκ, με στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης.
Δεν αξίζει όμως τον κόπο ν’ αφιερώνει κάποιος και άλλα πολύτιμα δευτερόλεπτα για τη διάγνωση αυτής της παραληρηματικής εκτροπής, ούτε φυσικά για την καθ’ οιονδήποτε τρόπο επιστημονική αντιμετώπισή της. Είναι τόσο προχωρημένη η κατάσταση, που μέχρι στιγμής, τόσο η Ελληνική και Κυπριακή πλευρά, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση, φαίνεται, προς το παρόν, ν’ αναγνωρίζουν το νομικό ελαφρυντικό του ακαταλόγιστου στον γείτονα ταραξία, με τις επιφυλάξεις βεβαίως για τα χειρότερα…
Προσωπικά, θ’ αρκεστώ στις ομοβροντίες των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με τα οποία καλείται η Τουρκία σε άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής και κατοχής από την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία:
– Ψήφισμα 3212/1974: Η Τουρκία να σεβαστεί την κυριαρχία, ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, με ασφαλή επιστροφή των πολιτικών προσφύγων, στις εστίες τους.
– 33/15 του 1978: Άμεση αποχώρηση όλων των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων από την Κυπριακή Δημοκρατία.
– 34/30 του 1979: Καταδίκη μονομερών πράξεων αλλαγής του δημογραφικού χαρακτήρα της Κύπρου (με τον τεχνητό εποικισμό από Τούρκους της Ανατολίας).
– 37/253 του 1983: Βασική προϋπόθεση για την επίλυση του Κυπριακού, η άμεση εκκένωση του νησιού από τα στρατεύματα κατοχής.
– 541/1983: Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αποδοκιμάζει, ως παράνομη, την ανακήρυξη του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους και καλεί και τα 193 κράτη – μέλη του ΟΗΕ να μην αναγνωρίσουν στη μεγαλόνησο άλλο κράτος, παρά μόνον την ήδη αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία.
Στο σημείο αυτό αξίζει να υπομνησθεί, ότι οι μόνες χώρες που «ανεγνώρισαν» το ψευδοκράτος ήταν το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Και οι δύο όμως αυτές χώρες υπαναχώρησαν, μετά τη διεθνή κατακραυγή. Έτσι η μόνη χώρα που αναγνωρίζει το ψευδοκράτος είναι η Τουρκία.
Συμπέρασμα: Το προς τα κάτω ολισθηρό δρομολόγιο του Ερντογκάν φαίνεται να μας παραπέμπει, στον γελοίο επίλογο του ναζιστικού και φασιστικού ιμπεριαλισμού, που οδηγήθηκε στην ταφόπλακα, με τον ξεσηκωμό των δημοκρατικών δυνάμεων και της ΕΣΣΔ στα 1943 – 1944. Αν τότε λοιπόν ηττήθηκαν οι παρανοϊκοί «αυτοκράτορες», με την ενότητα και την αλληλεγγύη ακόμη και ιδεολογικώς αντίπαλων δυνάμεων, γιατί αργεί να φανεί σήμερα ένα παρόμοιο σωτήριο συμμαχικό μέτωπο και μάλιστα προληπτικά και αναίμακτα και όχι εκ των υστέρων κατασταλτικά και με κρουνούς αίματος;
Ας αρχίσει επομένως ο συμμαχικός χορός αλληλεγγύης με ένα καταλυτικό εμπάργκο στις εμπορικές σχέσεις ΕΕ – Τουρκίας, αλλά και με παρόμοιες κυρώσεις από τον ίδιο τον ΟΗΕ, γιατί όχι και τον υπόλοιπο δημοκρατικό κόσμο…
